‘iBoy’: Review

Een superkrachtenfilm met een premisse die zelfs volgens de vergezochte normen van het genre absurd is. iBoy mist de kans op onderhoudend kattenkwaad door een pocherige benadering van het materiaal en een gebrek aan interne logica in het verhaal. Tom (Bill Milner) komt terecht in het kruisvuur van een bendeaanval op een van zijn schoolvrienden en krijgt fragmenten van zijn smartphone in zijn hersenen. Hij wordt wakker met meer dan alleen hoofdpijn. Wat begint als een gekraak van digitale witte ruis in zijn hoofd, ontwikkelt zich al snel tot een veelzijdige en verreikende superkracht.

De ernst waarmee de steeds onwaarschijnlijker wordende premisse wordt benaderd, suggereert dat zowel de filmmakers als het jongvolwassen doelpubliek niet zoveel plezier beleven aan het materiaal als ze zouden kunnen doen.

Tom kan met zijn geest het mobiele telefoonnetwerk aanboren; hij kan het centrale vergrendelingssysteem van een auto bedienen; elektronische apparaten laten ontploffen; geld overmaken naar bankrekeningen en hoog boven de grond inbreken in het computersysteem van een politiehelikopter. Nog opmerkelijker is dat hij te allen tijde bijna perfecte 4G-dekking heeft.

Dit urban fantasy-drama, dat ook Game Of Thrones-actrice Maisie Williams in de hoofdrol heeft en is gebaseerd op een roman van Kevin Brooks, is de eerste Britse film die volledig wordt gefinancierd door Netflix, dat in 2017 wereldwijd $ 6 mrd aan content zal uitgeven. De film zal vanaf 27 januari op Netflix te zien zijn en het zal op dezelfde datum ook een Britse release van één scherm, één week krijgen, met dank aan Vertigo Films.

In termen van zijn binnenstedelijke milieu en tienerhoofdpersonen heeft de film meer gemeen met de Channel 4-televisieserie Misfits dan met de meeste Amerikaanse takes op het supermachtgenre. Maar in tegenstelling tot Misfits, dat zijn sciencefictionconcept met nuchtere humor doorspekte, presenteert iBoy zijn onwaarschijnlijke premisse met een uitgestreken gezicht. Dat is misschien ook wel terecht, gezien het gruwelijke geweld dat de aanleiding vormde voor Toms transformatie: hij stuit op de verkrachting van zijn schoolvriendin Lucy (Williams), een daad van bendevergelding tegen haar oudere broer nadat die weigerde lid te worden. Toch suggereert de serieuze benadering van het steeds onwaarschijnlijker wordende uitgangspunt dat zowel de filmmakers als de jongvolwassen doelgroep niet zoveel plezier aan het materiaal beleven als ze zouden kunnen doen.

Door zijn gedachten te hacken in het geheugen van de telefoon die de aanval op Lucy heeft gefilmd, is Tom in staat om de figuren met capuchons te identificeren als verschillende van zijn klasgenoten op school. Hij neemt het op tegen hen en neemt de anonieme burgerwacht-identiteit ‘iBoy’ aan. Zijn campagne escaleert al snel – in een van de films gemakzuchtige apparaten, zijn superkracht stelt hem in staat om te visualiseren nette graphics uit te leggen van de bende keten van commando’s. Het gebrek aan grenzen – en logica – in Tom’s capaciteiten begint de geloofwaardigheid van, en onze voldoening in, de actie te ondermijnen.

Speciale effecten worden het meest effectief gebruikt in het begin, wanneer Tom nog worstelt om zijn krachten onder controle te krijgen. Digitale informatie vloeit in de atmosfeer; het geluidsontwerp is een beukende, stuiterende aanval van gegevens en stemmen. Maar naarmate de film vordert, neemt hij steeds meer zijn toevlucht tot de beproefde techniek van tekstballonnetjes die over het scherm worden gelegd. De score, voornamelijk kloppende electronica, werkt goed om een stuwende energie in het verhaal te injecteren.

De acteerprestaties zijn behoorlijk, hoewel William’s robuuste benadering van haar personage onverwacht lijkt, gezien het trauma dat ze heeft doorstaan. De opvallende beurt is van Rory Kinnear, wiens late verschijning in de derde akte duidelijk verheft en focust de film.