Honing mascarpone taart met vijgen en zoute Graham Cracker korst

Ik weet het. Je staat te popelen om alles te lezen over deze pittige honing-mascarpone taart, die in minder dan 10 ingrediënten en 30 minuten klaar te maken is. Maar eerst wil ik het even hebben over het maken van een thuis in een nieuwe stad.

Toen ik naar Selma verhuisde, was dat een cultuurschok. Ik was in mijn leven al heel wat rondgetrokken en had mijn wortels in de staat New York, op het platteland van Kentucky en zelfs in Midden-Florida, maar zelfs mijn tien jaar in Birmingham konden me niet voorbereiden op het leven in een kleine stad dat op me wachtte in Alabama. De stad van minder dan 20.000 inwoners had een trager, meer ontspannen levenstempo. Geen Starbucks, geen Whole Foods, geen bioscoop. De meeste mensen die ik ontmoette, hadden er vrijwel hun hele leven gewoond, en in een zee van nieuwe gezichten, zweette ik onder de hitte van het zijn van het nieuwe kind.

Ik voelde me een beetje als een vierkante pin in een stad gevuld met ronde gaten. Mensen waren warm en uitnodigend, maar het niveau van vriendelijkheid en gastvrijheid om me heen was intimiderend. Ik voelde me niet beleefd genoeg of spraakzaam genoeg of zuidelijk genoeg om erbij te horen. Ik praatte anders, kleedde me anders, luisterde naar andere muziek. Ik was niet buiten, ik bakte geen kip, en het kon me niet schelen wie de Iron Bowl won. Ik voelde me een buitenstaander.

Normale, sociale mensen, misschien degenen met minder onzekerheden en angsten dan ik had, zouden de verandering hebben omarmd. Ze zouden waarschijnlijk de vriendelijkheid en warmte hebben verwelkomd die deze kleine gemeenschap zo genereus deelde. Ze zouden de kans hebben aangegrepen om gekend te worden, om erbij te horen.

Maar om eerlijk te zijn, het joeg me de stuipen op het lijf. Ik hield niet van de constante show van nieuwe gezichten en ik miste de snelle runs naar Target en mijn favoriete Thaise restaurant. Ik huilde in de douche en vermeed naar de supermarkt te gaan omdat ik wist dat ik zou worden ontmoet met onbekende gezichten en ongemakkelijke gesprekken. Het voelde alsof ik geheugenverlies had, alsof ik verdwaald was in een vreemd land en niet wist wie of waar ik was.

In plaats van ermee om te gaan, duwde ik terug. Ik knipte mijn haar en zette mijn beste Yankee accent op. Ik trok mijn neus op voor de prachtige smaken en geluiden die overal om me heen waren en trok me terug op dingen die vertrouwder waren – throwback afspeellijsten op mijn iPod, oude Converse sneakers, en recepten die me aan thuis deden denken. Ik wilde wanhopig mijn eigen identiteit, een identiteit die niet alleen “de vrouw van Brett” was, of “het nieuwe meisje uit Orlando.”

Op een dag vroeg een patiënt me op het werk hoe het met mijn overgang naar Selma ging. Ik schraapte onaangenaam mijn keel en met een paar oogrollen vertelde ik hem dat mijn nieuwe leven moeilijker was dan ik dacht. De verandering was meer dan ik had verwacht. Ik weet eerlijk gezegd niet zeker wat er verder in het gesprek is gezegd, of dat ik zelfs maar heb gereageerd met de gratie die die man verdiende, maar wat helder als zwart op wit speelt in de spoel van mijn herinneringen is de blik op zijn gezicht en de zachte woorden die daarna kwamen: “Mijn moeder zei me altijd: ‘Bloei waar je geplant bent.’ Ik hoop dat u de kans grijpt om hier te bloeien, mevrouw.”

