De ziekte van Graves is een auto-immuunaandoening die zowel thyroïdale als extrathyroïdale manifestaties heeft waarbij extraoculaire spieren en huid betrokken zijn. De meeste manifestaties bij patiënten met de ziekte van Graves houden verband met de hyperthyroïde toestand en veroorzaken afwijkingen van de meeste orgaansystemen, met inbegrip van het cardiovasculaire en het centrale zenuwstelsel. Klinisch is het niet mogelijk om het klinische beloop en de mate van orgaanbetrokkenheid bij een bepaalde patiënt te voorspellen.15 De ziekte van Graves is een auto-immuunziekte, en sommige individuen zijn genetisch voorbestemd voor deze aandoening.85
Over het algemeen is de diagnose van de ziekte van Graves vrij gemakkelijk te stellen, maar men moet subacute thyroiditis, thyrotoxicosis factitia en andere aandoeningen uitsluiten.48 De behandeling blijft empirisch. Antischildkliermedicatie, radioactieve jodiumablatie, en chirurgie (subtotale of bijna-totale thyroïdectomie) zijn allemaal gebruikt om patiënten met de ziekte van Graves te behandelen. Elke therapie heeft zijn voordelen, nadelen en complicaties. Een ideale behandeling van de ziekte van Graves zou het volgende omvatten: (1) onmiddellijke controle van de ziekteverschijnselen, (2) terugkeer naar en behoud van de euthyroïde toestand, (3) minimale morbiditeit en mortaliteit, en (4) redelijke kosten.
De meningen lopen sterk uiteen over de optimale behandeling voor een patiënt met de ziekte van Graves. In antwoord op een vragenlijst in de Verenigde Staten stelde 69% van de respondenten van de American Thyroid Association voor om radioactieve jodiumablatie te gebruiken voor een patiënt met de ziekte van Graves, terwijl 22% van de Europese, 22% van de Chinese, 11% van de Japanse en 11% van de Koreaanse respondenten deze behandelingswijze kozen. De meeste clinici kozen voor radioactieve jodiumablatie voor patiënten met recidiverende of persisterende hyperthyreoïdie.63, 86, 99 De auteurs bevelen een selectieve aanpak aan bij het beheren van patiënten met de ziekte van Graves en zijn van mening dat thyreoïdectomie een te weinig gebruikte therapiemodus is in de Verenigde Staten wanneer een ervaren schildklierchirurg beschikbaar is.