The Witchcraft Trial of Martha Corey

Sharing is caring!

Martha Corey, żona farmera z wioski Salem, Gilesa Coreya, została oskarżona o czary podczas Salem Witch Trials z 1692 roku.

Martha Corey, której panieńskie nazwisko brzmiało Panon, miała kontrowersyjną przeszłość. W 1677 roku urodziła syna mieszanej rasy, którego nazwała Benjamin lub Ben-Oni, zgodnie z książką The Salem Witch Trials: A Reference Guide:

„Following this event, she lived a reclusive life with her apparently illegitimate child in the home of John Clifford of Salem, who continued to raise the boy to manhood. Benjamin (aka Ben-Oni) miał w 1699 roku dwadzieścia dwa lata i nadal mieszkał w Salem.”

W 1684 roku szczęście Marthy odwróciło się, kiedy poślubiła Henry’ego Richa z Salem i urodziła prawowitego syna o imieniu Thomas Rich.

Niektóre źródła podają, że Martha Corey żyła ze swoim synem, Benjaminem, w pensjonacie, oddzielnie od męża, podczas gdy inne źródła podają, że Benjamin żył sam w pensjonacie, podczas gdy Martha żyła z mężem i młodszym synem.

Małżeństwo Marthy i Gilesa Coreya:

Po śmierci Henry’ego Richa, gdzieś pomiędzy 1684 a 1690 rokiem, Martha poślubiła Gilesa Coreya 27 kwietnia 1690 roku. Martha była trzecią żoną Gilesa Corey’a. Giles Corey był bogatym farmerem, który sam miał kłopotliwą przeszłość od czasu, gdy stanął przed sądem za zamordowanie jednego ze swoich parobków w 1676 r.

Ale Corey został uznany za winnego, zapłacił tylko grzywnę za swoją zbrodnię. Wielu mieszkańców Salem wierzyło, że Corey zapłacił łapówkę za swoją wolność, a jego reputacja w Salem została na zawsze zszargana.

Gdy Salem Witch Trials rozpoczął się wiosną 1692 roku, Martha i Giles Corey byli jednymi z pierwszych ludzi, którzy uczestniczyli w egzaminach, ale Martha wkrótce wyraziła swoje wątpliwości co do zasadności roszczeń.

Kiedy Giles Corey próbował uczestniczyć w innym egzaminie, Martha Corey próbowała go przekonać, aby tego nie robił, a nawet ukryła siodło Gilesa, aby nie mógł jechać na koniu na egzamin. To najwyraźniej sprawiło, że wyglądała podejrzanie dla innych, jak gdyby współpracowała z czarownicami, aby zatrzymać lub utrudnić procesy.

Aresztowanie i proces Marthy Corey:

Wkrótce po tym incydencie, Ann Putnam, Jr, twierdziła, że duch Marthy Corey zaatakował ją. Było to szokujące oskarżenie w tamtym czasie, ponieważ Martha Corey była szanowaną kobietą, pomimo swojej kłopotliwej przeszłości, i była członkiem lokalnego kościoła. Nikt o jej statusie społecznym nie był wcześniej oskarżony.

Zanim wniesiono jakiekolwiek formalne oskarżenie, dwaj miejscowi mężczyźni, Edward Putnam i Ezekial Cheever, postanowili osobiście zbadać oskarżenie. 12 marca 1692 roku, próbowali sprawdzić, czy mogą potwierdzić historię Ann Putnam, Jr, zatrzymując się najpierw w domu Putnamów i pytając Ann Putnam, Jr, co duch Marthy Corey miał na sobie w czasie ataku, a następnie planowali odwiedzić Marthę Corey, aby zobaczyć, czy miała na sobie te same ubrania.

Kiedy jednak zapytano, Ann Putnam, Jr, twierdziła, że duch Marthy tymczasowo ją oślepił, więc nie mogła zobaczyć, co miała na sobie. Mężczyźni zdecydowali się pójść naprzód i złożyć wizytę Marthcie Corey, zgodnie z książką Legal Executions in New England:

