Artikel categorie: Hunting
Het was de voorlaatste week van de jacht in Ontario, oktober 2007, en ik was een week verwijderd van het verlaten van het leger en ik en een vriend, Darren Trist waren van plan om te gaan jagen op herten op de openingsdag (28 oktober/07). Hij was op zoek geweest naar herten op de boerderij van onze vrienden ouders, Ron Bartlett’s op de 601 Hwy. Hij zei dat er veel herten op de boerderij waren de laatste tijd en een paar fatsoenlijk uitziende bokken. Hij zei dat er een goed uitziende 8 punt bok was, met een goede grootte en misschien zelfs een 10 punter. Zelfs pratend met de Bartlett’s, zeiden ze dat ze ook een paar goed formaat bokken hadden gezien. En ook een jaar of wat terug hadden ze een bok met een enorme ruif, maar ze wisten niet hoeveel punten. Ontario is zeker de plek om te jagen.
Het was mijn laatste dag in het leger en toen ik klaar was met werken, ging ik op weg terug naar Dryden. Ik reed ongeveer 12 uur en stopte voor de nacht. Ik stond de volgende dag vroeg op en was net buiten Kenora (Clearwater Bay) en toen zag ik een hert op de snelweg. Ik trapte op mijn remmen en remde af tot ongeveer 10 km/uur en dat hert bleef op me afkomen. Het raakte de bestuurderskant en nam de buitenspiegel en een klein deukje weg. Ik ging aan de kant en zag dat het hert behoorlijk gewond was maar het rende weg de bosjes in. Dus ik had mijn eerste hert eigenlijk voor de opening van het seizoen, maar ik kon het niet houden.
Dus ik kwam terug naar Dryden vanuit Edmonton waarschijnlijk twee dagen voor de opening van het hertenseizoen voor geweren. En ik en Darren Trist gingen weer op zoek naar herten op de boerderij van de Bartlett’s. Ben en Brad Bartlett hadden het jaar ervoor een hertenkamp gebouwd op de grond en daar bleven we een paar uur zitten. In die uren dat we daar zaten, zagen we een paar hertjes maar geen bokken. Maar we dachten geen probleem we zien er wel een als de openingsdag begint of later.
Openingsdag was over 2 dagen, of dat dachten we, toen mijn jongere broer Patrick Doherty ons vertelde dat het morgen was (zaterdag 28 oktober) en niet op zondag. Goddank dat hij ons dat vertelde, anders zou ik dit verhaal nu niet vertellen. Dus later die avond maakten we alles klaar voor de jacht van morgen en planden om vroeg op te staan voor zonsopgang.
Op de openingsmorgen stonden we rond 6 uur op en sprongen in de truck en begonnen naar de boerderij van de Bartlett’s te rijden. Voordat we daar aankwamen, vertelde Darren me dat omdat het mijn eerste hertenjacht was, dat hij me zou laten schieten op de eerste bok. Ik weet zeker dat Darren er nog steeds spijt van heeft dat hij dat tegen me gezegd heeft.
We gingen naar de stand voordat de zon opkwam en maakten ons klaar om te gaan jagen op witstaarthoofden. Het duurde niet lang voordat we de eerste hinde zagen. Ze liep voor ons uit en was het gras aan het eten in het veld dat voor de stand lag. Het duurde niet veel langer of de volgende hinde kwam na de eerste naar buiten. Toen kwam de derde van achter ons. Hij was zo’n 2 tot 3 meter van ons vandaan. We probeerden niet te bewegen of luid te ademen, want we wilden de hinde niet wegjagen, want wie weet of een bok haar volgt. Maar ze liep weg en er volgde niets. En zo ging het door tot ongeveer de middag. Tegen de middag, denk ik dat we ongeveer 13 tot 14 hinden hebben gezien en geen bokken. We besloten terug naar huis te gaan om te lunchen, maar we stopten nog even bij de Bartlett’s voor we vertrokken. We spraken met Ron en Lana Bartlett en dachten dat we niet terug zouden komen voor de avondjacht. Maar ze zeiden dat ze ons avondeten zouden klaarmaken (hamburgers en bier!) dus besloten we terug te komen.
We kwamen terug op de farm om ongeveer 16:50 uur. We gingen naar de stand rond 16:55 uur. De eerste witte hinde in het veld was om 17:00 uur en de eerste bok was om 17:05 uur. Ik fluisterde tegen Darren dat ik een hert met zijn poten recht voor ons uit de bosjes zag komen. Dit hert was anders. Het nam zijn tijd met alles. Het deed drie of vier stappen en stopte dan. Het snoof de lucht op en je kon zijn oren als een gek zien bewegen om gevaar te horen. Dan herhaalde het dat keer op keer voor ongeveer een half uur. En de hele tijd konden we niet zien of het een bok was of niet, door het struikgewas waar hij in zat. Maar toen kwam hij op de open plek. En dat was het moment dat mijn hartslag en ademhaling door het dak gingen. Ik herinner me dat Darren fluisterde “het is f##king groot”. Ik wist niet zeker hoeveel punten het had, maar het waren er veel.
Het liep toen langzaam naar de hinde die in het veld stond en op dat moment was ik mijn geweer aan het klaarmaken. Ik herinner me dat ik het in de lucht probeerde te houden, maar ik trilde te erg, dus moest ik de standaard gebruiken om me te stabiliseren. Ik keek door het vizier van mijn geweer toen Darren me zei mijn tijd te nemen en te wachten tot hij zijwaarts zou draaien. Het was ongeveer toen hij zei “neem je tijd” toen ik schoot. En ik raakte hem recht in de longen. De bok rende ongeveer 10 meter en viel. Darren schoot ook vlak achter me, maar raakte hem niet. Hij zal het leuk vinden als ik dat zeg, haha. Een paar minuten later kwamen we uit de stand en mijn ademhaling/hartslag ging nog steeds als een gek. We kwamen bij het hert en toen zagen we de rek van dichtbij.
Op het laatst had het hert 16 punten en scoorde op 184 1/2. Niet slecht voor mijn eerste hert. Er is mij verteld dat ze alleen maar groter worden, haha. Maar ik denk dat ik veel geluk aan mijn kant had die paar dagen, als mijn broer niet had gezegd dat zaterdag de openingsdag was, had ik hem niet gekregen, als Darren niet had gezegd dat ik als eerste mocht schieten, had ik hem niet gekregen, als de Bartlett’s ons niet hadden laten terugkomen voor het avondeten, had ik hem misschien niet gekregen. Dus het geluk speelde een rol!
Hooplijk zijn dat genoeg details voor je. Als je vragen hebt over het verhaal of wijzigingen wilt maken, doe het of email me hier. Ik ben net aan het typen geslagen dus ik heb het sneller af dan ik dacht dat ik zou doen.