Honderd Dagen Hervorming, (1898), in de Chinese geschiedenis, keizerlijke poging tot vernieuwing van de Chinese staat en het sociale systeem. Het vond plaats na de Chinese nederlaag in de Sino-Japanse oorlog (1894-95) en de daaropvolgende stormloop op concessies in China van de kant van de westerse imperialistische mogendheden.
Na de Sino-Japanse Oorlog ontstond er in heel China een reeks clubs die aandrongen op hervormingen naar westers model. Een van deze clubs werd opgericht door een kandidaat voor het ambtenarenexamen, Kang Youwei, die een groep andere kandidaten aanvoerde bij het schrijven van een “Memorial van Tienduizend Woorden”, waarin werd gepleit voor de verwerping van het vredesverdrag en voor het doorvoeren van een hele reeks hervormingen. Deze petitie werd door de keizerlijke Qing-regering genegeerd. Intussen riep binnen de gevestigde officiële kringen een groep conservatieve hervormers – onder leiding van Zhang Zhidong, wiens beroemde werk Quanxue pian (“Aanmaning tot leren”) in 1898 werd verspreid – op tot de ontwikkeling van industrialisatie naar westers model zonder het culturele erfgoed van China op te geven.
Aangespoord door deze groep en gealarmeerd door de langzame opsplitsing van China door westerse mogendheden in de nasleep van de Sino-Japanse Oorlog, begon de regering het idee van hervormingen serieus te overwegen. Als gevolg hiervan kwam Kang uiteindelijk onder de aandacht van de Guangxu keizer, en in januari 1898 had hij een ontmoeting met een groep hoge regeringsfunctionarissen. Op 11 juni 1898 ging de keizer in op één van Kang’s verzoeken en vaardigde zijn eerste hervormingsdecreet uit, waarin hij zijn onderdanen aanspoorde om nuttige buitenlandse informatie te leren. Dit was het begin van wat bekend zou worden als de Honderd Dagen van Hervorming. Op 16 juni 1898 kreeg Kang zijn eerste onderhoud met de keizer. Daarna werden de regeringsfunctionarissen die voor gematigde hervormingen hadden gepleit naar de achtergrond verdrongen, en Kang, zijn beroemde leerling Liang Qichao, en andere volgelingen werden betrouwbare keizerlijke adviseurs.
In totaal vaardigde de keizer meer dan 40 edicten uit, die, als ze ten uitvoer waren gebracht, elk denkbaar aspect van de Chinese samenleving zouden hebben veranderd. Het oude examensysteem voor de ambtenarij, gebaseerd op de Chinese Klassieken, werd afgeschaft, en er werd een nieuw systeem van nationale scholen en hogescholen ingesteld. Westerse industrie, geneeskunde, wetenschap, handel en octrooisystemen werden bevorderd en overgenomen. De overheidsadministratie werd vernieuwd, het wetboek werd veranderd, het leger werd hervormd en corruptie werd aangepakt.
De aanval op de corruptie, het leger en het traditionele onderwijssysteem vormde een bedreiging voor de bevoorrechte klassen van de traditionele Chinese samenleving. De conservatieve krachten schaarden zich achter keizerin Cixi; met het leger aan haar zijde pleegde zij een staatsgreep en zette de keizer gevangen in zijn paleis. Kang en Liang slaagden erin naar Japan te ontsnappen, maar zes andere jonge hervormers werden geëxecuteerd. Hoewel enkele gematigde hervormingsmaatregelen, zoals de oprichting van moderne scholen, werden gehandhaafd, werd het examensysteem opnieuw ingevoerd en werden de meeste hervormingsedicten, die toch al nooit waren uitgevaardigd, herroepen. In het begin van 1900 kregen ambtenaren zoals Zhang Zhidong toestemming om een grootschalige hervormingsinspanning te leveren, maar het was een versnipperde, te late inspanning. De mislukking van de Honderd Dagen van Hervorming betekende de laatste poging tot een radicale revolutie door het keizerlijke regime in China.