Deze verzameling van recente duo’s van componist Michael Hersch geeft de luisteraar de kans om de intense expressieve contrasten die zo kenmerkend zijn voor zijn muziek, te horen in een diep intieme context. Van schurende, dicht bij elkaar staande intervallen, tot delicate, etherische harmonieën, tot krachtig virtuoos passagewerk, Hersch’s stem projecteert sterk doorheen deze opname met drie van zijn meest frequente medewerkers: Patricia Kopatchinskaja, Miranda Cuckson, en Jay Campbell, evenals de componist zelf op de piano.
Kopatchinskaja gaf Hersch speciaal de opdracht om een werk te schrijven dat vocale en instrumentale uitvoering combineert, en het resultaat is een schrijnend stuk dat het vertellen van verhalen combineert met zang. De spreekstem in …das Rückgrat berstend is nauwkeurig genoteerd met uitgebreide expressiemarkeringen, die specifieke dynamiek, tijdsduren en karakteraanduidingen afbakenen die een vorm van woordschildering met gesproken verhaalvorm aangaan. De brontekst is van Christopher Middleton, en op verzoek van Kopatchinskaja werd hij in het Duits vertaald. De stem is meestal alleen te horen, terwijl de strijkers de tekst antwoorden en kleuren op een responsieve manier. Hersch’s nauwgezette notatie van de zangpartij zorgt ervoor dat deze een dubbele rol vervult, zowel als de verteller van Middleton’s angstige poëzie, maar ook als een derde “instrument” in de compositie. Zoals met veel van Hersch’s muziek zijn de momenten van rust in het werk niet helemaal rustgevend — een holle onrust blijft hangen in de ontlichaamde intervallen.
Hersch sloot zich in de herfst van 2018 aan bij violiste Miranda Cuckson voor een duo-optreden in de Brooklyn venue National Sawdust. Puttend uit zijn werk voor viool en piano (the wreckage of flowers), solo viool (the weather and landscape are on our side, Fourteen Pieces, Five Fragments), en solo piano (The Vanishing Pavilions), creëerde Hersch een nieuw avondvullend stuk – waarvan een fragment op deze opname verschijnt – dat de gewelddadige en nauwgezette aard van zowel de muziek als de uitvoering ervan nog eens onderstreept. Atletisch, urgent materiaal contrasteert met statische, meditatieve aangehouden tonen en verticale pilaren van resonerende sonoriteiten in een samenhangend werk dat behendig ongelijksoortige composities samenvoegt tot een nieuw werk, en een voelbaar evenwicht van focus en vrijheid vangt vanaf het moment van uitvoering zelf.
Elk van de dertien delen in Carrion-Miles to Purgatory is gekoppeld aan een fragment uit Robert Lowell’s dichtbundel Lord Weary’s Castle. Het verband tussen Lowells gedichten en Herschs muziek is grotendeels onbewust, maar de poëzie bood Hersch troost tijdens de compositie van het stuk – een periode waarin hij worstelde met de recente dood van een goede vriend. Door op te roepen tot een spaarzaam gebruik van vibrato in het hele stuk, geeft Hersch aan dat hij geïnteresseerd is in een klankwereld van maximale kwetsbaarheid, zoals blijkt uit de precaire instabiele akkoorden in de openingsdelen. Beweging III is een vervormde klaagzang, waarin disharmonische akkoorden heen en weer schommelen tussen de twee instrumenten, en de monolithische kwaliteit van de ritmische gebaren in de voorgaande delen begint losser te worden in beweging IV. Beweging V roept materiaal op uit eerdere delen en vormt de voorbode van materiaal dat in de rest van het stuk te horen zal zijn. Het staat in het midden van de compositie als een samenvatting en een voorafschaduwing, en betrekt de luisteraar onmiddellijk in een meta-dialoog met de structuur van het stuk terwijl men er naar luistert. Beweging VI wordt gekenmerkt door heldere aanhoudende dyades in de viool, waaruit de cello opduikt met verontrustende ponticello uitspraken. Beweging VII, “Ferociously,” keert terug naar de viscerale, torenhoge sonoriteiten uit Beweging III, en bevestigt opnieuw Hersch’s patroon van dichotomie tussen naar binnen gerichte en opvallend naar buiten gerichte muziek (nog eens onderstreept door de aangrijpende, zangerige melodie in Beweging VIII). Voortgaand op dit patroon van contrasterende energieën, met nieuw inventief materiaal in elk volgend deel, komt Hersch aan bij het laatste en langste deel van het werk, een uitgebreide meditatie over het materiaal in de voorgaande delen. Het werk sluit rustig af, als we door een waas van berusting hymne-achtig materiaal horen. Carrion-Miles to Purgatory verenigt het grootschalige structurele gebaar met het miniatuur karakterstuk, en doet dit binnen het drastische kader van Hersch’s expressieve wereld, waarbij zijn vermogen wordt benadrukt om aangrijpend materiaal te schrijven in deze meest naar binnen gerichte van alle contexten, het instrumentale duo.
-D. Lippel