In deze aflevering van onze adviescolumn, !Hola Papi! reageert John Paul Brammer op een lezer die oude gewoontes niet kan laten sterven.
Welkom bij ¡Hola Papi! de adviescolumn waarin John Paul Brammer mensen helpt hun angsten, zorgen en de vreemdste vragen van het leven te verwerken. Als je advies nodig hebt, stuur hem dan een vraag via [email protected].
¡Hola Papi!
Mijn ex heeft het twee maanden geleden uitgemaakt omdat hij zich nog niet prettig voelt bij zijn seksualiteit. We hebben nog steeds elke dag gepraat en zijn meerdere keren uit geweest omdat we zien hoe het gaat. Ik wil respectvol zijn en hem de ruimte geven om te groeien, maar ik ben ook bang dat ik niet het juiste voor mezelf doe door voor onbepaalde tijd te wachten. Wat moet ik doen?
Getekend,
Gay in Waiting
Hey daar, GW!
Baby, het is uit met je. Ongeacht waar je ex staat met zijn seksualiteit, een scheiding is een duidelijke indicatie dat je verder moet gaan. Dit “zien hoe dingen gaan” pad is niet degene die je moet bewandelen. Zo verdwaal je in een oerwoud.
Ik zou zeggen dat het fijn is dat je er nog steeds voor je ex wilt zijn terwijl hij door deze (vrij universeel) moeilijke fase van zijn leven gaat. Tot inzicht komen in wie je bent, wat je leuk vindt, en hoe je je kostbare tijd op aarde wilt benaderen is een turbulente rit. Maar ik moet zeggen, ik ben er niet helemaal van overtuigd dat wat je hier voorstelt een daad van altruïsme is.
Ik denk dat het waarschijnlijker is dat je hem nog steeds leuk vindt, dus je hangt rond in zijn baan in de hoop dat hij terugkomt. Als hij echt op zoek is naar zichzelf op dit moment, weet ik niet of in deze tussenruimte blijven met jou ook goed voor hem is. Ik denk dat het gewoon handig is voor twee mensen die de pleister er niet af willen trekken.
Het leven is soms zo, GW! Als (homo)mensen hebben we het ongelooflijke vermogen onszelf ervan te overtuigen dat het pijnlijke, onaangename waar we ons aan onderwerpen het juiste is omdat we er het meest vertrouwd mee zijn en omdat verandering angstaanjagend is. Geloof me, ik begrijp dat gevoel.
Ik kwam er pas voor uit toen ik 20 was, deels omdat ik bang was voor hoe mijn leven zou veranderen. Ik bleef bijna drie jaar in een geheime gesloten relatie met een jongen omdat ik dacht dat ik nooit iemand anders zou vinden. Ik at hetzelfde droge broodje van dezelfde supermarkt elke dag voor bijna een heel semester op de universiteit, omdat het er was, het was goedkoop, en het idee van het proberen iets anders, iets met smaak, voelde als te veel werk. Het is moeilijk te herkennen wanneer je een slachtoffer van routine bent geworden.
Maar het leven gebeurt nu eenmaal, GW, en op een gegeven moment veranderen de dingen, of we dat nu willen of niet. Het ene moment zit je in je ouderlijk huis op de prairie in Oklahoma, waar je grootste zorg is dat je nooit een vrouw zult vinden, en het volgende moment zit je op Fire Island een kip wrap te eten die je op het aanrecht vond omdat je iets met je Prozac moet eten, en drink je het weg met een slok White Claw met zwarte kersen omdat de kraan niet werkt. Er is geen rechte lijn tussen die twee dingen. Er is niets dan chaos, fouten, spijt, en moeilijke beslissingen.
Misschien was dat niet de beste manier om te illustreren wat ik hier probeer te zeggen. Wat ik bedoel te zeggen is: We zijn allemaal in het proces van fit geschapen worden. Je ex is, jij bent, ik ben, en zo zijn de honderden trieste queer mensen die dit lezen. Hem laten gaan is niet hetzelfde als een slechte vriend voor hem zijn. Jullie hebben ruimte van elkaar nodig. Het betekent niet dat jullie geen vrienden kunnen zijn. Maar jullie moeten allebei rouwen om jullie relatie zoals die ooit was. Zo zal het niet meer zijn.
Ik hoop dat je ex er weer uitkomt, GW! En ik hoop dat je een romantische relatie vindt met iemand waar je niet mee gebroken bent. Ik wed dat het een stuk makkelijker is om vriendjes te zijn met iemand met wie je niet uit elkaar bent.
Con mucho amor,
Papi
RELATED | I Don’t Know What My ‘Label’ Is. Kan ik in de LGBTQ+ gemeenschap zijn?