Die woorden raakten me. Ze legden een hardnekkig zaad van trots in mijn hart bloot dat op geen enkele manier wilde buigen voor mijn nieuwe thuis. Ik was zo druk bezig met mijn zelfspot en het rouwen over het verlies van outlet malls dat ik vergat te zoeken naar de zilveren rand. Ik verzuimde het goud in Selma te zoeken, het goud in de mensen.

In de vier jaar die sinds die dag zijn verstreken, is er veel gebeurd. Ik zal er nu niet veel over zeggen, maar wat ik wel wil delen is dat Selma een thuis is geworden. Er zijn nu wortels, verweven met enkele van de meest intieme delen van wie ik ben. Wortels die me verbinden met herinneringen aan mijn kinderen, nieuwe geuren en smaken, en gezichten van mensen die “voor altijd vrienden” zijn geworden. Er zijn hier knoppen, tekenen van nieuw leven en groei, en ik ben er nu meer dan ooit zeker van dat Selma de grond is waar ik tot bloei wil komen.

Iedere zomer sinds ik in Selma woon, zit ik met een mand vijgen. Mijn schoonvader heeft een gigantische vijgenboom bij hem thuis, dus als het fruit van de boom rijpt, trek ik mijn laarzen aan en zweet, zweet, zweet voor de liefde voor zoet zomerfruit. Conserven komen op de eerste plaats, en we genieten het hele jaar door van die overvloed op toast en koekjes, en zelfs in zoete kleine pop-taartjes die ik volgende maand met jullie allemaal wil delen. Dit jaar heb ik een paar extra uitstapjes gemaakt om vijgen te plukken en deze honing-mascarpone taart is het resultaat.

Een eenvoudige taart met 8 ingrediënten, die minder dan 30 minuten voorbereidend werk en geen gebruik van de oven vereist, deze honing-mascarpone taart is een prachtig voertuig voor het meest verse fruit van de late zomer. Ik heb ervoor gekozen om de mijne te combineren met vijgen, maar ik denk dat elke kers, perzik, of bes zich meer dan thuis zou voelen op deze kleine schoonheid.

Om deze honing mascarpone taart te maken, beginnen we met de voorbereiding van de korst. Zilt, zacht, en ongegeneerd boterig, de graham cracker korst hier is allesbehalve subtiel. Hij past perfect bij de romige, licht gezoete room en de verse vijgen. Roer een beetje van de kruimels, de boter, het zout en de bruine suiker door elkaar en je bent al halverwege het maken van de beste no-bake honingkorst die een vrouw zich kan wensen. Druk de kruimels in de uitneembare bodem van een taartvorm en laat het geheel afkoelen in de koelkast.

Nog meer, maak de vulling. Mascarpone kaas, honing en bruine suiker zijn de hoofdrolspelers hier. Voeg de drie ingrediënten samen, spatel er wat slagroom door en verdeel het over de afgekoelde korst. Op dat moment is de honing-mascarpone taart echt klaar. Ik zou het in een paar avonden op kunnen eten zonder ook maar met mijn ogen te knipperen. Laten we hem in plaats daarvan versieren met wat vers zomerfruit, een handvol pistachenoten en een beetje honing, want YOLO, oké?

Deze honing-mascarpone taart voelt speciaal. Het voelt als een dessert waardig vieren over, en toch, het is slechts een paar eenvoudige ingrediënten die schijnen hun helderste wanneer gekoppeld samen. Licht en fris, een gekoeld plakje van deze honing mascarpone taart is precies het ticket op deze warme zomeravonden die we hebben. Het is gemakkelijk genoeg voor een doordeweekse avond thuis, decadent genoeg om een toast op uit te brengen.

Probeer deze honing-mascarpone taart eens en laat me weten wat je ervan vindt! Fijne donderdag!

Als je deze honing mascarpone taart lekker vindt, kijk dan ook eens naar:

Strawberry Pretzel Tart

Pumpkin Cheesecake Tarts

Bruleed Key Lime Pies

Blauwbessengalette met een korst van maïsmeel

Print