1977-1979 Continental MK V - NotoriousLuxury

Dit was de finale voor de Amerikaanse full-size luxe auto

De 1977-1979 Lincoln Continental MK V was de finale van een legende. Het was het einde van een roemrucht tijdperk in de automobielindustrie toen de laatste Continental TownCar en Continental MK V in 1979 van de band rolden. Dit waren de grootste personenauto’s die in productie werden genomen in Amerika, en de grootste voertuigen in hun klasse ter wereld. Terwijl GM en Chrysler lukraak hun luxe aanbod in stukjes hakten, bleef de Continental trouw aan de traditionele luxe auto klantenkring. Ford heeft altijd een auto gemaakt voor iedereen in elke prijsklasse om aan vele smaken te voldoen.

De Continental MK V was een grote luxueuze coupé met voormotor en achterwielaandrijving. Hij was 230,3″ in luxelengte, 79,7″ breed, met een wielbasis van 120,4″. Hij had een volledig frame constructie met voorste bovenste en onderste controle-armen met schroefveren. De achterkant had een fusee, trailing arms en schroefveren. Hij had standaard vierwielige schijfremmen met geventileerde remschijven voor. Als je de verkoopbrochures van 1977-1979 zag, is het bijna alsof Ford het grafschrift schreef voor zowel de Continental TownCar als de Continental MK V.

Ford werd “plastic” in de jaren 1980, en om er een te rijden was als rijden in een grote homp van iets verschrikkelijk onopvallend, plastic, en nep…….Hun nep luxe auto’s creëerden een imagoprobleem dat de eigenaars van het merk Lincoln dwong om over te lopen naar Mercedes, Lexus, Infinity, en Acura, en alleen omdat ze niet naar Cadillac konden gaan omdat Cadillac geen auto’s meer maakte, ze produceerden alleen maar grove reparatierekeningen, of slechts een “inruil op een inruil”. Een Cadillac wordt nooit een tweedehands auto…..it wordt een nachtmerrie.

Voor het modeljaar 1978 bood Ford een primeur voor de Amerikaanse auto-industrie. Het was een optie genaamd de “Miles-To-Empty functie.” Een amberkleurig display op de plaats van het waarschuwingslampje “brandstofniveau laag” berekende de resterende afstand tot de brandstoftank aan de hand van de gemiddelde snelheid en de rijgewoonten die het brandstofverbruik beïnvloeden. Dit was ook de eerste dashboard-LED weergave van de mechanische functie van een auto. Een volledig digitaal display zou beschikbaar komen voor de MK VI in 1980.

De Continental MK V was de laatste serie die gebruik maakte van de 7,5 liter 460 CID V8 motor. De standaard aandrijflijn voor de 1977-1979 modellen was de Ford Cleveland Series 335 6,6 liter 400 CID V8. Deze gebruikte een Motorcraft 2150 2-bbl carburateur. De Ford Series 385 7,5 liter 460 CID met een Motorcraft 4350 4-bbl was optioneel tegen meerprijs voor de modeljaren 1977-1978. De 7.5 liter V8 was niet beschikbaar in Californië gedurende dit tijdsbestek vanwege het onvermogen om aan de smog eisen te voldoen. Het legendarische vermogen van Lincoln werd afgezwakt door mandaten van de EPA, en het olie-embargo van het midden van de jaren 1970 hielp ook niet veel. Het vermogen slonk als volgt:

Voor het modeljaar 1977 produceerde de 6,6 liter 400 2-bbl 179 pk @ 4.000 tpm met 446 Nm piekkoppel @ 1.600 tpm. Hij ging van 0-60 mph in 12,6 seconden, 0-100 mph in 46,6 seconden, en had een topsnelheid van 112 mph. Hij kon de ¼ mijl bij 75 mph in 19,1 seconden afleggen. De 7,5 liter 460 4-bbl leverde 208 pk bij 4.000 tpm en 483 Nm piekkoppel bij 2.000 tpm. Hij ging van 0-60 mph in 11,4 seconden, 0-100 mph in 36,8 seconden, en had een topsnelheid van 117 mph. Hij kon de ¼ mijl op 78 mph in 18,4 seconden afleggen.

Voor het modeljaar 1978 produceerde de 6,6 liter 400 2-bbl 166 pk @ 3.800 rpm met 433 Nm piekkoppel @ 1.800 rpm. Hij ging van 0-60 mph in 13,6 seconden, 0-100 mph in 51,9 seconden, en had een topsnelheid van 109 mph. Hij kon de ¼ mijl bij 74 mph in 19,7 seconden afleggen. De 7,5 liter 460 4-bbl leverde 210 pk bij 4.200 tpm en 484 Nm piekkoppel bij 2.200 tpm. Hij ging van 0-60 mph in 11,2 seconden, 0-100 mph in 34,8 seconden, en had een topsnelheid van 119 mph. Hij kon de ¼ mijl bij 80 mph in 18,3 seconden afleggen. (drum-roll….het wordt nog erger….)

