Marquette Wire

Steve Novak maakt de cirkel rond

Kobe Bryant speelde zijn laatste wedstrijd in Milwaukee op 22 feb. 22. Fans kwamen massaal naar het BMO Harris Bradley Center om hun steun te betuigen aan de legendarische shooting guard. In de laatste minuten, toen de Bucks een grote voorsprong hadden op Bryant’s Los Angeles Lakers, werd er gezongen door het toegestroomde publiek: “Wij willen Novak!”

Eerder die dag, kondigden de Bucks de ondertekening aan van veteraan forward en Brown Deer inwoner Steve Novak. Tien jaar na zijn afstuderen als een van de meest productieve scorers in de geschiedenis van Marquette, stapte hij voor de eerste keer in zijn NBA-carrière in een thuisuniform op de vloer van het Bradley Center. Hij kwam de wedstrijd binnen met nog 1:24 te spelen en miste zijn enige driepuntspoging.

“Ik zei tegen mijn vrouw na de wedstrijd – en ik heb het uiteindelijk getwitterd – dat het een van de meest gedenkwaardige avonden van mijn leven was en ik heb niet eens een punt gescoord,” zei Novak.

Het was een lange tijd wachten voor Novak, die echt de term “reisman” belichaamt. De Bucks zijn de negende NBA-franchise waar hij in 10 jaar voor heeft gespeeld. Als een lokaal product, was het altijd een droom van Novak om ooit voor zijn thuisploeg te spelen.

“Je bent zo lang weggeweest, kennen ze je nog?” vroeg Novak zich af. “Maar toen mijn eerste wedstrijd terug was, was het Kobe’s laatste wedstrijd dus er was zoveel energie in het gebouw. Ik was erg onzeker toen ik aan die wedstrijd begon over hoe die ontvangst zou zijn. Ik deed niet eens iets en kreeg veel liefde en het deed me zeggen, ‘Wow, ik ben thuis. ‘”

Thuis. Dat is een term die Novak de afgelopen tien jaar maar moeilijk heeft kunnen vatten. Alle verhuizingen, appartementenjachten en schoolveranderingen voor zijn kinderen – vijf en twee jaar oud – zijn uitputtend geweest voor Novak en zijn vrouw Christina, die hij op Marquette ontmoette. Gelukkig voor hem heeft hij zich gespecialiseerd in zijn vak als lange afstandsschutter; een begeerde vaardigheid in het spel van vandaag.

“Vroeg in mijn carrière was het gewoon ik en mijn vrouw die rondstuiterden en het was best leuk,” zei Novak. “Het was cool om verschillende steden te zien en op verschillende plaatsen te zijn, maar ik denk dat je als speler hoopt een thuis te vinden, wat voor mij nog niet echt is gebeurd. Ik wijt het aan het feit dat of niemand me wil of iedereen me wil. Misschien is het beide. Mijn vaardigheden kunnen in de meeste teams worden ingepast. Ik denk dat de mogelijkheid om in de meeste teams te passen en het feit dat het spel meer en meer richting driepunt schieten gaat, me in staat heeft gesteld om op veel verschillende plaatsen een thuis te vinden.”

Novak, 32, put vaak uit zijn ervaringen bij Marquette als hij motivatie nodig heeft om door te gaan in de competitie. Hij herinnert zich specifiek zijn eerste jaar bij Marquette, toen de Golden Eagles door All-American guard Dwyane Wade naar de Final Four werden geleid.

“Ik wist absoluut niet of ik goed genoeg zou zijn,” zei Novak. “Ik wist niet of ik zo hard kon werken en op een niveau kon komen waar ik kon concurreren. We hadden een team met jongens als Wade en Rob Jackson die fysiek imposant waren. Je keek naar hen en vroeg je af: ‘Zal ik ooit een speler op dat niveau worden?’ Dat waren gedachten die ik had in het eerste jaar. Je blijft er gewoon bij. Je hebt dromen over het spelen in de NBA en het winnen van een nationaal kampioenschap die je als het ware de hele weg door voelen.”

Als iemand die zijn carrière vanaf de grond heeft opgebouwd, geeft hij die ervaring nu door aan zijn jongere NBA-teamgenoten en aan de ontluikende spelers van Marquette, vooral in zijn recente gesprekken met Henry Ellenson.

