In de Amerikaanse politiek waren de jaren tachtig het decennium van Ronald Reagan. Zijn visie op de natie en zijn conservatieve agenda bepaalden het economische en politieke wel en wee van de Verenigde Staten gedurende dit decennium en zelfs tot in het volgende. Reagan en zijn regering hadden een diepgaande invloed op de manier waarop Amerikanen over zichzelf en de wereld in het algemeen dachten.
Vanaf het begin van zijn ambtsperiode voerde Reagan een buitenlands beleid volgens de overtuiging dat het communisme de vijand was en dat elke vijand van het communisme een vriend van de Verenigde Staten was. Het maakte Reagan of leden van zijn regering weinig uit of de groepen of regeringen die zij steunden minder dan eerbaar waren. Zolang ze het communisme bestreden, leverde de regering-Reagan het geld en de wapens om dat te doen.
Reagan probeerde het land te beschermen en tegelijkertijd het communisme te vernietigen door de macht van het Amerikaanse leger op te bouwen. Hij gaf opdracht tot meer dan $ 1 triljoen aan nieuwe defensie-uitgaven en stelde de ontwikkeling voor van een defensieschild rond het land, zowel op de grond als in de ruimte, dat alle nucleaire raketten zou vernietigen die tegen de Verenigde Staten werden gelanceerd. Reagan en zijn regering geloofden dat het schild de natie in staat zou stellen terug te slaan op een nucleaire aanval en een nucleaire oorlog te winnen. Hoe het ruimteschild precies zou werken, bleef onduidelijk. Veel experts geloofden dat de wetenschap achter het plan onmogelijk was. Anderen geloofden dat het plan louter science fiction was.
De realisatie van het extreem dure en technische defensieschild bleek onnodig toen Michail Gorbatsjov in 1985 aan de macht kwam in de Sovjet-Unie. De politieke spanningen tussen de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie begonnen te verminderen, en er werd echte vooruitgang geboekt op het gebied van wapenbeheersing. Sommige politieke historici geloven dat de militaire opbouw van de VS en een mogelijk defensieschild Gorbatsjov tot actie dwongen, maar anderen beweren dat Gorbatsjov een nieuw soort Sovjetleider was die visie had en zijn land ten goede wilde veranderen. Zijn bereidheid om de Sovjethulp aan derdewereldlanden te verminderen en zijn terugtrekking van de Sovjettroepen uit Oost-Europa luidden een grote transformatie in de wereldpolitiek in. Tegen het einde van het decennium stortte bijna elke communistische regering in Oost-Europa in en werd vervangen door een nieuwe, democratisch gekozen regering.
Als kampioen van de rijken en machtigen wilde Reagan een nieuw economisch programma in het land introduceren dat degenen aan de top van de economische ladder zou belonen. Critici beweerden dat zijn economisch programma de armen zou beroven om de rijken te verrijken en dat de natie die hij voor ogen had de minderheden, de kansarmen en de gehandicapten zou uitsluiten. Reagan en zijn aanhangers antwoordden dat economische stimulansen voor de rijken zouden “doorsijpelen” naar de rest van Amerika, waardoor iedereen verrijkt zou worden.
Reagans economische programma heeft nooit echt gewerkt zoals gepland. De belastinghervormingswetten die door het Amerikaanse Congres werden goedgekeurd, verlaagden de inkomstenbelastingtarieven voor particulieren en bedrijven aanzienlijk, maar de economie groeide niet snel genoeg om dat verlies aan inkomsten te compenseren. Voornamelijk door grote verhogingen van de militaire uitgaven, groeide het federale tekort enorm tegen het einde van het decennium. Reagan kon met de eer strijken voor het versterken van de economie, maar het enorme tekort ontsierde zijn economische prestaties.
Reagan, die bijna zeventig was toen hij in januari 1981 aantrad, was de oudste man die ooit als chief executive heeft gediend. Tijdens zijn presidentschap werden er regelmatig grappen gemaakt over zijn neiging om tijdens kabinetsvergaderingen in slaap te vallen en over zijn klaarblijkelijke onwetendheid over acties die zijn regering in zijn naam ondernam. Het lachen verging eind 1986 toen het Iran-Contra schandaal aan het licht kwam. De natie vernam dat leden van zijn regering illegaal wapens hadden verkocht aan Iran in ruil voor de vrijlating van Amerikanen die gegijzeld werden door islamitische radicalen in het Midden-Oosten. Het schandaal werd nog groter toen bleek dat de winst van de wapenverkoop was gebruikt om rebellen te helpen die vochten tegen de communistische regering in Nicaragua, een actie die het Amerikaanse Congres uitdrukkelijk had verboden. Het schandaal tastte Reagan’s imago aan en ondermijnde de effectiviteit van zijn regering aan het eind van zijn tweede termijn.