De wijze schrijver Elton John zei ooit: “Droevige liedjes zeggen zoveel.” En meestal weten we precies wat ze zeggen: Een treurig liedje van The Cure, The Smiths, Edith Piaf, Hank Williams en alle andere tovenaars van de treurigheid is niet te missen.
De overgrote meerderheid van droevige liedjes heeft muziek die even deprimerend is (of soms nog deprimerender) dan de teksten die erbij horen. Er zijn niet veel treurige, mineur liedjes over cupcakes, puppies, regenbogen en eenhoorns. Maar zo nu en dan komt er een liedje met een vreselijk deprimerende tekst met muziek die daar niet bij past, waardoor er een lyrische dissonantie ontstaat die we misschien niet ontdekken tot die ene luisterbeurt waar het allemaal samenkomt. Country muziek blinkt uit in deze trope, het aanbieden van pakkende en leuke deuntjes die de vaak donkere en verontrustende teksten die erin zitten verhullen. Maar zoals we ontdekten, komt deze muzikale incongruentie ook voor in pop, rock, en zelfs punk. Hier is een blik op een aantal liedjes die vrolijk klinken maar eigenlijk ongelooflijk deprimerend zijn.
“Mamma Mia” – ABBA
1976

ABBA heeft Amerika veel over zichzelf geleerd. Opererend vanuit hun ABBA-fort in Stockholm in de jaren 1970, bestudeerde de groep het popcultuurlandschap van de Verenigde Staten en maakte vervolgens muziek die aansloot bij de heersende trends van die tijd, wat in die tijd disco betekende. Zoals de meeste bands die de trends van de tijd volgden en groot werden, werden ze opgezadeld met de reputatie van zielloze bubblegum pop of, op z’n minst, vapid mainstream tripe.
En in veel opzichten belichaamde ABBA dit ethos, maar bij nadere inspectie vinden we een aantal behoorlijk verknipte dingen in hun teksten. Neem “Mamma Mia,” bijvoorbeeld. Als je aan het winkelen bent voor handtassen en je hoort de bekende commerciële jingle door de luidsprekers van de winkelmuziek klinken, dan ga je misschien wel met je tenen tikken, ondanks jezelf. Maar als je goed oplet hoor je ook het volgende:
I’ve been brokenhearted
Blue since the day we parted
Why, why did I ever let you go?
Niet bepaald een prettig onderwerp, of wel? De aanstekelijke aanstekelijke muziek gecombineerd met de deprimerende proza doet het lijken op een Mentos reclame geschreven door Sylvia Plath. Maar het wordt nog erger:
Ik denk dat je weet dat je niet te lang weg zult blijven
Je weet dat ik niet zo sterk ben
Een blik en ik hoor een bel rinkelen
Nog een blik en ik vergeet alles
Ondanks de vrolijke manier waarop Agnetha en Anni-Frid het brengen, kunnen ze het niet helpen toe te geven dat ze een relatie hebben met een echte cad. En hoe ze ook proberen, ze kunnen zichzelf er niet toe zetten hem voorgoed te verlaten. En net zoals we wisten dat er meer Anthony Wiener foto’s zouden opduiken, blijft de man in het liedje vreemdgaan, en de meisjes blijven de vicieuze cirkel herhalen door hem nog een kans te geven.

