NEWS

William Shakespeare’s Romance Plays

De toneelstukken van Shakespeare kunnen grofweg worden verdeeld in vier basisgenres: tragedies, komedies, geschiedenissen en romances. Zeven jaar na Shakespeare’s dood publiceerden John Heminges en Henry Condell de First Folio, de eerste gepubliceerde verzameling van Shakespeare’s toneelstukken. De officiële titel van de First Folio, gedrukt op de titelpagina van de verzameling, is “Mr. William Shakespeare’s Comedies, Histories, & Tragedies.” Deze collectie was de eerste keer dat Shakespeare’s werken per genre waren gegroepeerd.

Sinds de publicatie van de First Folio zijn de interpretaties van Shakespeare’s toneelstukken geëvolueerd. Nieuwe interpretaties en analyses van de stukken hebben geleid tot de creatie van een vierde categorie voor de weinige Shakespeare-stukken die niet helemaal lijken te passen in de traditionele archetypische mal van een tragedie of die van een komedie – romances.

Shakespeare’s romances zijn een mengeling van tragedie en komedie. Het kenmerk van een Shakespeareaanse tragedie is dat het stuk eindigt in een aantal sterfgevallen, op het toneel en daarbuiten, terwijl Shakespeareaanse komedies karakteristiek eindigen in huwelijken. Romances beginnen meestal als tragedies, maar eindigen niet op die manier. Daarom worden romances ook wel “tragi-komedies” genoemd. De toneelstukken die in deze categorie vallen zijn onder andere:

– Pericles (geschreven in 1608)

– Cymbeline (geschreven in 1610)

– The Winter’s Tale (geschreven in 1611)

– The Tempest (geschreven in 1611)

Het is interessant om op te merken dat Shakespeare deze romances begon te schrijven tegen het einde van zijn carrière en het einde van zijn leven, omdat deze stukken zich sterk richten op de effecten van het verleden op het heden. Deze toneelstukken zijn doordrongen van een melancholieke toon, en de actie van het stuk heeft de neiging zich te concentreren op het herstellen van een onrechtvaardigheid uit het verleden. Vergeving staat centraal in het einde van de romances. Hoewel niet al het onrecht dat in de loop van het stuk is begaan, wordt rechtgezet, wordt veel van wat gebroken is, hersteld.

Romancespelen benaderen de tijd op een lossere manier dan Shakespeares komedies, tragedies en geschiedenissen. In The Tempest onderzoekt Shakespeare hoe tijd functioneert in verhalende verhalen door zich te houden aan wat bekend staat als de eenheid van tijd, dat wil zeggen dat alle actie in het stuk plaatsvindt in dezelfde hoeveelheid tijd die nodig is om het stuk te laten verlopen. Omgekeerd verschijnt in The Winter’s Tale de tijd op het toneel als een personage om een kloof van zestien jaar in het verhaal te overbruggen. Reflectie speelt een sleutelrol in deze toneelstukken wanneer personages worstelen met gebeurtenissen uit het verleden en een fysieke of emotionele reis ondernemen naar een plaats van vrede en verzoening. Aan het eind van een romancespel zijn de overlevende personages veranderd en volwassen geworden.

Elementen van magie en fantasie spelen een belangrijke rol in de romancespelen. Deze elementen dragen bij aan een ambigue en mystieke setting voor elk van de toneelstukken – geen van de romances speelt zich strikt binnen het domein van een vertrouwde werkelijkheid af. De elementen van magie en mysterie completeren de transformaties die de personages gedurende het stuk doormaken.

Lees meer uit de The Winter’s Tale Publieksgids.

Beleef Shakespeare’s meest magische romance door vandaag nog kaartjes voor The Winter’s Tale te bemachtigen!