Acne is een van de meest voorkomende dermatologische aandoeningen, waaraan 40-50 miljoen mensen per jaar lijden in de Verenigde Staten. Hoewel acne vooral bekend staat als een hinderlijk onderdeel van de puberteit, waar ongeveer 85 procent van de jongeren last van heeft, kan acne ook op volwassen leeftijd blijven bestaan (of zelfs beginnen) en emotioneel en fysiek leed en soms permanente misvormingen veroorzaken.
Veel mensen met acne zullen op een gegeven moment antibiotica voorgeschreven krijgen voor behandeling. In feite worden elk jaar ongeveer vijf miljoen recepten voor orale antibiotica geschreven voor de behandeling van acne in de Verenigde Staten. Hoewel dermatologen 1 procent van alle artsen uitmaken, zijn ze verantwoordelijk voor 5 procent van alle antibioticavoorschriften.
Ondanks dat nationale aanbevelingen zeggen dat een antibioticakuur om acne te behandelen niet langer dan drie maanden mag duren, bleek uit een studie gepubliceerd in het Journal of the American Academy of Dermatology dat de gemiddelde tijd dat een patiënt een oraal antibioticum krijgt voorgeschreven in feite meer dan 300 dagen is.
Antibiotica kunnen in hogere doses worden voorgeschreven dan wat echt nodig is om acne te behandelen. Hoewel antibiotica de bacteriën kunnen doden die in verband worden gebracht met acne, zijn het hun ontstekingsremmende effecten, niet hun antimicrobiële effecten, die de grootste huidverwijderende voordelen opleveren.
Het resultaat is dat de bacteriën die met acne in verband worden gebracht, resistent worden tegen gewone antibiotica – en dit overmatig gebruik draagt er ook toe bij dat meer schadelijke bacteriën, zoals Staphlycoccus aureus en Streptococcus, resistent worden.
Wat is acne eigenlijk?
Acne is een chronische ontstekingsaandoening van de huid, die wordt gekenmerkt door mee-eters en mee-eters (comedonen genoemd), puistjes en diepere knobbels (cysten of knobbels). Ze worden veroorzaakt wanneer haarzakjes verstopt raken met olie, bacteriën en dode huidcellen, en kunnen voorkomen in het gezicht, de hals, borst, rug, schouders en bovenarmen.
Werd vroeger gedacht dat het een direct gevolg was van overactieve talgklieren, nu weten we dat ontsteking de drijvende kracht achter acne is. Deze ontsteking is zelfs al in de huid zichtbaar voordat een puistje de kop opsteekt. En verstopte follikels kunnen ook meer ontsteking stimuleren.
De bacterie die zijn naam verleent aan de aandoening Propionibacterium acnes, is slechts een van de factoren die deze acne-veroorzakende ontsteking stimuleert.
Hereditaire en genetische factoren, hormonen, emotionele stress en zelfs dieet kunnen ook voor de puistjes zorgen. Bijvoorbeeld, voedingsmiddelen met een hoge glycemische belasting, zoals witte granen (brood, rijst, pasta) en snoep zijn in verband gebracht met acne, omdat ze de olieproductie en de omzet van huidcellen kunnen verhogen. Dit veroorzaakt uiteindelijk een back-up in de poriën en follikels op onze huid – en creëert een mooie omgeving voor de ontsteking veroorzakende P. acnes om te floreren.
Het behandelen van de ontsteking kan helpen voorkomen dat acne zich ontwikkelt, en de krachtige ontstekingsremmende effecten van antibiotica kunnen helpen bij de behandeling van acne, veel meer dan hun vermogen om bacteriën te doden. Bijvoorbeeld, de tetracycline klasse van antibiotica, zoals doxycycline en minocycline, kan de productie van ontstekingsbevorderende signaalmoleculen remmen.
Ze remmen ook overactieve sloop-enzymen genaamd matrix metalloproteinases. Normaal gesproken helpen deze enzymen onze huid gezond te houden door oude en afstervende structuren af te breken, zodat nieuwe kunnen worden opgebouwd. Maar wanneer ze overactief zijn, kunnen deze enzymen de haar- en oliekliereenheid beschadigen, evenals de omliggende ondersteunende structuren in de huid.
Wanneer dat gebeurt, dragen deze enzymen bij tot de vorming van de grote, boze, rode, cystische acne-laesie, en ze kunnen ook bijdragen tot het ontstaan van putvormige littekens.