Voor het modeljaar 1979, had deze grote mooie auto beschamende prestaties. De dinky, onder-powered 6.6 liter 400 2-bbl produceerde een luttele 159 pk @ 3.400 rpm met 427 Nm van piekkoppel @ 1.800 rpm. Hij ging (ternauwernood) van 0-60 mph in 15,3 dagen, oeps ik bedoel seconden, 0-100 in 67,2 seconden, en had een topsnelheid van maar liefst 106 mijl per uur…….Frankly speaking, je grasmaaier heeft meer vermogen dan een MK V met die pretend V8 motor. En om het nog erger te maken gebruikte dit kleine motortje een carburateur met 2 cilinders. JA een 2-bbl om al dat plaatwerk aan te drijven! (boo-hissss)

Ford Cleveland Series 335 6,6 liter 400 met Motorcraft 2150 2-bbl carburateur

Ford Series 385 7.5 liter 460 CID met Motorcraft 4350 4-bbl carburateur

Het was alsof Ford hun full-sized auto’s reduceerde tot de “big-wheel” rijstrook op de stoep. De nutteloze vervuilingscontroles die door de EPA werden opgelegd, dwongen de Amerikaanse autofabrikanten van luxewagens om het motorvermogen af te stellen. Deze kleine 6.6 booster hoort thuis in een van mijn die-cast model auto’s. Ford reduceerde de krachtige Continental MK V tot een elegante puddle-jumper. Ford heeft in de loop der jaren ook een aantal zeer slechte beslissingen genomen met betrekking tot hun andere producten.

Wat te denken van Ford’s afschuwelijke kleine Mustang II die zo afschuwelijk was dat het verchroomde paardenembleem op de grille de auto kon ontlopen….en hij is levenloos! Herinner je je de samenwerking tussen Ford Motor Company en Dr. Kevorkian om de fantastische Ford Pinto te maken? Hoe vonden hun ontwerpers ooit hun weg naar hun bureau voordat de GPS was uitgevonden? Priceless……………

Ford bood een speciale gelimiteerde editie Thunderbird en Continental MK V aan voor het modeljaar 1978. Met de Diamond Jubilee Edition MK V werd de 75e verjaardag van Ford Motor Company gevierd. De MK V editie werd gebouwd in een beperkt tempo van 5.159 voertuigen.

Hij was verkrijgbaar in Diamond Blue of Jubilee Gold. De gekozen kleur werd herhaald in de hele auto. Het kleurenschema omvatte speciale blanke lak, vinyl bekleding aan de onderste premium body zijlijsten, de verticale balken in de grille, bumper guards & run strips, turbine vaned gegoten aluminium wielen, en een bijpassende vinyl insert gemonteerd op het achterdek deksel rond de ersatz reservewiel in een halve cirkel.

Het interieur voor The Diamond Jubilee Edition was het meest luxueus ingerichte in de geschiedenis van Lincoln. De voorste kuipstoelen waren bekleed met een luxe stof met een unieke naaistijl. Een gevoerde middenconsole verbergt een paraplu en biedt ook extra opbergruimte. Gevoerd leder werd aangebracht op plaatsen met veel slijtage. Ebbenhouten inzetstukken werden aangebracht op het dashboard, de deurpanelen, de rugleuningen van de voorstoelen en de console, het contactslot en de portiersleutels. Het handschoenenkastje bevatte een in leer gebonden handboek voor de eigenaar en een gereedschapsset.

De operatieruiten aan de buitenkant hadden afgeschuinde randen met het Diamond Jubilee Script en een gesimuleerde diamant chip. Het unieke motorkap ornament had een kristallen inzetstuk met de Lincoln ster embleem. De klant kon ook vragen om hun initialen gemonogramd op de deuren het onderbreken van de pin striping. Bijna elke Lincoln luxe functie was standaard.

Dit was de duurste Amerikaanse personen productie auto in 1978 op $ 22.000. Onder de weinige beschikbare opties waren de 7,5 liter V8-motor, een dubbele uitlaat, power moon dak, en een 40-kanaals CB-radio. (Niet spotten mensen, onthoud dat dit 1978 was VOORDAT iedereen een mobiele telefoon en iPod had)

De Designer luxe groepen waren populair voor alle drie de modeljaren. Voor modeljaar 1977 was de Bill Blass Edition uitgevoerd in Midnight Blue Metallic met een Chamois volledig of landau vinyl dak, de Cartier Edition was uitgevoerd in Dove Grey met een bijpassend volledig of landau dak, de Givenchy Edition was uitgevoerd in Dark Jade Metallic met een Chamois vinyl dak dat alleen het voorste gedeelte van de grote kap bedekte en de Emilio Pucci Edition was uitgevoerd in Black Diamond Fire met een White Cayman Grain Patent Leather getextureerd volledig of landau vinyl dak.

afbeelding

Het modeljaar 1978 omvatte de Bill Blass Edition, afgewerkt in Midnight Cordovan met een Light Champagne volledig of landau vinyl dak, de Cartier Edition, afgewerkt in Light Champagne met een bijpassend volledig of landau vinyl dak, de Givenchy Edition uitgevoerd in Midnight Jade met een Chamois Lugano Grain vinyldak dat alleen het voorste gedeelte van de bovenkant bedekt, en de Emilio Pucci Edition uitgevoerd in Light Silver met een Black Cayman Grain volledig of landau vinyldak.

