Zie waarom de rijkste mens op aarde, Jeff Bezos van Amazon, een miljard dollar per jaar in zijn herbruikbare raketbedrijf Blue Origin steekt, en wat hij te zeggen heeft over ruimtekolonisatie, in deze 10 minuten durende videoclip:
Ruimtesettlements: A Design Study
Lees het volledige online exemplaar
Bekijk een 5 minuten durende NASA video
Koop het boek bij Amazon
“De mensen van de aarde hebben zowel de kennis als de middelen om de ruimte te koloniseren.”
Dat was de conclusie van deze door NASA gesponsorde studie – in 1975!
Er zijn twee dingen die u moet weten over ruimtekolonisatie:
- We kunnen het doen, vanaf nu.
- Een toekomst met ruimtekolonies is veel beter dan een zonder hen.
We kunnen het
Toen de eerste persoon in 1969 op de maan landde na slechts acht korte jaren van intensieve inspanningen, bewees de National Aeronautics and Space Administration (NASA) dat we bijna alles kunnen doen waar we onze geest en middelen op zetten en dat in overeenstemming is met begrepen principes van techniek en wetenschap.
Een paar jaar later toonden de Princeton-fysicus Gerard O’Neill en anderen aan dat grote ruimtekolonies in een baan om de aarde zouden vallen binnen de begrepen principes van techniek en wetenschap. Dr. O’Neill’s analyse suggereerde sterk dat asteroïden en maanmijnen de materialen zouden kunnen leveren, de zon de energie zou kunnen leveren, en dat onze technologie bijna het punt had bereikt waarop we ruimtenederzettingen zouden kunnen bouwen. Deze gemeenschappen zouden bijna overal in het zonnestelsel kunnen worden geplaatst.
In 1990 beschreven Robert Zubrin en David Baker een programma genaamd Mars Direct, een innovatieve aanpak om te beginnen met de bewoning van Mars. Zubrin’s boek The Case for Mars uit 1996 schetst een langetermijnprogramma om Mars tot leven te brengen met een levendige menselijke beschaving. Hoewel zeker moeilijk, is elke stap in dit programma ook haalbaar binnen begrepen principes van techniek en wetenschap.
Vele plannen voor ruimtekolonies zijn voorgesteld – in een baan om de aarde, op de Maan, op Mars, de asteroïden, of elders. Alle zijn uiterst moeilijk en duur, maar niet veel moeilijker en duurder dan de dingen die we al hebben gedaan. Per slot van rekening was de bouw van de huidige beschaving een machtige taak. Maar als we ergens een enorme hoeveelheid tijd, moeite en geld aan gaan besteden, kunnen we maar beter weten waarom.
Een betere toekomst
Er zijn vele redenen om de ruimte in te gaan: groei, rijkdom, energie, overleving, spirituele ontwikkeling, kennis, diversiteit, om ernstige aardse problemen op te lossen, om een gevoel van lotsbestemming en verantwoordelijkheid te vervullen, en zelfs om plezier te hebben. Al deze zaken komen neer op een simpel feit: Een toekomst met ruimtevaart is veel beter dan een toekomst zonder ruimtevaart.
Dit vloeit voort uit een ander simpel feit: Er zijn veel, veel meer grondstoffen in de ruimte dan op Aarde. Bijvoorbeeld:
- De grootste asteroïde, Ceres, heeft genoeg materiaal om ruimtekolonies te bouwen met een totaal woonoppervlak van meer dan honderd keer het landoppervlak van de Aarde.
- Een kleine asteroïde, 3554 Amun, heeft ongeveer 20 biljoen dollar aan metalen. Er zijn tienduizenden asteroïden.
- De beschikbare energie voor ruimtekolonies is meer dan 2 miljard keer de totale energie die momenteel door de mensheid wordt gebruikt.
Er zijn potentieel winstgevende industrieën: ruimtetoerisme, ruimtezonne-energie, ruimtematerialen, en anderen die het pad kunnen effenen naar de eerste zelfvoorzienende ruimtekolonies.
Daarnaast weten we min of meer hoe we deze hulpbronnen kunnen exploiteren zonder iemand pijn te doen, iemand te onderdrukken of enig levend organisme te schaden, om de eenvoudige reden dat er daar geen levende wezens zijn – het is alleen steen en straling, die beide bruikbare (en waardevolle) hulpbronnen zijn. We kunnen leven in de ruimte brengen met groot voordeel voor degenen die het durven te proberen, evenals voor de mensheid als geheel.
“Wet van Clarke”
Arthur C. Clarke, uitvinder van het concept van het gebruik van een geosynchrone baan voor communicatiesatellieten, schreef eens dat nieuwe ideeën als deze drie stadia doorlopen:
- Stadium 1: “Het kan niet worden gedaan.”
- Stadium 2: “Het kan waarschijnlijk wel, maar het is het niet waard om te doen.”
- Stadium 3: “Ik wist al die tijd dat het een goed idee was!”
Toen Clarke in 1945 voor het eerst zijn idee publiceerde om gebruik te maken van een geosynchrone omloopbaan, bevond dat idee zich in stadium 1, omdat het toen technisch onmogelijk was om dat te doen. Vandaag, natuurlijk, is dat idee in Stadium 3, en onze televisieprogramma’s en telefoongesprekken gaan routinematig via geosynchrone satellieten.
Het idee om ruimtenederzettingen te bouwen ging voorbij Stadium 1 in de jaren 1970, zoals deze website ruimschoots zal aantonen. De afgelopen decennia zijn we blijven steken in Stadium 2. Stadium 3 is bereikbaar binnen het leven van degenen die nu leven. Lees verder!
Referenties en aanbevolen lectuur
1. O’Neill, G. K. (1974). De kolonisatie van de ruimte. Physics Today 27(9):32-40, September, 1974.
2. Johnson, R. D. and Holbrow, C. editors (1977). Space Settlements: Een ontwerpstudie. NASA SP-413.
3. Heppenheimer, T. A. (1977). Kolonies in de ruimte. Stackpole Books.
4. O’Neill, G. K. (1977). De Hoge Grens: Human Colonies in Space. William Morrow and Company.
5. O’Neill, G. K. (1979). Ruimtehulpbronnen en Ruimtesettlements. NASA SP-428.
6. Zubrin, R. en Wagner, R. (1996). The Case for Mars: The Plan to Settle the Red Planet and Why We Must. The Free Press.
7. Lewis, John S. (1996). Mining the Sky: Untold Riches from the Asteroids, Comets, and Planets. Helix Books, Addison-Wesley Publishing Company, Inc.
8. Marotta, Tom, en Al Globus (2018). The High Frontier: An Easier Way. CreateSpace