Marisol Escobar (Marisol), een Venezolaanse, werd in 1930 in Parijs geboren en bracht daar een groot deel van haar jeugd door. Haar vader zat in onroerend goed en de familie leefde zeer comfortabel, hoewel haar moeder stierf toen ze elf jaar oud was. Marisol werd door haar familie aangemoedigd om een carrière als artieste na te streven en kreeg financiële steun van haar vader om haar carrière te beginnen. Marisol’s familie verhuisde naar Los Angeles en op zestienjarige leeftijd studeerde ze aan de Jepson School. Daarna ging ze naar de Ecole des Beaux-Arts in Parijs (1949), de Art Students League in New York City (1950), New York City’s New School for Social Research (1951-1854), en bij Hans Hoffman, de abstract expressionist, hoewel ze zich verzette tegen de abstract expressionistische stijl.
Marisol maakte deel uit van de beat-generatie. Ze vermeed een action painter te worden en koos beeldhouwkunst als alternatief. Marisol’s vroege werk bestond uit kleine kleifiguurtjes en houtsnijwerk van dieren en menselijke figuren, die beïnvloed waren door sprookjes, de grappige kranten en de afbeeldingen van heiligen die ze op school moest kopiëren. Ze werd afgestoten door de ernst van sommige van haar mede beatniks en in opstand zocht Marisol naar iets vrolijkers in haar beeldhouwwerken, waarvan sommige behoorlijk grappig zijn.
Laat in de jaren vijftig liet Marisol de achternaam Escobar vallen. Ze vond dat alleen haar voornaam meer onderscheidend was, en gebruikt zelden haar achternaam.
Marisol had een nieuwe stijl van beeldhouwen ontwikkeld in 1958, toen ze een tentoonstelling had in de Leo Castelli Gallery in New York City. Ze begon op grote schaal houten constructies van mensen en dieren samen te stellen. Ze gebruikte combinaties van verschillende media, die vaak ongerijmd leken, zoals hout met gips en potloodtekening op hout. Het gevarieerde gebruik van materialen door Picasso en de combinaties van Rauschenberg inspireerden haar.
In die tijd was het voor een vrouw moeilijk om erkenning te krijgen in de kunstwereld, die door mannen werd gedomineerd. Veel jonge vrouwelijke kunstenaars voelden zich hierdoor onderdrukt, en vanwege deze sfeer van onderdrukking koos Marisol vaak onderwerpen die verband hielden met haar vrouwelijke ervaring, waarbij ze zich vaak baseerde op stereotiepe onderwerpen die met vrouwen werden geassocieerd, zoals het gezin, kinderen, en vrouwen die hun onafhankelijkheid van mannen uitten.
Een van haar vroege werken uit deze periode was getiteld “The Kennedy Family” (1962), dat was gemaakt van hout en andere materialen. De figuren van Jack, Jackie, Caroline, en John-John werden voorgesteld door eenvoudige, houten, doosachtige vormen, met bollen voor de hoofden. De gelaatstrekken, het haar en de kleding werden op de houten vormen geschilderd. Ze waren deels sculptuur, deels schilderij, deels potloodtekening. Deze unieke combinatie van tekenen, schilderen en beeldhouwen en het spel tussen twee en drie dimensies is kenmerkend voor het meeste werk van Marisol.
Twee van Marisol’s beroemdste werken zijn “The Family” (1962), dat een boerenfamilie uit de dust bowl-tijd voorstelt, en “The Generals” (1961-1962), bestaande uit George Washington en Simon Bolivar zittend op een groot speelgoedpaard gemaakt van een ton. De handen van Washington en Bolivar zijn gipsen afgietsels van Marisol’s eigen handen.
Marisol’s eigen gezicht komt vaak voor op haar sculpturen en is een centraal onderdeel van haar sculpturen gebleven. In haar beeldhouwwerk, “De Bruiloft” (1962-1963), verscheen Marisol’s gezicht als het gezicht van zowel de bruid als de bruidegom. Dit was een reflectie van haar stille en introverte persoonlijkheid, maar ook een feministisch statement.
Na een jaar in Zuid- en Midden-Amerika te hebben doorgebracht, veranderde Marisol’s werk. Ze gebruikte nog steeds haar gezicht, maar haar beelden waren vissen, vaak haaiachtige roofdieren. In 1973 begon zij met het tentoonstellen van haar prachtig gebeeldhouwde visfiguren. In 1984 keerde zij terug naar haar driedimensionale menselijke figuren in een herschepping van Leonardo Da Vinci’s “Het Laatste Avondmaal”, en is in die stijl blijven werken in de jaren 1990. Deze meer recente werken omvatten een sculptuur portret van Georgia O’Keeffe, die als een succesvolle vrouwelijke kunstenaar, een belangrijk rolmodel was voor Marisol, evenals een portret van Willem de Kooning, een andere belangrijke invloed. Op de drie onderstaande sites staan afbeeldingen van sculpturen van Marisol.
Pagina-auteur: C.A.