Daarom worden antibiotica gebruikt om acne te behandelen, maar ook rosacea, scheerbultjes en haaruitval met littekens, om een paar andere dermatologische aandoeningen te noemen.
We moeten het gebruik van antibiotica veranderen
Dankzij het gebruik van hogere doses antibiotica dan nodig is en doordat patiënten ze langer gebruiken dan aanbevolen, hebben de P. acne en andere huidbacteriën, zoals Staphlyococcus aureus (MRSA, de meervoudig resistente stam van de stafylokokbacterie) resistentie ontwikkeld tegen meerdere topische en orale antibiotica die worden gebruikt om deze ziekte chronisch te behandelen. Bijvoorbeeld, 20 of 30 jaar geleden werd het antibioticum erytromycine vaak gebruikt om acne te behandelen, maar nu zijn beide bacteriën uniform resistent.
Tot nu toe hebben we niet al te veel resistentie gezien tegen de tetracycline-klasse van antibiotica die tegenwoordig worden gebruikt, maar ook zij zullen op hun retour zijn als we onze voorschrijfpatronen niet veranderen.
Dit is frustrerend omdat antibiotica geen bacteriën hoeven te doden om acne te behandelen. Het kan helpen om P. acnes uit het gebied te verwijderen, maar de bacterie is slechts één prikkel van de ontsteking, dus het verwijderen ervan is een hulp, niet een overwinning. En onderzoek heeft aangetoond dat de gewenste ontstekingsremmende effecten kunnen worden bereikt bij sub-antibacteriële dosering. Dit betekent dat de benodigde dosis zo laag is dat het goede bacteriën niet kan doden of pathogene bacteriën kan uitdagen om resistent te worden.
En antibiotica mogen nooit op zichzelf worden voorgeschreven om acne te behandelen. In feite bevelen behandelingsrichtlijnen altijd aan dat antibiotica worden gecombineerd met een niet-antibiotische topische behandeling.
Een oldie but goodie is benzoylperoxide in een relatief lage sterkte (2,5 procent, vergeleken met de 8-10 procent die je bij de drogist krijgt). Het kan P. acnes doden, maar omdat het geen antibioticum is, kunnen bacteriën er niet resistent tegen worden. Het kan ook de huidovergroei afbreken die de porie bedekt, wat tot puistjes leidt.
Retinoïden, afgeleid van vitamine A, zijn verreweg de meest effectieve topische anti-acne middelen. Zij beperken de verstopping van de poriën, remmen ontstekingen en matrix metalloproteïnasen. Retinoïden beïnvloeden ook de verschillende genen die betrokken zijn bij de productie van de structurele componenten van de huid, zoals collageen en elastine, waardoor littekens er beter uitzien.
De toekomst van acnebehandeling
Een toekomstige richting in de ontwikkeling van acnebehandeling is het gebruik van middelen die P. acnes kunnen doden, maar die niet leiden tot microbiële resistentie.
Er zijn bijvoorbeeld studies waarbij synthetische antimicrobiële peptiden worden gebruikt, kleine reeksen aminozuren die P. acnes fysiek kunnen vernietigen. Deze remedie zou waarschijnlijk worden gebruikt in combinatie met andere therapieën die andere oorzaken van acne kunnen behandelen.
Nog veelbelovender is het gebruik van stikstofmonoxide, een van de belangrijkste en krachtigste biologische moleculen, die zowel P.acnes kan doden zonder het risico dat deze of een andere bacterie resistentie ontwikkelt, als meerdere ontstekingselementen kan remmen die betrokken zijn bij de vorming van het gemene puistje. De beperking tot nu toe was de toediening, omdat stikstofmonoxide zeer onstabiel is.
Maar nanotechnologie zou een manier kunnen bieden om stikstofmonoxide toe te dienen voor de behandeling van acne. Ik, samen met medewerkers van het Albert Einstein College of Medicine en de University of California, Los Angeles, hebben aangetoond dat een nanodeeltje dat in staat is om lage niveaus van stikstofmonoxide in de loop van de tijd te genereren, alle belangrijke pathologische elementen kan raken die tot acne leiden.
In de tussentijd, als u antibiotica krijgt voorgeschreven voor acne, vraag uw arts dan hoe lang u ze moet nemen en of de dosis geschikt is. En probeer te voorkomen dat die puistjes knallen.