Een van de meer emotionele kwesties die gewoonlijk bij een echtscheiding aan de orde komen, is de verdeling van geld en goederen tussen de twee scheidende echtgenoten. Een van de eerste vragen die men zich bij een echtscheiding stelt, is waarschijnlijk “wie krijgt wat?”.
Soms kan een echtpaar het onderling eens worden, maar er zijn er ook die zich tot de rechter wenden om voor hen te beslissen hoe hun vermogen moet worden verdeeld. Natuurlijk gaat het niet alleen om geld, maar om alles wat een echtpaar bezit, van huizen & spaargeld tot auto’s & juwelen, niets valt buiten de bevoegdheid van het Hof.
Er bestaat een wijdverbreid misverstand dat de rechtbank alleen naar de financiële bijdragen kijkt bij het nemen van een beslissing over de verdeling van het vermogen van een echtpaar. In feite wordt een hele reeks verschillende factoren in aanmerking genomen, die alle te vinden zijn in de geschreven wet, namelijk in artikel 25 van de Matrimonial Causes Act 1973. Het uitgangspunt van de rechtbank is om alle vermogensbestanddelen samen te voegen. In tegenstelling tot veel buitenlandse jurisdicties doet het er niet toe wie wat verdiende en of dat voor of tijdens het huwelijk was. Voor wat er daarna gebeurt, is het de moeite waard om elke factor afzonderlijk te bekijken, aangezien zij een breed scala van verschillende overwegingen omvatten die worden gebruikt om te bepalen wie wat krijgt.
Kinderen
De eerste overweging moet altijd het welzijn van elk kind van het gezin onder de leeftijd van 18 jaar zijn. Dit betekent dat de kinderen een plek nodig hebben om te wonen en geld om van te leven en het Hof zal dit boven alles stellen. Het Hof zal ervoor willen zorgen dat de hoofdverzorger van de kinderen een huis heeft of het geld om een huis te kopen, ongeacht op wiens naam het huis momenteel staat. De rechter kan bijvoorbeeld de andere ouder gelasten de hoofdverzorger een forfaitair bedrag voor de aankoop van een huis te betalen, of hij kan de eigendomsakte op naam van de hoofdverzorger overdragen.
Inkomen, verdiencapaciteit, eigendom en andere financiële middelen
Deze factor omvat een hele reeks verschillende overwegingen. Inkomen is lekker simpel, het kijkt naar alle bronnen van inkomen die een persoon ontvangt. Iemand met een hoog inkomen moet misschien periodieke betalingen aan zijn echtgenoot doen als die een lager inkomen heeft en minder goed in staat is in zijn eigen onderhoud te voorzien. Bij de verdiencapaciteit wordt gekeken naar wat de aanvrager in de toekomst zou kunnen verdienen. Een 20-jarige heeft bijvoorbeeld een redelijke verdiencapaciteit, aangezien hij zijn hele werkzame leven de tijd heeft om een loopbaan te beginnen en zich een plaats op de ladder te verwerven. Een 50-jarige daarentegen heeft misschien niet zulke mogelijkheden en dit zou tot uiting komen in de beslissing van het Hof. Eigendom kan een aantal zaken omvatten, zoals huizen, auto’s, juwelen, dure schilderijen, enz. en zal van geval tot geval verschillen. Het Hof zal rekening houden met persoonlijke zaken zoals familiestukken, maar dat betekent niet dat deze niet aan de andere echtgenoot kunnen worden overgedragen. Tot slot omvatten de overige financiële middelen de rest van het vermogen van een persoon, zoals aandelen en effecten. De meest vergeten en meestal belangrijkste financiële bron is het pensioen van een persoon. Deze zijn niet verboden voor de rechtbank en er kunnen specifieke beschikkingen worden gegeven om een pensioen te delen met uw ex-echtgenoot, vooral wanneer deze zelf geen pensioen heeft.
Financiële behoeften, verplichtingen en verantwoordelijkheden van elke partij
De rechtbank zal proberen ervoor te zorgen dat na haar beslissing aan alle behoeften en verplichtingen van elke partij kan worden voldaan. Een ouder die de voornaamste verzorger van de kinderen is, heeft bijvoorbeeld de verantwoordelijkheid om hen een woning en kosten van levensonderhoud te verschaffen. Dit kan betekenen dat de niet-primaire verzorger betalingen moet doen om de primaire verzorger te helpen voor zijn kinderen te zorgen. Ook de verplichting om hypotheekbetalingen voor het huis te doen, is een verplichting die door het Hof in overweging zal worden genomen.
