Tłusty szczur piaskowy (Psammomys obesus; Gerbillinae), dzienny gryzoń z rodziny myszowatych, jest roślinożerny i zdolny do rozwoju podczas spożywania tylko krzewu solnego Atriplex halimus (Chenopodiaceae), rośliny o stosunkowo niskiej zawartości energii i wysokiej zawartości popiołu i wody. Przed spożyciem liści A. halimus, tłuste szczury piaskowe zeskrobywały zębami zewnętrzną warstwę. To usunęło znaczną część elektrolitów, ale zwiększyło zawartość energii brutto i materii organicznej w liściach tylko o około 3,1%. Podstawowa przemiana materii tłustych szczurów piaskowych wynosiła 168 kJ.kg-0.75.d-1, 57 do 60% wartości oczekiwanej dla ssaka euteryjskiego o tej wielkości ciała, a średnia dzienna przemiana materii wynosiła 499 kJ.kg-0.75.d-1, 88% wartości oczekiwanej dla gryzonia o tej masie ciała. Polowa przemiana materii wynosiła 565 kJ.kg-0.75.d-1 w lecie i 680 kJ.kg-0.75.d-1 w zimie. Tempo wydatkowania energii w okresie letnim wynosiło 60% oczekiwanego dla roślinożercy i 83% oczekiwanego dla pustynnego ssaka euteryzującego o tej masie ciała. Różnica w tempie wydatkowania energii między zimą a latem została przyjęta jako koszty termoregulacyjne. Tłuste szczury piaskowe wydają się być dobrze przystosowane do wysokich temperatur powietrza, ale gorzej do niskich. Efektywność wykorzystania energii A. halimus dla utrzymania wynosiła tylko 0,32, a dla wzrostu tylko 0,30, a ich odpowiednie przyrosty ciepła przy karmieniu wynosiły 0,68 i 0,70. Tak niskie wykorzystanie paszy oraz jej niska wydajność energetyczna i wysoka zawartość wody zmusiły tłuste szczury piaskowe do spożywania dużych ilości paszy na potrzeby utrzymania. Pomimo tego, istnieje kilka korzyści dla spożywania głównie tej diety, a mianowicie: (1) zapewnia ona bardziej stabilną dietę przez cały rok niż nasiona; (2) tłuste szczury piaskowe nie mają konkurencji o ten zasób pokarmowy ze strony innych gryzoni; oraz (3) nory tłustych szczurów piaskowych znajdują się u podstawy roślin i dlatego zużywają one minimalną ilość energii na żerowanie.