Het modeljaar 1979 omvatte de Bill Blass Edition, afgewerkt in Tu-tone Midnight Blue Moondust met een White Carriage Roof, de Cartier Edition, afgewerkt in Champagne met een Light Champagne landau vinyl dak, de Givenchy Edition, afgewerkt in Crystal Blue Moondust met het voorste gedeelte van het Valino Grain vinyl dak in Dark Crystal Blue, en de Emilio Pucci Edition, afgewerkt in Medium Turquoise Moondust met een Midnight Blue volledig vinyl dak. (die was verschrikkelijk, turquoise en middernacht blauw, was die ontwerper kleurenblind of gewoon smakeloos?)

Het modeljaar 1979 was de afsluiter voor de full-grote Amerikaanse auto. De Continental MK V en de Continental TownCar waren de laatste traditionele luxe-auto’s op ware grootte die van de lopende band rolden. Om deze historische gebeurtenis te herdenken, bood Lincoln de “Collector’s Series” aan. Voor een extra 8000 dollar bracht het de MK V op 22.000 dollar. De Collector’s Series bood bijna elke luxe Lincoln optie als standaarduitrusting. Ford Motor Company gebruikte acteur Tom Selleck (Magnum PI) voor de media reclame.

De Continental MK V Collector’s Series werd aanvankelijk aangeboden in Midnight Blue Moondust of White, maar later in het modeljaar 1979 waren ook Light Silver Moondust en Diamond Blue Moondust leverbaar. De Collector’s Series verwijderde de opera-ramen. Ze waren te herkennen aan het “Collector’s Series” script aangebracht op de achterste C-stijlen, gouden pin striping, goudkleurige spijlen in de grille, en een gecapitonneerd voorgevormd kofferdeksel accent met een vinyl inzetstuk.(Vinyl op het kofferdeksel? Neem me niet kwalijk, mensen wilden hun vinyl dak niet goed afdichten, heb je gezien hoe deze in een nacht lelijk werden? Die grote auto werd zo snel haveloos dat het walgelijk was! En niets was meer HORRID dan het zien van iets dat groot is met een kapotte dak en onzin opknoping uit de kofferbak ……priceless)

Het interieur van de The Collector’s Series was bekleed met stof uit Midnight Blue. Kuipstoelen voor met middenconsole waren standaard. Het interieur was ook leverbaar in leder in blauw of wit. Er was een prijsverlaging voor de met leder beklede interieurs omdat deze geen gebruik maakten van kuipstoelen en de middenconsole. De lederen interieurs hadden 50/50 Twin Comfort Lounge stoelen met een volledige achterbank. Van alle Markseries zijn de Diamond Jubilee en de Collector’s Series de meest verzamelbare.

De 1977-1979 Continental MK V was het laatste doek voor een luxueuze legende. Dit was de laatste generatie van de full-sized luxe auto. De MK V was volledig gerestyled ten opzichte van zijn voorganger, de Continental MK IV. Hij was ook 400 pond lichter dan de MK IV. De 6.6 liter 400 2-bbl V8 motor was standaard alle drie de modeljaren met de 7.5 liter 460 4-bbl als optie tegen meerprijs in 1977 & 1978. Hij was niet beschikbaar voor het modeljaar 1979. Ik kon niet geloven dat de ontwerpers een auto van deze omvang lieten aandrijven door een piepklein Matchbox motortje, waarom, men kon er sneller mee parkeren en rijden dan de 1979 Continentals.

Ik bezit nog steeds een 1979 Continental TownCar en het is nogal een slurper! Die auto kan alles passeren behalve een benzinestation, maar hoe ouder hij werd…. hoe dorstiger hij werd. Ik ga hem helemaal nieuw laten restaureren en zal de 6.6 liter vervangen door de juiste 7.5 liter 460 4-bbl. Dus neemt hij voorlopig alleen ruimte in als een garage ornament. Mensen vragen me of hij rijdt, ik antwoord “ja”……. dan vertel ik ze hoe groot de benzinetank is en ook zij zijn het er mee eens, geparkeerd staan is het beste voor de 1979 Lincoln TownCar. Maar ik zal er altijd van blijven houden, alleen al vanwege zijn formaat. Ik noem het Lonnie en ze is driedubbel duif grijs, en ziet er nog steeds goed uit. Het wordt de ultieme jaren 70 cruiser. Het is de laatste van het ras. Wat volgde was een massapandemonium in de auto-industrie in Amerika… toen Amerikaanse kopers van luxe auto’s overstapten naar Lexus, Mercedes-Benz, BMW 7-serie, Infinity, Acura… Begrijp je mijn extreem zware drift? Zie je dat ik Cadillac niet genoemd heb? Wat is er trouwens met Cadillac gebeurd, ze maken niet eens een vlaggenschip……..?