Daniel G. Nocera, voluit Daniel George Nocera, (geboren 3 juli 1957, Winchester, Massachusetts, V.S.), Amerikaans anorganisch scheikundige bekend door de uitvinding van het eerste praktische “kunstmatige blad”, een op silicium gebaseerde katalysator die in staat is waterstof en zuurstof van water te scheiden in aanwezigheid van zonlicht.
Nocera behaalde een B.S. in scheikunde aan de Rutgers University in 1979 en een Ph.D. in scheikunde aan het California Institute of Technology (Caltech) in 1984. Toen hij aan Caltech werkte in het laboratorium van de anorganisch chemicus Harry Gray, bestudeerde hij de overdracht van elektronen in anorganische systemen en in biologische systemen zoals eiwitten; deze studies worden nu beschouwd als de eerste uitstapjes op het gebied van biologische elektronenoverdracht. In 1984 begon Nocera scheikunde te doceren aan de Michigan State University, en in 1997 trad hij toe tot de faculteit aan het Massachusetts Institute of Technology (MIT). In 2012 verhuisde hij naar Harvard University.
In 2007 kondigden Nocera en zijn collega’s aan het MIT de ontwikkeling aan van een proces dat waterstof- en zuurstofmoleculen vrijmaakte in een vat water met behulp van een katalysator op basis van kobalt, bevestigd aan een elektrode gemaakt van indium en tin. Zij stelden voor dat de vrijgekomen waterstof zou kunnen worden opgevangen en ofwel opgeslagen in brandstofcellen om elektriciteit te produceren ofwel gemengd met kooldioxide om koolwaterstofbrandstoffen te maken. Bovendien beweerden Nocera en zijn collega’s dat het proces de ontwikkeling mogelijk zou maken van een grootschalige opwekking van gedistribueerde energie waarvoor geen grote elektriciteitscentrales nodig zouden zijn, aangezien de katalytische apparaten overal in particuliere woningen zouden kunnen worden aangebracht. In 2008 richtte Nocera Sun Catalytix op, een bedrijf belast met de levering van gedistribueerde energie aan delen van de wereld waar elektriciteit duur is om te produceren met behulp van fossiele brandstoffen en andere traditionele technologie; Sun Catalytix werd in 2014 overgenomen door Lockheed Martin.
In 2011 kondigde Nocera de ontwikkeling aan van een kunstmatig blad (eigenlijk een elektrode en een wafeltje van silicium ter grootte van een speelkaart met een katalysator van nikkel en kobalt) dat tot 10 keer efficiënter was in het uitvoeren van fotosynthese dan een plantenblad en veel goedkoper was dan eerdere apparaten, die dure katalysatoren zoals platina of ruthenium gebruikten. Nocera beweerde dat zijn uitvinding het potentieel had om een revolutie teweeg te brengen in de manier waarop de mens aan energie komt. Hij stelde dat mensen hun huizen, auto’s en andere apparaten van energie konden voorzien met brandstofcellen en koolwaterstofbrandstoffen die werden gegenereerd door gevangen waterstofgas, dat zou vrijkomen door het equivalent van een gallon (iets minder dan vier liter) water per dag over twee op het dak gemonteerde katalysatoren ter grootte van een deur te laten passeren in de aanwezigheid van zonlicht.
Nocera werd in 2005 lid van de American Academy of Arts and Sciences. Naast talrijke onderscheidingen ontving hij in 2009 de Science and Technology Award van de Intergovernmental Renewable Energy Organization van de Verenigde Naties voor zijn bijdragen aan de ontwikkeling van hernieuwbare energie.