“I’ll Be Around” – The Spinners
1972

The Spinners kunnen beschouwd worden als een vroege voorloper van latere groepen als Boyz II Men en New Edition. Afkomstig uit Detroit in de jaren 60, behoorde het vijftal tot de lievelingen van Motown’s gloriedagen. R&B zou, net als Detroit zelf, nooit meer zulke glorieuze dagen meemaken. De Spinners overleefden Motown echter en beleefden hun grootste roem in het begin van de jaren 70, dankzij hun doorbraakhit “I’ll Be Around.” De bekende slinky gitaarrif en sensuele drums zijn direct herkenbaar, en zeldzaam is de persoon die zich niet een beetje beter begint te voelen zodra deze romantische ballad opkomt. Vooral het zeer bekende refrein:
Whenever you call me, I’ll be there
Whenever you want me, I’ll be there
Whenever you need me, I’ll be there
I’ll be around
Een prachtig sonnet voor een gelukkig meisje en misschien wel een voorloper van de Friends theme song. Maar de memorabele hooks en het ontroerende refrein verdoezelen de minder bekende coupletteksten van dit schijnbaar romantische deuntje:
This is our fork in the road
Love’s last episode
There’s nowhere to go, oh no
You made your choice, now it’s up to me
To bow out gracefully
Though you hold the key
What fresh hell is this? Het lijkt erop dat deze sensuele ballade van de ene minnaar aan de andere eigenlijk een wanhopige smeekbede is van een onlangs gedumpte man, als hij de liefde van zijn leven vertelt dat hij nog steeds op haar zal wachten, ongeacht hoeveel zonnen er op en onder gaan. Nog steeds romantisch, maar met een air van gedoemde futiliteit, wat altijd een beetje een domper zet op romantiek.
Het past dat de tekst is geschreven door ene Phil Hurtt, die nogal vrolijk en welwillend blijkt te zijn. Zijn hart deed op dat moment geen pijn – hij is gewoon een goede tekstschrijver. “Dat is wat een deel van het werk van je vraagt,” zei hij in een interview met Songfacts. “Ik was een vroege lezer, dus vanaf mijn derde las ik al veel verhalen.”

“What’s A Simple Man to Do?” – Steve Earle
2002

Steve Earle is geen onbekende als het gaat om het mixen van pakkende deuntjes met wanhoop. Zijn lied “Johnny Come Lately” begint als een meeslepend, patriottisch lied over zijn grootvader die tijdens de Tweede Wereldoorlog de liefde vindt in Engeland en dan thuiskomt met veel fanfare en juichende menigten. Het laatste couplet gaat echter over de terugkeer van de zanger zelf uit Vietnam, maar deze keer wachtte niemand hem op, niemand om te juichen voor zijn aandeel in de impopulaire oorlog. Dus Earle is geen vreemde met lyrische dissonantie.

“What’s a Simple Man to Do,” neemt de discrepantie tussen upbeat muziek en deprimerende teksten echter nog verder. Dit aanstekelijke nummer staat op het album Jerusalem (een grote stinkende aanwijzing voor de deprimerende inhoud van het hele album) en bevat elektrische orgels, harmoniums en andere feel-good instrumenten. Het nummer klinkt als iets dat Billy Joel zou hebben bedacht, en net als Joel zijn aangename deuntjes niet altijd een indicatie van een aangenaam onderwerp. Als je naar de tekst luistert, zul je zien dat het liedje gaat over gearresteerd worden in San Diego voor het verkopen van ballonnen vol heroïne. Let op het begin van het nummer en je weet meteen dat Earle niet aan geluk en vreugde denkt, ondanks wat de muziek suggereert:
Dear Graciella, I’m writing this letter, deep in the night and I’m all alone.
It’s almost breaking my heart to tell you, I’m so far away from home.
De zanger vertelt vervolgens het verhaal van zijn poging om snel wat geld te verdienen door drugs te verkopen voor een man die hij in Tijuana ontmoette. Helaas weten we wat er werkelijk gebeurde. In het laatste couplet vraagt hij Graciella om zich voor hem te verontschuldigen bij zijn moeder. Hij klaagt over het feit dat hij waarschijnlijk in de gevangenis zal sterven en zijn dierbaren nooit meer zal zien. Elk couplet wordt aangevuld met een aanstekelijk pianoliedje. Weer een overwinning voor Earle in zijn vaak succesvolle pogingen om je met je tenen te laten tikken terwijl je je ogen afveegt.

