Heil 2002: The Worst Year in Fashion History

Dit bericht maakt deel uit van VICE’s 15e jubileumreeks, gepresenteerd door VANS

Wanneer modehistorici proberen het meest schandelijke jaar in de modegeschiedenis aan te wijzen, zullen ze unaniem voor 2002 kiezen. Voor iedereen die te jong is om het zich te herinneren, dat is het jaar waarin we besloten dat het prima was om sjaals als tops te dragen, riemen als rokken, tank-tops als rode loper kleding en haarextensies alleen als je de lijm of clips kon zien gluren uit een slecht in elkaar gezette paardenstaart. Het was slecht, en niet op een “zo slecht dat het goed is”-manier.

Lang voordat ironie in het modesysteem infiltreerde en minimalisme in kleding betekende dat je je zaakjes voor elkaar had, verschenen beroemdheden met de meest serieuze bedoelingen in PVC bootcut flares, fedora’s en gilets met T-shirts. Voor ons vandaag lijkt het alsof dit het jaar was waarin alle beroemdheden besloten om hun stylisten te ontslaan en de eerste tien items aan te trekken die ze vonden op de car-boot sale.

Het jaar waarin Christina Aguilera “Dirrty” uitbracht samen met een nu iconische muziekvideo, bracht 2002 ondergoed als bovenkleding naar het volgende niveau. Ja, je moest nog steeds dapper zijn om je billen te laten zien en een driehoekige beha te dragen buiten een worstelring in een videoclip, maar het showen van het grootste deel van je middenrif was aan de orde van de dag. Elke notie van “stijlvolle” of “verfijnde” seksualiteit verdween uit het raam, en ten goede. Zichtbare strings vlogen je om de oren, broeken met een lage taille waren de enige manier om vooruit te komen, en de “meer is meer”-filosofie gold zowel voor de hoeveelheid vlees die getoond werd als voor het aantal accessoires dat gedragen werd. Vrouwen waren vrij om – en werden toegejuicht voor – het meest buitensporige te dragen dat ze konden bedenken.

Het was democratisch in de zin dat het nog nooit zo gemakkelijk was geweest om het uiterlijk van je toenmalige iconen te evenaren, omdat ze allemaal te lowbrow waren om te worden beschouwd als enige vorm van rijkdom indicator. Het was net zo makkelijk om een oversized riem met gesp in Shakira-stijl te vinden in je plaatselijke kringloopwinkel als in Selfridges. Je goed kleden ging niet over je rijk kleden. In plaats daarvan juichten de vroege jaren 2000 ongefilterde outfits toe en omarmden maximalisme en dragen wat je een goed gevoel gaf – zelfs als dat een knielange jurk over een uitlopende spijkerbroek zonder enige logische reden betekende.

Voor het Britse meisje heerste Tammy Girl over de winkelstraten met hun licht ongepaste korsetten, bijpassende bootcut broeken en slogan tees voor tweens. Bustiers – letterlijk die tassen die eruitzagen als mini bustiers van leer en kant – waren een must have, en zakgeld was alleen voor Claire’s Accessories. Het was geen schande om Ugg laarzen te dragen waar en wanneer je maar wilde. Voor jonge vrouwen waren velours trainingspakken geschikte kantoorkleding. Als je je niet probeerde te kleden als een volwaardig lid van Britney Spears’ kliek in Crossroads, waar was je dan mee bezig?

Wat dit jaar zowel interessant als eigenaardig maakt, is dat de meeste modetijdperken kunnen worden teruggevoerd op een klein aantal dominante trends en visuele markers, maar dat het in 2002 alle kanten op ging. More is more zat naast boho-chic, naast het nu ongehoorde idee om een tank-top te dragen naar een formele gebeurtenis. Avril Lavigne was de uitvindster van het iconische T-shirt met korte das, die met “Sk8er Boi” de mall goth in de mainstream bracht en onmiddellijk duizenden van ons ertoe aanzette om gestreepte handwarmers te kopen. Crotchet werd op elk denkbaar kledingstuk aangebracht en schelpenkettingen waren niet alleen maar rommelige cadeautjes van je zomervakantie. Een enkelvoudig idee van ‘cool’ bestond niet. In plaats daarvan kregen we een krankzinnige smeltkroes die nu surrealistisch lijkt als we terugkijken op paparazzifoto’s.

Hoewel je zou kunnen zeggen dat ze er beter vanaf kwamen, ontsnapten mannen niet aan deze vreemde vloek. Wie kan David Beckham vergeten, die overal een zigzag-hoofdband droeg, of iedereen die de rare highlights van Justin Timberlake kopieerde. Dit was op het randje van de indie, net voor de iets acceptabelere combinatie van vesten en skinny jeans. Het maakte niet uit of je een middelbare scholier was of een man van in de twintig – het was prima om rond te lopen in een poloshirt met een opgestroopte kraag. In de winter een trui met rolkraag en een getinte zonnebril. Top dit alles af met een eenvoudige fedora: good to go.

Met de meesten van ons nog steeds ineenkrimpend wanneer onze apps gooien ons terug naar foto’s van 15 jaar geleden, het concept van het emuleren van deze oude looks anytime soon lijkt onwaarschijnlijk. Mode is cyclisch, met merken en huizen die eindeloos nieuwe invalshoeken voor vervlogen gebieden produceren en ze presenteren als must-haves. We zijn toe aan een y2k-revival, maar het lijkt volstrekt onwaarschijnlijk.

Er is enig bewijs dat we terugkijken naar die tijd. Een snelle zoektocht op Depop wijst ook in de richting van een heropleving van het tijdperk, met “y2k” dat meer dan 46.500 resultaten oplevert. Maar dat kan ook komen doordat velen van ons alles wat we achterin onze kledingkast kunnen vinden, verpatsen om wat extra geld te verdienen.

Onlinemagazines zoals OKgrl zijn nostalgisch over popsterren uit de vroege jaren 2000, in alles, van de lay-out van hun site tot de styling en de in-site muziekspeler. Online-meisjes die IRL Bratz Dollz emuleren, zoals Phoebe Lee, hebben meer dan 50.000 volgers, en zelfs Beyonce bracht deze Halloween een hommage aan de late jaren 90/vroege jaren 2000 koningin van de rotzooi, Lil’ Kim.

Maar het is niet hetzelfde – ze gaan niet met het echte 2002 aan de slag.

Het enige wat we willen van het meest onmodieuze jaar in de moderne geschiedenis is de les van het uit het raam gooien van voorgeschreven ideeën over smaak, het vergeten van wat we wel of niet “zouden moeten” dragen en het volgen van modetrends die gewoon geen fuck uitmaakten. 2002 mag dan veel, heel veel faux pas op modegebied hebben opgeleverd, en ons enkele van de meest memorabele en iconische outfit-momenten van het millennium tot nu toe hebben gegeven, maar laten we het in het verleden houden.

We kunnen misschien lachen om emo en glimlachen om indie-looks, maar 2002 is niet een tijd, wat mode betreft, die we ons ooit met liefde zullen herinneren. Voor de meesten van ons is de gedachte aan een bakkerspet te veel om te dragen. Er is (blijkbaar) een tijd voor plateauslippers, matte haarpunten en kaasdoekkleding, maar met het leven zo verwarrend als het nu is, is die tijd niet 2017.

@ionegamble

Top afbeelding, L-R: Celeste, via / CC By 2.0; Larsinio, via / CC By 2.0; Kristopher Harris, via(CROP).jpg) / CC By 2.0_