Trzęsienia ziemi są odpowiedzią na ruch pomiędzy płytami. Gdy dwie płyty napierają na siebie w stałym tempie, skały wzdłuż granicy stają się coraz bardziej naprężone, aż w końcu coś musi ustąpić – i następuje trzęsienie ziemi wzdłuż uskoku gdzieś w strefie granicznej płyt. Jest to podobne do zginania kija. Kiedy zginasz go z coraz większą siłą, kij staje się coraz bardziej zdeformowany, aż w końcu pęka („trzęsienie ziemi!”) i każdy z dwóch kawałków kija powraca do mniej więcej prostej pozycji, ale w nowym położeniu względem siebie.
W Nowej Zelandii płyty australijska i pacyficzna napierają na siebie wzdłuż zakrzywionej granicy. To, w jaki sposób spotykają się one ze sobą, zmienia się wzdłuż granicy. Na południowym krańcu Wyspy Południowej, Płyta Australijska nurkuje (subdukuje) poniżej Płyty Pacyficznej, podczas gdy na Wyspie Północnej sytuacja jest odwrotna – Płyta Pacyficzna jest spychana przez Płytę Australijską. Pomiędzy nimi, przez większą część Wyspy Południowej, dwie płyty mielą się obok siebie wzdłuż uskoku alpejskiego. Aby obejrzeć film pokazujący, jak granica płyt zmieniała się przez miliony lat, kliknij tutaj
Ryt Hikurangi wyznacza granicę kolizji na wschód od Wyspy Północnej i jest miejscem, gdzie litosfera oceaniczna (Płyta Pacyficzna) opada pod Wyspą Północną w postaci ogromnej pochylonej płyty. W wyniku tej subdukcji, na głębokości powstają magmy, które dają początek aktywnym wulkanom Nowej Zelandii.
.