Jets meer dan een jaar geleden, Miley Cyrus gaf me haar mobiele nummer. Nou eigenlijk, wist ze niet dat ze het aan mij gaf, maar ik kreeg het toch. Dit is hoe het gebeurde…
Note: omwille van de anonimiteit heb ik de namen van alle betrokken personen veranderd.
Ik ontmoette Nathan op een netwerkevenement. Niet het typische netwerkevenement waar je komt opdagen, zoveel mogelijk visitekaartjes uitwisselt en nooit meer iets van je laat horen. Het werd georganiseerd door een bekende ondernemer die heel duidelijk maakte dat het de bedoeling was om echte relaties te vormen. Zelfs als dat betekende dat je maar één contactpersoon overhield.
Mijn contactpersoon was Nathan, die een NPO opstartte die mijn interesse wekte. Hij had relaties met grote merken, waaronder Twitter, Yahoo en Pepsi; elk van hen had zich verbonden tot betrokkenheid in een of andere hoedanigheid.
Ik vertelde Nathan dat ik onlangs naar Santa Monica was verhuisd met het doel mijn sociale-mediaklantenlijst op te bouwen. Ik had een enorm succes gezien in de marketing van e-commerce en tech-bedrijven, en hoopte filantropische merken toe te voegen aan mijn snel groeiende portfolio. Ik bood aan om mijn tijd te doneren om sociale media kanalen voor zijn liefdadigheid te beheren.
Twee weken daarvoor had ik Twitter voor Acteurs gepubliceerd (mijn eerste boek). Ik weet niet zeker wanneer ik dat aan Nathan heb verteld, maar ik heb het in een van onze gesprekken laten vallen. Dit bleek een goede zet te zijn.
Nathan begon beroemdheden te benaderen voor steun aan liefdadigheidsinstellingen. Hij belde me om goed nieuws te vertellen:
We hebben haar aan boord! Maar ze zit nog niet op Twitter, dus ik denk dat jij haar moet helpen.
Ik ging akkoord. Zonder vragen te stellen.
Ik begon met het ontwerpen van aangepaste achtergrond- en headerafbeeldingen. Nathan belde zijn vrienden bij Twitter en deelde het grote nieuws. De @gebruikersnaam werd momenteel gekraakt, dus Twitter zette hem over naar een nieuwe account.
Ik kreeg accountgegevens zodat ik mijn ontwerpwerk kon uitvoeren.
Dit had voor mij een grote rode vlag moeten zijn. Geen enkele beroemdheid op de A-lijst zal een volslagen vreemde toegang geven tot zijn Twitter-account. En als een beroemdheid zo dom was, zou zijn manager of publicist wel beter weten. Maar wat dan ook. Op dat moment was ik verblind door wat ik dacht dat een geweldige kans was.
De volgers begonnen binnen te stromen. Elke keer als ik de pagina ververste, had ze er 100 volgers bij. Binnen een paar uur zat de account op 30.000.
Ik voelde me gelukkig. Ik was op het juiste moment op de juiste plaats beland. Dit was mijn grote doorbraak!
Tot alles in duigen viel…
De volgende dag uitte een bekende popcultuurblogger zijn bezorgdheid over de beroemdhedenaccount. Hij beweerde het te hebben nagevraagd bij het talentenbureau, die zeiden dat het Twitter-account niet legitiem was.
In eerste instantie wimpelde ik het af. Ik nam aan dat hij gewoon probeerde om aanmaakhout toe te voegen aan het publiciteitsvuur. Ik had het mis. Geloofwaardige mediakanalen behandelden het schandaal. Ze brachten het account in diskrediet ondanks de “Geverifieerd” stempel op Twitter.
De massa volgde dit voorbeeld. @mentions op Twitter stroomden sneller binnen dan de eerste toevloed van volgers. De meesten van hen waren teleurgesteld en/of boos. Terecht. Iedereen was in de maling genomen, inclusief ikzelf.
Ik vertelde de gebeurtenissen van de afgelopen 48 uur.
Deze keer waren de rode vlaggen gemakkelijk te zien.
Hoe kon ik zo naïef zijn?
Ik wilde weten wat er in godsnaam aan de hand was. Hoe kon iemand zo’n stunt uithalen en iedereen (tijdelijk) voor de gek houden?
Ik logde in op het Twitter-account, op zoek naar aanwijzingen. Alles wat zou kunnen aangeven wie er achter de grote capriolen zat.
Geen aanwijzingen. Maar mijn oog viel op een Direct Message.
Miley Cyrus heeft haar portie publiciteitsdrama’s al gehad. Ik weet niet zeker of de bedoeling van het bericht was ‘een schouder om op te leunen’ vanwege de kritiek in de media.
In ieder geval stuurde Miley haar telefoonnummer. Ik staarde er een tijdje naar, me afvragend of ik het moest bewaren.
Ik bewaarde het.
Ik wist dat ik het nooit zou gebruiken, maar dacht dat het ooit een hel van een verhaal zou zijn. Ik denk dat u dat kunt beoordelen. Ik voel me vreselijk voor alle mensen die voor de gek werden gehouden door dit bedrog. Tot op vandaag, weet niemand wie het meesterbrein was achter het gordijn. Ik werd gewoon het toneel op getrokken en speelde mijn rol volgens het script dat ik kreeg.
Toen ik besefte dat het niet mijn grote doorbraak was… was ik teleurgesteld. Maar nu lach ik erom. Het leven is altijd een avontuur. Plus, ik eindigde met 10 cijfers waarvan maar weinig mensen kunnen zeggen dat ze die gekregen hebben.