“Let’s Not S–t Ourselves (To Love and Be Loved)” – Bright Eyes
2002

Bright Eyes frontman Conor Oberst is een expert in lijdensweg. Als wonderkind dat zijn eerste album opnam toen hij 13 was, is Conor sindsdien een boegbeeld van depressie. Als je Bright Eyes nog niet hebt gehoord, stel je dan Elliott Smith voor zonder de vrolijke en opgewekte geest en je bent er. Op zijn eerste commerciële album met Bright Eyes zong Oberst een liedje genaamd “Padriac my Prince” over zijn fictieve broer die verdronk in de badkuip. Met andere woorden, dit is het soort dingen waar Conor over fantaseert om zijn echte problemen te vergeten. Donker, nietwaar?
Maar de meeste liedjes van Bright Eyes zijn muzikaal gezien behoorlijk downbeat en deprimerend. Het is “Let’s Not S–t Ourselves (To Love and Be Loved)” dat er tussenuit springt door zijn extreem plezierige ritme, spelend op de achtergrond van enkele van de meest deprimerende teksten ooit op papier gekrabbeld.
Het enige dat langer is dan de titel van het nummer is het nummer zelf. In de loop van tien minuten levert Conor een reeks kritiek, jeremiades en bekentenissen die zijn mening samenvatten over de wereld waarin we leven. Het is rond de zes minuten dat we Conor horen vertellen over een mogelijk ware zelfmoordpoging, hoewel we, zijn voorliefde voor gefictionaliseerde ellende kennende, daar niet zeker van kunnen zijn. In ieder geval vertelt hij:

Ik werd opgelucht wakker, mijn lakens en slangen zaten door elkaar
Zwak van de whisky en de pillen in een ziekenhuis in Chicago.
En mijn vader zat daar, in een stoel bij het raam, zo ver weg te staren
Houd in gedachten dat, terwijl dit aan de gang is, de achtergrond gevuld is met een lekker muziekje. Conor gaat dan verder,
Ik probeerde te praten, fluisterde alleen maar ‘het spijt me zo, zo egoïstisch’
Hij hield me tegen en zei ‘kind, ik hou hoe dan ook van je.
En niets wat je kunt doen zou dit ooit veranderen, ik ben niet boos, het gebeurt.
Maar je kunt het gewoon niet opnieuw doen.
In hetzelfde lied zingt Conor over moeders die leningen aangaan om hun kinderen naar universiteiten te sturen, totdat “haar familie gereduceerd is tot namen op een boodschappenlijstje.” Ook verwijst hij naar een lijkschouwer die knielt onder een kruisbeeld, wetende dat er ergere dingen zijn dan alleen zijn. Wij kunnen één ding bedenken dat erger is dan alleen zijn: Oberst’s psychiater zijn!

“Spanish Bombs” – The Clash
1979

Het is ons vergeven als we niet meteen weten dat “Spanish Bombs” meer is dan een aanstekelijk deuntje. Zowel Joe Strummer als Mick Jones staan immers niet bepaald bekend om hun articulatie. Voeg daar nog een sterk Essex accent aan toe en je hebt meer problemen dan een chique Berkeley Hunt in Brixton, maat!
Maar het is nog erger dan dat. Veel van de teksten in “Spanish Bombs” zijn, niet verrassend, in het Spaans. En, zoals bij andere Clash nummers met Spaanse teksten, zijn de woorden en zinnen onherkenbaar verminkt. Maar hoe dan ook, deze vrolijke, mooie ballade uit hun meesterwerk London Calling uit 1980 gaat over de wrede en bloedige Spaanse burgeroorlog, uitgevochten aan het eind van de jaren dertig. De oorlog ging tussen fascisten en revolutionairen, niet bepaald de beste vrienden. Hoe dan ook, het nummer opent met verwijzingen naar “kogelgaten in de muren van het kerkhof” en “Fredrico Lorca is dood en verdwenen”. Dan begint het refrein met wat de Clash als “Spaans” beschouwt:
Spanish Bombs, yo te quiero infinito.
Yo te quiero, oh my corazon
The Clash vertaalde vaak naar andere talen door simpelweg het equivalent van elk Engels woord op te zoeken en dan simpelweg de zin om te zetten met de Engelse structuur. Hé, het waren punkrockers, geen taalwetenschappers! Maar de teksten waar ze voor gingen in het Spaans passen zeker niet bij het poppy Engelse pub gevoel van de muziek.
I will love you forever, oh my heart
Nou dit is triest omdat, zoals we zien in het volgende couplet: “Spaanse bommen verbrijzelen het hotel, mijn senorita’s roos werd in de kiem gesmoord. Het lied gaat over een rebellenstrijder die treurt over de Spaanse bommen die zijn enige ware liefde in het hotel hebben gedood. Het nummer kan gezien worden als het Hemingway moment van de band: Een prachtige maar hartverscheurende combinatie van liefde en oorlog; empathie en bloedbad; romantiek en weerzin.

