Waarom vatten we wat anderen denken, zeggen of doen zo persoonlijk op? Wat is het met ons en ons geloofssysteem dat de acties (of het niet-handelen) van iemand anders interpreteert als een oordeel over ons? Als de baas met zijn ogen rolt, kunnen we zien dat hij de woorden afzwakt, maar als we het persoonlijk opvatten, kunnen we het gevoel hebben dat WIJ zijn afgezwakt, en niet alleen de informatie die we delen.
De meesten van ons hebben geleerd of zijn getraind om zich te richten op de reacties van anderen als een graadmeter of het goed met ons gaat of niet. Als ‘zij’ niet gelukkig/tevreden/blij zijn, moet het iets zijn geweest wat wij deden, zeiden of iets aan ons dat hun ontevredenheid veroorzaakte. Wij hebben dit geleerd door onze training in een onvolledig beloningssysteem. We leerden alleen de eerste helft van het beloningssysteem en niet de tweede, waardoor het onvolledig was. Als we iets deden wat anderen blij maakte (rechtop zitten, dank je wel en alsjeblieft zeggen, aardig zijn voor je broer, enz.), werden we beloond (glimlach, knuffel, lolly, enz.). Dit liet ons leren dat als we deden wat anderen wilden, we zouden (kunnen) krijgen wat we wilden. En dit is waar het voor de meesten van ons eindigde. We zijn nooit tot de tweede helft gekomen om het te internaliseren, zodat WIJ ons eigen interne beloningssysteem werden, en maar weinig van onze ouders waren in staat om ons te laten zien hoe dat moest. Niemand leerde het hen ook. Als gevolg daarvan leerden velen van ons, dat als anderen niet gelukkig zijn, het op de een of andere manier aan ons is om het beter voor hen te maken/ze gelukkig te maken.
Er is niets mis met anderen gelukkig willen maken, maar tenzij het iets is dat we geïnspireerd zijn om te geven, en geven als een geschenk (zonder de score bij te houden), proberen we in feite anderen te veranderen/te kalmeren/controleren in onze pogingen om van hen te krijgen wat we nodig hebben (goedkeuring, acceptatie, liefde, aandacht). Dit trekt onze aandacht weg van onszelf en onze eigen innerlijke ervaring, en projecteert in plaats daarvan onze aandacht naar buiten naar anderen en wat zij in plaats daarvan zeggen/doen/willen/afwijzen. We gebruiken onze energie om te controleren hoe anderen zich voelen en maken ons zorgen over wat zij over ons denken, in plaats van dat we nadenken over hoe wij ons over hen voelen. Het is tijd om onze aandacht terug te brengen naar onszelf en te beseffen dat wij degenen zijn die ons kunnen geven wat we nodig hebben, en anderen zijn in staat om hetzelfde voor zichzelf te doen. We halen ze zo vaak door elkaar.
Wanneer iemand iets doet of zegt en we vatten het persoonlijk op, dan maken we de situatie tot het over ons gaat, in plaats van het te zien voor wat het is – de ervaring van de andere persoon. Als we sterke emoties voelen en weinig keuze in wat ze zeggen, is het waarschijnlijk het activeren van onze oude bron van gevoelens uit ons verleden die klaar zijn om omhoog te komen en uit voor genezing voltooiing en release. Vaak gaat het erom hoe we denken dat anderen ons zien in plaats van hoe we onszelf zien. Als we ophielden met ons zorgen te maken over hoe zij ons zagen, en in plaats daarvan ons richtten op hoe wij onszelf zien en op het doen wat voor ons het beste voelt als we bij anderen zijn, zouden we onze macht terugnemen en anderen in staat stellen hetzelfde voor zichzelf te doen.
Wanneer we het niet nodig hebben dat anderen ons anders zien dan we zijn, geven we er niet meer om wat ze denken, en kunnen we ophouden dingen persoonlijk op te vatten. Wanneer we ons concentreren op het zorgen voor wat voor ons het beste voelt, en anderen hetzelfde voor zichzelf laten doen, kunnen we ophouden dingen persoonlijk op te vatten. Iedereen doet wat hij kan, en meestal heeft het niets met jou te maken wat zij doen of niet doen. Het heeft alles te maken met wat er voor hen gebeurt.
Om de verschuiving te maken, kunnen we overschakelen van het maken van veronderstellingen en het komen tot conclusies over WAAROM mensen zijn zoals ze zijn of wat ze doen/zeggen, naar de feiten van wat er werkelijk gebeurt. Wanneer we het niet weten, wil ons ego de leemte van het niet weten opvullen met een verhaal dat het kent uit het verleden. Het moeilijkste wat het kan doen is ‘niet weten’ wat er gaat gebeuren, of waarom iets gebeurd is, maar de realiteit is, dat we het meestal niet weten, en dat we onbewust een verhaal creëren om de leemte op te vullen. We hebben een keuze over dat verhaal wanneer we het naar ons bewustzijn brengen. Bijvoorbeeld, in ons leven thuis, kunnen we onbewust uitgaan van het ergste scenario en onze tiener ervan beschuldigen dat hij ons op de zenuwen werkt als hij niet op het afgesproken tijdstip belt, of we kunnen erkennen dat we niet weten wat er met hem aan de hand is en hem een sms sturen om te controleren of alles in orde is, terwijl we hem het voordeel van de twijfel geven. Op het werk kunnen we onszelf onbewust wijsmaken dat onze administratieve ondersteuning is weggenomen wanneer ondersteuningsbijeenkomsten op de agenda zijn geannuleerd, of we kunnen erkennen dat we niet weten wat er is gebeurd, vragen wat er is veranderd, en erachter komen wat het werkelijke probleem is (technologie). Als we een verhaal verzinnen terwijl we de informatie niet hebben en dat onbewust doen, maken we onszelf klaar om dingen persoonlijk op te vatten. Wanneer we het verhaal dat we onszelf vertellen opmerken, en het verschuiven naar de feiten, zijn we weer terug bij de keuze.
Het is alleen persoonlijk als we het persoonlijk maken. Meestal gaat wat anderen doen/zeggen/voelen niet eens over ons – zelfs niet als ze zeggen dat het wel zo is. Vaak zijn wij gewoon de persoon waar zij hun eigen onopgeloste problemen/pijn op projecteren. Het is OK om anderen te laten zien/voelen hoe zij dat doen, zelfs als we het er niet mee eens zijn of een heel andere ervaring hebben. Als we onszelf in het middelpunt van hun verhaal plaatsen en het gevoel hebben dat wij de reden, het probleem of op een of andere manier verantwoordelijk zijn, maken we iets persoonlijk wat het vaak niet is. Het is aan ons om te beslissen wat waar is voor ons en om de feiten en onze eigen interne ervaring en onderscheidingsvermogen te gebruiken, niet gedreven door onze op angst gebaseerde verhalen, of de projecties van anderen, om het gat van het niet weten op te vullen. Het is tijd om anderen verantwoordelijk te laten zijn voor het vervullen van hun eigen behoeften, zoals we ons richten op het verantwoordelijk zijn voor onze eigen behoeften.
Hoe ga je vandaag de-personaliseren wat anderen doen of zeggen?
WIL JE UITZOEKEN HOE DIT WERKT IN JE LEVEN?