Vallen in een ziekenhuis was nooit een optie in mijn gedachten. Ik heb mijn kinderen altijd thuis willen baren, omringd door mijn dierbaren. Ik ben zelf thuis geboren, samen met mijn drie zussen, dus het spreekt vanzelf dat ik ben opgevoed zonder angst voor een natuurlijke bevalling. Toen ik zwanger werd, had ik meteen weer een gesprek met mijn man Eric over mijn wens om onze baby thuis te krijgen. Ik verwachtte veel overtuigingskracht nodig te hebben, maar Eric was het van meet af aan met me eens.
Mijn zwangerschap verliep prima, mijn bezoekjes aan Jan waren altijd ontspannen en gemakkelijk omdat ik niet veel vragen had aangezien mijn moeder haar kinderen thuis had en ik was opgegroeid met het kijken naar onze geboortevideo’s op onze verjaardagen.
De laatste keer dat ik Jan zag was tijdens ons huisbezoek met 36 weken. Ik had Daphne mijn hele zwangerschap heel laag in mijn bekken gedragen, en Jan vond het altijd moeilijk om het hoofdje te voelen bij het vastleggen van de positie van de baby. Ze was een “baby zonder hoofd”, plaagde Jan, maar door te elimineren kwamen we tot de conclusie dat haar hoofd ver in mijn bekken lag. Daarom besloot Jan om bij mijn 36-weken controle een inwendig onderzoek te doen (wat niet de norm is), gewoon om te zien of ze het hoofdje kon voelen. En ja hoor, Daphne’s hoofdje lag daar en ik had 2 cm ontsluiting en 80% effaced. Ik was geschokt! Ging ik nu snel bevallen? Jan probeerde mijn ongerustheid weg te nemen door me te vertellen dat ik nog weken zo kon blijven.
Ik verwachtte dat ik na mijn uitgerekende datum zou gaan bevallen, aangezien de meeste moeders die voor het eerst bevallen te laat zijn. Maar mijn vliezen braken om 4 uur ’s ochtends, 6 dagen te vroeg. Het voelde alsof er iets in me knapte. Ik voelde het vlak voordat het gebeurde en ging rechtop in bed zitten, en toen knapte het, en ik rende naar de badkamer. Eric kwam een paar seconden later de badkamer in en nadat hij de natte plek op het bed had gezien, vroeg hij: “Is er gebeurd wat ik denk dat er net gebeurd is?” Voor de eerste keer in mijn zwangerschap voelde ik me nerveus en bang. Ik belde Jan om haar te laten weten dat mijn vliezen gebroken waren. Ze zei me terug naar bed te gaan en te proberen wat te rusten, en haar te bellen met een update als de weeën begonnen. Ik belde ook mijn moeder en vader (die naar de bevalling zouden komen) om hen op de hoogte te brengen.
Ik probeerde weer te gaan slapen, maar ik kreeg meteen kramp in mijn onderrug. Toen, na ongeveer een uur, moest ik overgeven. Ik merkte dat mijn rugpijn een paar seconden heel hevig kwam en ging, met daartussen doffe krampen. “Heerlijk,” dacht ik, “rugpijn.” Dichterlijke gerechtigheid, want ik gaf mijn moeder rugpijn. Al na een paar uur voelde ik me ellendig; geen vroege weeën voor mij, ik ging meteen over op actieve weeën. Ik kon geen gesprek meer voeren, dus belde Eric mijn moeder en Jan met de laatste stand van zaken. Ze zeiden dat ze op weg zouden gaan. Jan was ruim anderhalf uur weg en mijn moeder ongeveer 50 minuten.
Ik heb het grootste deel van de tijd op handen en knieën op mijn gymnastiekbal geleund, terwijl Eric stevige tegendruk op mijn onderrug uitoefende. Ik denk dat ik een tweede keer heb overgegeven voordat mijn ouders rond 7:30 uur arriveerden en Jan kort daarna om 8 uur. Nadat mijn team alles had klaargezet, wilde Jan me controleren en ik had bijna 8 cm. “Wow,” dacht ik. “Geen wonder dat dit zo intens was.” Op dat moment was ik te uitgeput om te bewegen, dus ik bleef uiteindelijk op het bed liggen op mijn zij, zodat Eric mijn rug kon blijven masseren.
Ik voelde de drang om te gaan persen rond 10 uur ’s ochtends. Ik kon alleen tijdens de weeën persen, dus het duurde een heel uur om Daphne eruit te persen. Ik weet nog dat ik op een gegeven moment dacht: “Ik denk niet dat ik dit kan.” Ik was zo moe; mijn rugweeën hadden alles van me gevergd. Jan zei: “Je doet het al Kacie, je doet het al.” Mijn moeder deed ook mee, en ze zeiden eenstemmig: “Als we je plaats konden innemen, zouden we het doen. Zelfs wetende hoeveel pijn het doet, zouden we het voor je doen, omdat we weten wat er aan het eind is. We weten hoe het voelt als je die baby in je armen hebt.”
En wat hadden ze gelijk! Om 11.15 uur, na slechts 7 uur bevalling, kon ik Daphne Grace de wereld in trekken. Niets kan dat moment beschrijven. Al het werk, alle pijn, al het bloed, zweet en tranen zijn het zo waard voor dat gevoel van pure vreugde wanneer je op natuurlijke wijze bevalt. Het is absoluut verbazingwekkend waar ons lichaam toe in staat is….en ook ik zou het allemaal weer doen, in een hartslag.
Kacie Thomas