“Supalonely” – Benee
2019

Op het eerste gezicht heeft de in Nieuw-Zeeland geboren zanger Benee niet veel gemeen met het alt-rock icoon Beck uit de jaren ’90. Zeker, ze delen B-fronted mononiemen, maar – nog belangrijker – ze zijn allebei verliezers. Beck haalde in 1993 de hitlijsten met “Loser”, waarin hij verklaarde: “I’m a loser baby, so why don’t you kill me.” Bijna drie decennia later schiet Benee zichzelf neer in “Supalonely”, waarin ze zichzelf een loser noemt wanneer haar vriendje in een club (ingesproken door gastzanger Gus Dapperton) haar in de steek laat. Het verschil is dat niemand danst op Beck’s met sitar gezwierde stoner anthem, terwijl Benee’s bedrieglijk zonnige deuntje een virale dansrage op TikTok veroorzaakte in 2020. Terwijl de luchtige beat verder gaat, zingt ze:
I know I f–kked up, I’m just a loser
Shouldn’t be with ya, guess I’m a quitter
Whilst you’re out there drinkin’, I’m just here thinkin’
‘Bout where I should’ve been
I’ve been lonely, mm, ah, yeah
Benee voelde echt alle gevoelens na een breuk, maar de teksten zijn niet zo deprimerend als ze lijken. Ze probeerde niet over de man heen te komen, zegt ze, maar probeerde over zichzelf heen te komen door een zelfspotliedje over liefdesverdriet te schrijven. De upbeat productie verraadt de melancholische teksten niet, maar dient als een herinnering om ze niet zo serieus te nemen.
“Soms als je verdrietig bent heb je gewoon zoiets van, ugh, kom er maar overheen!” vertelde ze aan I.D. “Ik denk dat als ik luister naar muziek als ‘Supalonely’, waar het de draak steekt met het gevoel verdrietig te zijn, dat het me op een vreemde manier een goed gevoel geeft.”

“LDN” – Lily Allen
2006

Wow, nog een Brit in de lijst, en nog wel eentje uit Essex ook! Misschien is het het voortdurende sombere en troosteloze weer in Londen dat melancholie en ontgoocheling doet doorsijpelen in zelfs de meest aangenaam klinkende nummers. “LDN” is zo’n nummer, gebaseerd (zoals je misschien al geraden had) op Londen, waar Allen een groot deel van haar puberteit doorbracht. De heerlijke, bedwelmende reggae beat vloeit prachtig samen met de betoverende melodie en in eerste instantie lijkt het erop dat mevrouw Allen een liefdevolle ode heeft geschreven aan haar oude woonplaats. Pas als we analyseren wat ze zegt, beseffen we dat ze eigenlijk nogal onvermurwbaar is over haar capaciteiten om lampenkappen op te hangen:
Alles lijkt eruit te zien zoals het hoort
maar ik vraag me af wat er achter deuren gebeurt.
Een kerel ziet er keurig uit en hij zit met een slapper

