Alleen was het geen Vitamine Water… het was Pine Sol. Natuurlijk heb ik het onmiddellijk uitgespuugd, overgegeven, de rest van de pijnboompit al schreeuwend weggegooid en de ontsmettingsdienst gebeld.
Ik had hem misschien aardiger gevonden als hij het niet Vomitous had genoemd. Wat dacht je ervan om het een schattige naam te geven zoals “Oopsy”
Maar goed, er was iets aan Dave dat ik vertrouwde. Hij had een prettige stem, liet me in paniek raken en luisterde, en toen hij dingen zei als…
“vreemd gekleurd sputum”, “oncontroleerbaar braken” en “onderzoek uw ontlasting vanavond op bloed”, had ik het gevoel dat hij echt verliefd op me was.
Dit is hoe ik me Dave tijdens ons hele gesprek voorstelde…
Dit is de echte Dave die me later die avond een Facebook vriendschapsverzoek stuurde met de tekst “Je was zo kicky en pittig aan de telefoon dat ik dacht, ik zoek je even op. Bel me als je mond op mond nodig hebt.”
Yummy
Dus ik ben duidelijk niet gestorven aan Pine Sol vergiftiging. Ik verloor tijdelijk wat smaakpapillen, was een beetje misselijk, en toen ik later op de avond een plasje deed, rook het naar de tandartspraktijk… maar verder leefde ik nog… om naar het etentje te gaan.
Ik verkoos het feit te negeren dat ze een rare armband droeg die een elektrisch schokgeluid leek te maken en dat haar man al dan niet een afstandsbediening vasthield.
Als u van Marcie Smolin hebt genoten, volg haar dan voor dit verhaal door op de groene handjes te klikken, volg haar dan op Medium…en instagram…en nou ja…overal op het internet. Volg haar alleen niet thuis want dat is griezelig