Levensstandaard van de partijen voor de breuk van het huwelijk
Dit kan een lastige zaak zijn, vooral wanneer de partijen gewend zijn aan een meer weelderige levensstijl. De rechtbank wil proberen de zaken zoveel mogelijk “normaal” te houden, maar het is ook goed zich ervan bewust te zijn dat van elke partij mag worden verwacht dat zij na de echtscheiding een dip in haar levensstandaard zal hebben. Dat is ook logisch, want gescheiden leven betekent twee huishoudens voeren.
Leeftijd van beide partijen en duur van het huwelijk
Leeftijd is meestal geen belangrijke overweging, maar kan de rechter helpen een beslissing te nemen, vooral wanneer er een verschil in leeftijd is tussen de twee echtgenoten. De duur van het huwelijk kan in financiële procedures van grote betekenis zijn. Een echtpaar dat 30 jaar samen is geweest, heeft waarschijnlijk hun financiën samengebonden, wat het voor de rechter moeilijker maakt om hun aandelen vast te stellen en de mogelijkheid van een zuivere breuk bemoeilijkt. Een echtpaar dat één jaar samen is, heeft daarentegen de goederen waarschijnlijk gescheiden gehouden, zodat het voor de rechter veel gemakkelijker is een zuivere scheiding te gelasten.
Lichamelijke of geestelijke handicaps van de partijen
De rechter zal rekening houden met eventuele handicaps van elke partij en zal zijn beslissing dienovereenkomstig aanpassen. Een handicap kan van invloed zijn op andere overwegingen zoals inkomen, verdiencapaciteit en behoeften en het Hof zal ervoor willen zorgen dat een gehandicapte echtgenoot de middelen heeft om in zijn levensonderhoud te voorzien wanneer hij van zijn partner is gescheiden.
De bijdragen die elke partij aan het huwelijk heeft geleverd
Dit kan een controversiële zaak zijn en er bestaat een wijdverbreid misverstand dat een persoon alleen financieel aan een huwelijk kan bijdragen. Dit is niet waar. In de toonaangevende zaak White tegen White werd beslist dat de bijdrage van een echtgenoot aan het welzijn van het gezin (zoals de zorg voor eventuele kinderen en het onderhoud van het gezinshuis) evenveel gewicht heeft als de financiële bijdragen aan het huwelijk. Dit was een baanbrekende beslissing omdat zij bescherming bood aan de “thuisblijvende echtgenoot” en verhinderde dat de “kostwinner-echtgenoot” iets anders kon beweren.
Het gedrag van elke partij
Gedrag betekent in deze situatie iets dat zo ernstig is dat het Hof het niet kan negeren. Dus, als iemand probeert aan te voeren dat zijn echtgenoot te slordig is of nooit de afwas doet, zou dit de beslissing van het Hof niet beïnvloeden. Zelfs overspel zou niet in aanmerking worden genomen. Het Hof zal alleen rekening houden met daden van grove schuld, met als opmerkelijke voorbeelden ontvoering van kinderen en poging tot moord! Sorry, maar alleen omdat je met een waardeloze, luie of onaangename echtgenoot getrouwd bent, betekent dit niet dat je meer geld krijgt!
Uitkeringen die bij echtscheiding verloren kunnen gaan
Deze factor kan weer betrekking hebben op pensioenen. Als de ene echtgenoot een pensioen heeft en de andere niet, dan zal dat een voordeel zijn dat zij verliezen bij hun echtscheiding. De rechter kan bepalen dat het pensioen wordt gedeeld, of hij kan gelasten dat een gelijk bedrag ineens wordt betaald. Andere voordelen die bij echtscheiding verloren kunnen gaan, zijn zaken als ziektekostenverzekeringen of levensverzekeringen.
Dit zijn alle overwegingen waarmee de rechter rekening zal houden bij het opstellen van een financiële beschikking voor een scheidend echtpaar. Elk geval is anders en niet alle hierboven genoemde factoren zijn op elk geval van toepassing, zodat de rechtbank haar overwegingen aan elk scenario zal aanpassen. Uiteindelijk wil de rechtbank alleen maar tot een beslissing komen die beide partijen in staat stelt verder te gaan met hun leven en na de echtscheiding in hun eigen onderhoud te kunnen voorzien.
Als u overweegt te gaan scheiden, of als u problemen heeft met de verdeling van uw vermogen, moet u contact opnemen met een advocaat voor verder advies.