Dan zie ik dat het een pooier en zijn crackhoer zijn
Hoewel het mogelijk is dat de pooier en zijn crackhoer een gezonde, wederzijds voordelige relatie hebben, gaat Allen verder met het beschrijven van iemands grootmoeder die bruut wordt geslagen:
Er was een klein oud vrouwtje dat op de weg liep
Ze worstelde met tassen van Tesco.
Er waren mensen uit de stad die in het park aan het lunchen waren
Ik geloof dat dat al fresco heet
Toen kwam er een jongen langs die een hand bood
maar voordat ze tijd had om die aan te nemen,
sloeg hij haar op het hoofd, het kan hem niet schelen of ze dood is
want hij heeft al haar juwelen en portemonnee
Helaas wordt ons niet verteld wat er met het oude vrouwtje is gebeurd en vragen we ons af waarom Lily zelf niet heeft geprobeerd hulp in te roepen. Misschien is dit een ander louche aspect van Londen dat Allen wil benadrukken: Losse draadjes. Het refrein is net zo aanstekelijk als de rest van het nummer en net zo duister, als Allen zingt: “Als je met je ogen kijkt, lijkt alles mooi. Maar als je twee keer kijkt, zie je dat het allemaal leugens zijn.” Hetzelfde kan gezegd worden van het lied zelf en het onderwerp ervan, waardoor Allen, zo niet een voor kinderlijke gehechtheid aan haar geboortestad, zeker een gekwalificeerde expert in het gaan meta.

“The Ballad Of Charles Whitman” – Kinky Friedman
1973

Depressief begint de tekst van dit liedje niet eens te dekken. Kinky Friedman heeft altijd bekend gestaan als een tegencultuurfiguur; tegenwoordig is hij populairder vanwege zijn uitgesproken politieke carrière, maar er was een tijd, nog niet zo lang geleden, dat hij de leadzanger en geesteskind was van de Texas Jewboys. Dit is duidelijk een man die niet bang is om mensen te laten weten wat hij denkt, en dit werd nooit duidelijker dan toen hij “The Ballad of Charles Whitman” uitbracht. Whitman was de beroemde schutter die de toren van de Universiteit van Texas in Austin beklom en 16 mensen neerschoot op 2 augustus 1966. Het was een ongelooflijk kwaadaardig en gruwelijk verhaal dat onmiddellijk deel ging uitmaken van de grootse en griezelige mythos van de staat waar alles groter is, inclusief de schietpartijen. Kinky was eigenlijk een student aan de universiteit toen de schietpartij plaatsvond en dus bevond hij zich als muzikant in een bijzondere positie om de tragische gebeurtenis te vereeuwigen en afsluiting te brengen voor zijn medestaatsgenoten.
Friedman’s keuze van eerbetoon, echter, was het maken van een teen-tapping honky tonk tune die onmogelijk was om niet op te dansen. Misschien is empathie het enige in Texas dat niet groter is. In ieder geval bleven de teksten trouw aan de gebeurtenissen:
He was sittin’ up there for more than an hour
Way up there on the Texas Tower
Shooting from the twenty-seventh floor
Nou in gedachten houden dat deze teksten worden aangevuld door een heerlijk melodieuze saloon piano en je krijgt het idee. Maar terwijl de bovenstaande nummers deprimerende teksten hadden die bedoeld waren om deprimerend te zijn, zit dit nummer vol met deprimerende teksten die eigenlijk komisch bedoeld zijn. Friedman gaat verder:
Terwijl hij zo lief glimlachte
blies hij hun geest volledig
Ze hadden nog nooit een Eagle Scout zo wreed gezien
Whitman was in feite een Eagle Scout toen hij opgroeide, en dit leidt ons naar wat gemakkelijk een van de meest deprimerende, ongemakkelijke en bijtende commentaren is in welke vorm van muziek dan ook:
De doktoren haalden zijn arme hersens overhoop
maar er was geen greintje ziekte te vinden.
De meeste mensen konden er maar niet achter komen waarom hij het deed
en de goeden wilden het niet toegeven: Er lopen nog veel Eagle Scouts rond
Wat een geweldige manier om een tragische gebeurtenis te vereeuwigen: Er grappen over maken, en dan de overlevenden van het bloedbad eraan herinneren dat zoiets elk moment kan gebeuren, elke dag, met elke persoon. Ach ja, ze zeggen dat komedie tragedie plus tijd is.
~Landon McQuilkin en Amanda Flinner
juli 20, 2011, laatst bijgewerkt op 24 april 2020 Meer liedjes schrijven

Articles

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.