Menu

Hier is een gedicht dat zo waar klinkt in de huidige maatschappij. Prachtig en tot nadenken stemmend.

De bronnen van dit gedicht hebben verschillende makers. Sommigen zeggen dat het van de 14e Dalai Lama is, George Carlin, Jeff Dickson, een student die getuige was van een massamoord, en een anonymus. Er zijn ook bronnen die met klem beweren dat Dr. Bob Moorehead de maker is. Als u de echte maker kent, corrigeer me dan alstublieft.

Lees langzaam en absorbeer elk stukje.

De paradox van onze tijd in de geschiedenis is dat
We hogere gebouwen hebben, maar kortere tempraturen

Bredere snelwegen, maar smallere gezichtspunten
We geven meer uit, maar we hebben minder
We kopen meer, maar genieten er minder van

We hebben grotere huizen, maar kleinere gezinnen
Meer gemakken, maar minder tijd
We hebben meer diploma’s, maar minder verstand
Meer kennis, maar minder oordeel

Meer experts, maar meer problemen
Meer medicijnen, maar minder welzijn

We drinken te veel, roken te veel, geven te roekeloos uit,
Lachen te weinig, rijden te snel, worden te snel boos,
Danken we te laat op, staan te moe op,
Lezen te zelden, kijken te veel TV,
Bidden te zelden

We hebben onze bezittingen vermenigvuldigd, maar onze waarden verminderd
We praten te veel, hebben te zelden lief, en haten te vaak
We hebben geleerd hoe we moeten leven, maar niet hoe we moeten leven
We hebben jaren aan het leven toegevoegd, geen leven aan jaren

We zijn helemaal naar de maan en terug geweest,
maar hebben moeite de straat over te steken om de nieuwe buurman te ontmoeten

We hebben de ruimte veroverd, maar niet de innerlijke ruimte
We hebben grotere dingen gedaan, maar niet betere dingen

We hebben de lucht gezuiverd, maar de ziel vervuild
We hebben het atoom gespleten, maar niet onze vooroordelen

We schrijven meer, maar leren minder
We plannen meer, maar bereiken minder
We hebben geleerd ons te haasten, maar niet te wachten

We hebben hogere inkomens, maar een lagere moraal
We hebben meer voedsel, maar minder verzoening

We bouwen meer computers om meer informatie te bevatten,
om meer kopieën te maken dan ooit,
Maar we communiceren steeds minder

We zijn lang van kwantiteit geworden, maar kort van kwaliteit
Dit zijn de tijden van snel voedsel en trage spijsvertering
Dikke mannen, en kort van karakter
Steile winsten, en oppervlakkige relaties

Dit zijn de tijden van wereldvrede,
Maar binnenlandse oorlogsvoering

Meer vrije tijd, maar minder plezier
Meer soorten voedsel, maar minder voeding

Dit zijn de dagen van twee inkomens, maar meer echtscheidingen
Mooier huizen, maar gebroken gezinnen

Dit zijn de dagen van snelle reizen,
Wegwerp luiers, patroon leven,
Wegwerp moraal, one-night stands, overgewicht lichamen,
En pillen die alles doen van opbeuren, tot voorkomen, stillen of doden

Het is een tijd waarin er veel in de etalage staat
En niets in het magazijn

Een tijd waarin technologie deze brief tot bij u heeft gebracht,
En een tijd waarin u kunt kiezen om ofwel een verschil te maken,
Of gewoon op delete te drukken…

Is het niet vreemd dat we zo ver zijn gekomen, maar niet in staat zijn de daklozen en hongerenden te helpen? Is het niet vreemd dat we grote successen hebben geboekt, maar niet eens onze planeet kunnen behouden? En is het niet vreemd dat we al deze dingen weten, maar toch niets doen?