“Een van de dingen waar ik het altijd over heb, is dat het niet altijd voor de hand ligt: ‘Hij komt in de NBA terecht en jij niet’,” legde Novak uit. “Het is zo’n breed gesprek van mensen die je vertellen dat je goed genoeg bent of dat je dat niet bent. Het overkwam mij als eerstejaars. Ik stopte letterlijk bijna omdat ik dacht ‘Dit is te veel werk en ik ga niet goed genoeg zijn.'”

Zijn Marquette-carrière was een waas. Dagen duurden van 6:30 tot 8:00 uur met schoolwerk en trainingen ertussen. Hij had weinig tijd om te socialiseren, maar hij weet dat hij de competitie niet zou hebben gehaald als dat slopende schema er niet was geweest.

“Coach (Tom) Crean was een veeleisende, harde coach,” zei Novak. “Hij was de perfecte coach voor mij omdat ik harder en beter moest worden of ik zou niet op het niveau komen dat ik wilde. Het was een tijd in mijn leven waarin ik het gevoel had dat ik een kans had om me volledig te concentreren en te werken om te proberen het niveau te bereiken dat ik wilde bereiken als basketbalspeler en als student.”

De relatie met Crean zorgde voor een vertrouwensband die een raam van mogelijkheden opende. Novak staat nog steeds op de 15e plaats van de scorelijst aller tijden bij Marquette en op de eerste plaats in driepunters en driepuntspogingen.

“Ik vertrouwde coach Crean,” zei Novak. “Hij zei: ‘Wat zijn je doelen?’ en ik zei: ‘Een nationaal kampioenschap winnen en in de NBA spelen.’ Hij zei: ‘Daar ben ik het mee eens, dat zijn de doelen die ik voor je heb, maar je moet me vertrouwen dat ik je push om die dingen te bereiken.’ Als 18-jarige weet je niet echt waar je mee instemt, maar je stemt er in feite mee in dat je tot het punt wordt gepusht dat je denkt dat je het niet kunt … De dagen gingen zo snel voorbij en de intensiteit van de trainingen was zo hard, er waren momenten dat ik dacht dat ik niet goed genoeg zou zijn en er waren momenten dat ik de beste speler op het veld was.”

Novak droeg die mentaliteit met zich mee tijdens zijn professionele carrière. Hij herinnert zich dat hij in 2011 voor de D-League’s Reno Bighorns speelde met toekomstige NBA-sterren Jeremy Lin en Danny Green. Novak zei dat hij vaak moest denken aan het harde werk dat hij op Marquette deed dat hem tot dat punt bracht.

“Ieder van ons kreeg van de (general managers) te horen dat we niet goed genoeg zijn,” zei hij. “Er zijn 450 plekken in de NBA en we zijn niet goed genoeg voor zelfs maar een van die plekken als 15e man op de bank. Spoel een jaar verder en we hadden allemaal voor meer dan 50 miljoen dollar aan contracten getekend. Je realiseerde je dat de slimste koppen in de basketbalwereld niet kunnen voorspellen of je goed genoeg zult zijn of niet. Het moet het harde werk zijn dat je daar brengt. Je denkt terug aan die intensieve trainingen waarbij je soms letterlijk flauwviel en weet dat dat niet voor niets was.”

Dat harde werken is nu meer dan ooit nodig. Na slechts drie wedstrijden in zijn Bucks-carrière scheurde Novak zijn MCL en onderging in maart een operatie die het seizoen beëindigde. Hoewel hij hoopt op 1 juni weer op het veld te staan, gaat hij opnieuw de free agency in om te bewijzen dat hij nog steeds een van die 15 rosterplekken verdient.

Novak weet niet waar hij deze zomer terecht zal komen. Met zijn specifieke kwaliteiten, gelooft hij dat hij nog een aantal jaren in de competitie kan spelen. Hoewel het uiteindelijk de beslissing van het team is, zou hij graag bij de Bucks blijven.

“Wisconsin is absoluut thuis,” zei hij. “Als ik klaar ben met spelen, is dit waar we wonen. Hoeveel jaar ik nog kan spelen, ik heb geen idee. Jongens proberen er een nummer op te plakken, maar je weet het nooit. Ik vind het fijn om thuis te zijn en dat het goed bij me past.”