“Huizen zijn net tuinen”, vertelde Nick Shaftesbury onlangs aan AD PRO. “Je laat een tuin een zomer of zes maanden staan, en hij is gewoon verwilderd. Een huis is net zo: als je het aan zijn lot overlaat, stort het zo snel in elkaar zonder dat mensen het ding aaien, strelen, verzorgen, repareren en constant aan de gang houden.” In zijn geval is dat “ding” St. Giles House, al bijna 400 jaar de zetel van de familie Ashley-Cooper en de thuisbasis van de Manhattan DJ (toen nog Nick AC) die de 12e graaf van Shaftesbury werd. Het is ook het onderwerp van een innemend, intiem en verrassend eerlijk boek, vers gepubliceerd door Rizzoli: The Rebirth of an English Country House: St Giles House ($55).
Foto: Juston Barton
Geschreven door Shaftesbury en Tim Knox (nu de conservator van de Royal Collection) en gefotografeerd door Justin Barton, volgt The Rebirth of an English Country House het traject van St. Giles, gelegen in de buurt van het dorpje Wimborne St. Giles in Dorset, van pracht en praal naar vervallenheid en bijna weer terug. (Over dat strategische “bijna” dadelijk meer.) Dat verhaal is verweven met de brute moord in 2004 op Shaftesbury’s flamboyante vader, de 10de graaf, door de broer van zijn derde vrouw, en de dood, zes maanden later, van zijn 27-jarige accountantbroer, de 11de graaf, aan een hartaanval tijdens een vakantie in New York. Drie jaar later brak Shaftesbury zijn rug bij een paardrijongeluk. (Hij is sindsdien genezen en is nu marathonloper en ambassadeur voor Wings of Life, een in Oostenrijk gevestigde internationale stichting voor ruggenmergonderzoek). Deze episodes hebben het leven van de huidige graaf persoonlijk en professioneel overhoop gegooid, en zouden dus begrijpelijkerwijs in het nieuwe boek volledig buiten beschouwing kunnen zijn gelaten, maar Shaftesbury en zijn familie waren het erover eens dat er genoeg tijd was verstreken. In ieder geval is het niet alsof het verhaal van St. Giles zonder hen zou kunnen worden verteld.
“Mijn broers en zussen en mijn moeder werden net zo getroffen door die gebeurtenissen als ik, maar ze zijn echt ondersteunend geweest, en ik deelde met hen wat ik had geschreven, en ze voelden zich er comfortabel bij,” zegt de 39-jarige, mouwgetatoeëerde aristocraat, die in 2010 trouwde met dierenarts Dinah Streifeneder en drie kinderen heeft, Anthony, Viva, en Zara. “Ieder van ons is er op zijn eigen manier mee omgegaan,” vervolgt hij. “Soms zie je roddelartikelen die nogal verontrustend zijn, en andere keren geef je interviews, maar sommige daarvan zijn eigenlijk prachtig geweest.” Uiteindelijk, zegt hij, “was het boek catharsisch.”
Foto: Courtesy of the Earl of Shaftesbury
De Rizzoli-deal gaf Shaftesbury ook een unieke kans om zijn overleden vaders eigen jeugdige inspanningen te eren voor het behoud van St. Giles, dat sinds de jaren 1940 niet meer was bewoond. Giles, dat sinds 1940 niet meer was bewoond. “Het is makkelijk voor mensen om zich te richten op een man die uit de hand was gelopen, en mist over alle jaren die hij in zijn familie en in het huis had gestoken,” legt hij uit. “Het is ook leuk om de bijdragen van mijn broer te belichten. Wat we hebben gedaan is het afmaken van werk dat vele jaren eerder was begonnen.”
De 10e Lord Shaftesbury begon de bal aan het rollen in de vroege jaren 1970 door Victoriaanse toevoegingen te slopen die het huis uit 1650-51, gebouwd voor de eerste graaf, hadden getransformeerd in een gekanteelde, olifantachtige wildgroei, schilderachtig in silhouet maar met logge resultaten. “Helaas hebben de Victorianen dat vaak gedaan,” legt de huidige graaf uit, die het stijlvol uitgevoerde boek heeft gelardeerd met familiefoto’s en onthutsende ‘voor’-foto’s (denk aan ingestorte plafonds en zwarte schimmel). “We leven in een tijdperk waarin je niets mag aanraken of veranderen, maar de verhuizingen van mijn vader hebben het huis praktischer en esthetischer gemaakt,” meent hij.
