Foto: Jessica Lin
“Hoi, Hulk! Hoe gaat het vandaag met je?” vraag ik met mijn beleefdste Spider-Man-stem, terwijl ik de plastic superheld parmantig naar het Hulk-figuurtje hengel dat mijn driejarige zoon vasthoudt. “Wat heb je vandaag gegeten, Hulk? Mijn boterham was erg lekker. Bang! Smash!” schreeuwt Oliver, die de Hulk als een volledig lichaamswapen gebruikt om Spider-Man uit mijn handen te slaan en hem op de grond te laten kletteren.
Zo gaat het er aan toe in de speeltijd met mijn zoon – op de een of andere manier vergeet ik altijd dat superhelden ongeduldig worden van koetjes en kalfjes en dat actie belangrijker is dan woorden. Als zelfverklaard meisjesmeisje had ik me nooit voorgesteld dat ik moeder van een jongen zou worden, laat staan van twee.
Advertentie
Het is onmogelijk uit te drukken hoeveel ik van mijn jongens hou, maar toch bevind ik me nog steeds in de greep van een soort cultuurshock. Na bijna vier jaar vind ik worstelen nog steeds niet leuk, weet ik niet wie Green Lantern is en voel ik me ongemakkelijk als ik mijn vingers als neppistool gebruik. Ik voel nog steeds het gevoel van teleurstelling over mijn geslacht. Ik wilde een meisje, eigenlijk wilde ik er twee. Toen ik zwanger was van Oliver, was ik er heilig van overtuigd dat ik een meisje zou krijgen. Ik was er zo van overtuigd dat ik haar Lucy noemde. Ik was er zo van overtuigd dat ik me haar zachtblonde krullen, helderblauwe ogen en lieve, gerimpelde wangetjes kon voorstellen. Ik droomde over het lakken van onze vingernagels, het vinden van innovatieve toepassingen voor glitter en het spelen van verkleedpartijtjes in haar zorgvuldig uitgekozen kostuums. Dus toen ik na een bevalling van zes uur een jongetje in mijn armen kreeg, was ik ongelooflijk verrast. Natuurlijk was ik meteen verliefd op Olivers mollige wangetjes en gouden haar, maar ik was geschokt en wist niet goed wat ik moest doen.
Nu weet ik dat we geacht worden post-gender te zijn. Ik zou mijn dagdroomde stereotypen niet aan mijn kinderen moeten willen opdringen. Ik identificeer me dan wel als meisje-meisje, maar ik ben absoluut feminist en liberaal. Ik sta volledig achter kleine jongens die met poppen spelen en kleine meisjes die met kiepwagens graven. Ik vind het prachtig hoe de traditionele geslachtsgrenzen steeds vager worden. Intellectueel gezien wil ik niet dat het uitmaakt, maar ik worstel nog steeds met het accepteren van de realiteit van het geslacht van mijn kinderen.
Ik verlang nog steeds naar een klein meisje met wie ik rustig theekransjes kan houden. Een klein meisje dat ik kan kleden in roze tinten, met leuke stippen en tutu’s met franjes. Een klein meisje dat kan uitgroeien tot een vrouw en een goede vriendin kan worden. Dit is iets wat ik nooit heb kunnen ervaren met mijn eigen moeder, die stierf toen ik 14 was. Toen ik opgroeide, verlangde ik naar de kans om haar als volwassene te leren kennen. Ik heb niet de kans gehad om een volwassen vriendschap met haar te hebben, en ik zal dat ook nooit hebben met een dochter van mijzelf.
Toen een bloedtest vroeg in mijn tweede zwangerschap uitwees dat we inderdaad een tweede zoon zouden krijgen, huilde ik niet, zoals sommige moeders doen. Maar ik voelde wel, in het midden van mijn maag, een zwaar gevoel van teleurstelling.
Advertentie
Maar een tweede jongen zou het worden, en toen ik het nieuws begon te delen, realiseerde ik me dat ik niet de enige was die gefixeerd was op het krijgen van een meisje. Vrienden, kennissen en vreemden leken ronduit verpletterd toen ik onthulde dat ik nog een jongen zou krijgen – zelfs mijn vader zei dat hij op een kleindochter had gehoopt. Iedereen had een mening. Het was moeilijk om naar mijn pedicure te luisteren die me vertelde dat haar vriendin geen risico’s nam: Ze was op weg naar de Verenigde Staten, zei mijn pedicure, waar, voor de juiste prijs, het sperma van haar man zou worden geselecteerd om een dochter te garanderen. (Is dit echt een ding, vroeg ik me af, terwijl ik voor haar zat, mijn buik gezwollen met een jongen?)
Waarom vieren wij, als cultuur, geen gezin met twee of meer jongens en geen kleine meisjes? Waarom vinden we dat een moeder een dochter nodig heeft? Ja, ik wilde een meisje, maar ik had er nooit van gedroomd om zo ver te gaan als de vriendin van mijn pedicure.
Wat mijn wens om een dochter te krijgen overtreft, is de ultieme waarheid dat het menselijk leven, ongeacht het geslacht, iets is om te koesteren en te vieren. Ik ben verliefd geworden op mijn kinderen als individuen, om de kleine, hilarische, prachtige mensen die ze zijn. Ik ben verliefd geworden op Olivers herhaalde bewering dat hij een T. Rex wil worden als hij groot is en op zijn vrijgevigheid met kostbare, felbegeerde jelly beans. Ik ben verliefd geworden op Sam, negen maanden oud, die volledig gefascineerd is door alles wat zijn grote broer doet en hoe, naar zijn inschatting, kiekeboe nooit minder dan totaal hilarisch is. (Maar misschien moet ik de Hulk en Spider-Man uitnodigen voor een speciaal theekransje vol actie.)
Het debat: moeten ouders het geslacht van hun baby te weten komen?
Chinese geslachtsvoorspeller
Bekentenis: Ik haat het om met mijn kind te spelen