De grootste bijdrage was het briljante besluit van de 10e graaf om het uiteenvallende stucwerk te verwijderen dat in Victoriaanse dagen aan de buitenkant was aangebracht – dat was in die tijd in de mode – om de oorspronkelijke 17e-eeuwse baksteen bloot te leggen. (Hij verwijderde ook een ontsierende 19e-eeuwse toren.) Shaftesbury zegt: “Het resultaat is een charmant, zachter huis.” Toch bleef de restauratie uit vanwege geldproblemen, en de familie bleef wonen in een ander Ashley-Cooper huis. Toen kwam 1999, de eerste van een aantal jaarverslagen die elkaar snel opvolgden. De 10e graaf, gebroken door de dood van zijn aanbeden moeder, verhuisde naar Zuid-Frankrijk, scheidde van zijn Zweedse tweede vrouw (de moeder van de huidige graaf) en bezweek aan drugs, alcohol en vage romances.
Hoewel St. Giles onder het bewind van de 10e graaf in zijn oorspronkelijke vorm was teruggekeerd, belandde het huis, nog steeds gesloten en afbrokkelend, uiteindelijk op de Buildings at Risk-lijst van English Heritage. Daken lekten zo erg dat emmers overal in het huis werden neergezet; ramen hielden de elementen nauwelijks buiten; door enorme gaten kon men in de kelder kijken; en er was allerlei desintegratie in overvloed. “Droogrot is een bijzonder sinistere uitdrukking, is het niet?” zegt Shaftesbury. “In het echte leven is het nog sinisterder.” In 2015 namen hij en zijn vrouw echter trots de Historic Houses Association en Sotheby’s Restoration Award in ontvangst voor hun enthousiaste inspanningen om het verval van St. Giles in slechts vijf jaar tijd te keren. Ze hebben zich ook gevestigd in een levendig, gemoedelijk appartement in de zuidelijke vleugel (dat ook in het boek wordt vermeld) en hebben het landgoed van 5.500 hectare nieuw leven ingeblazen als bedrijf – ze bewerken de velden, fokken vee voor zuivel en rundvlees, houden commerciële patrijzen- en fazantenjachten en verhuren delen van het huis en de bijgebouwen voor bruiloften en dergelijke. Het boek belicht ook ruimhartig het werk van de handwerkslieden en ambachtslieden die de Shaftesburys hebben geholpen bij de restauratie, die varieerde van de reproductie van antiek behang tot de restauratie van het park en de grotten, evenals de restauratiesubsidies en andere financiering die hielpen St. Giles weer tot leven te brengen.
Het is echter merkwaardig wat de Shaftesburys niet hebben gedaan in St Giles, en dat trekt de aandacht van de bezoeker. In de grote eetkamer, die op de omslag van het boek staat afgebeeld, ontbreekt nog steeds een groot deel van de 18e-eeuwse lambrisering, waardoor de onderliggende bakstenen muren volledig zichtbaar zijn. (Ja, droogrot was de boosdoener.) Als gevolg daarvan zijn de deuren en ramen uit een vroeger tijdperk, die werden afgesloten toen de kamer in de jaren 1700 werd verbouwd, duidelijk zichtbaar – en het was het geïnspireerde idee van de Shaftesburys om de grote ruimte niet opnieuw te creëren als een periodestuk. “Als je iets anders probeert, is het leuk als mensen het niet altijd snappen. Soms vragen ze: ‘Wanneer ben je klaar?’ Of ‘Heb je echt alle lambrisering weggehaald? legt Shaftesbury uit. “Wat ik zo mooi vind aan die ruimte is dat je je fantasie de vrije loop kunt laten. Veel huizen zijn groots en mooi, maar er is vaak geen verrassing of een element dat tot nadenken stemt. Het is heerlijk om het gevoel te hebben dat we iets kunnen bijdragen aan het huis en niet helemaal slaafs zijn aan wat er eerder is gebeurd.”
Enthousiast geworden door het verhaal dat Nick Shaftesbury vertelt in The Rebirth of an English Country House? Ga dan snel naar de Charleston Antiques Show in South Carolina: Op 16 maart 2019 zal de graaf spreken over de revival van St. Giles. De reis naar Amerika is ook een beetje een thuiskomst – de eerste graaf, de man die St. Giles bouwde, was een van de oorspronkelijke landheren van de Carolina-kolonie en naamgever van de Ashley- en Cooperrivieren in de staat. Of zijn nazaat DJ’s draait, laat zich echter raden.
Meer van AD PRO: Heeft Instagram designshows beter gemaakt?
Schrijf je in voor de AD PRO-nieuwsbrief voor al het designnieuws dat je moet weten