„Nawet zanim powitania mogły być wymienione, Martha Corey zadziwiła swoich gości, domyślając się ich celu. 'Wiem, po co przyszliście’, powiedziała. Przyszliście porozmawiać ze mną o byciu czarownicą. Jej ton był irytująco dumny. Speszeni mężczyźni przyznali, że tak właśnie było. Potem mówili o tym, co Ann Putnam powiedziała tego dnia. Wtedy Martha Corey wygłosiła kolejną bombę: „Ale czy ona mówi ci, jakie mam na sobie ubrania?”. Tym razem jej ton był niedopuszczalną mieszanką zadowolenia z siebie, pogardy i kpiny. Jeśli chodzi o Putnama i Cheevera, ten incydent rozstrzygnął sprawę przeciwko Marcie Corey. W ich oczach była ona nie tylko winna, ale i bezczelna. Zanim ten dzień się skończył, szczegóły rozmowy były na każdym języku i niewielu było takich, którzy nie zgadzali się z opinią Putnama lub Cheevera. Nikt nie zastanawiał się nad tym, że Martha została wcześniej poinformowana o tym, co się stało. Jedynym wyjaśnieniem, które wydawało się rozsądne, było to, że kobieta doszła do takiej wiedzy nielegalnymi i nadprzyrodzonymi środkami.”

Animozja wobec wyzywającej Marthy Corey zaczęła narastać w ciągu tygodnia, który nastąpił po rozmowie Putnama i Cheevera z nią. Nikt nie przyszedł w obronie Marthy Corey i w rzeczywistości inne dotknięte dziewczęta przyłączyły się do oskarżania Marthy Corey o oczarowanie ich.

Martha Corey zachowała dzielną twarz przez cały ten czas, nawet po wydaniu nakazu jej aresztowania w sobotę 19 marca 1692 roku. Na szczęście dla Marthy, kiedy wydano nakaz, nie zostało wystarczająco dużo czasu, aby ją aresztować. Nielegalne było również doręczanie nakazów w niedzielę. Dlatego Martha była wolna do poniedziałku i postanowiła skorzystać z okazji, zgodnie z książką Legal Executions in New England:

„Salem na długo zapamięta wydarzenia z niedzieli, 20 marca 1692 roku. Tego dnia mieszkańcy miasta patrzyli z niedowierzaniem, gdy wchodzili do domu spotkań i zobaczyli Marthę Corey – domniemaną czarownicę – siedzącą wśród pobożnych. Taka bezczelność była nieporównywalna z niczym innym. Oto nemezis społeczności ubrana w swój niedzielny strój, brała udział w boskiej czci. I nikt nie mógł nic na to poradzić. Martha nadal była de facto członkiem kościoła i miała pełne prawo do wszystkich jego przywilejów, dopóki jej nakaz aresztowania pozostawał niezrealizowany. Ani parafianie, ani ministrowie, ani sam gubernator nie mogli jej legalnie wyrzucić w takich okolicznościach. Martha wiedziała o tym i wykorzystała tę okazję, aby publicznie przeciwstawić się swoim wrogom.”

Relacja z pierwszej ręki z tego dnia w domu spotkań została później opublikowana przez wielebnego Deodata Lawsona, poprzedniego pastora Salem, który wrócił do Salem w marcu tego roku, aby dowiedzieć się więcej o podejrzanych działaniach w wiosce.

Lawson wygłosił kazanie tego dnia w domu spotkań i opublikował swoją relację z wydarzeń w książce, A Brief and True Narrative of Some Remarkable Passages Relating to Sundry Persons Afflicted by Witchcraft, at Salem Village:

„On Lords day, the Twentieth of March, there were sundry of the afflicted persons at meeting, as Mrs. Pope, i Goodwife Bibber, Abigail Williams, Mary Walcut, Mary Lewes, i pokojówka Doktora Grigg’a. Na nabożeństwie była również żona C. (która później była badana pod zarzutem bycia czarownicą). Mieli kilka bolesnych ataków w czasie publicznego nabożeństwa, które przerwały mi moją pierwszą modlitwę, będąc tak niezwykłe… W czasie kazania, kiedy żona C. była obecna w domu zebrań, Ab. W. zawołał: „Patrzcie, gdzie żona C. siedzi na belce i ssie swojego żółtego ptaszka, trzymając go w palcach! Ann Putnam, inna dotknięta dziewczyna, powiedziała: „Na moim kapeluszu siedział żółty ptak, który wisiał na szpilce w ambonie; ale ci, którzy byli obok, powstrzymali ją od mówienia o tym na głos.”

Następnego dnia Martha Corey została aresztowana i przyprowadzona do domu zebrań w Salem Village, gdzie miała być przesłuchana przez sędziego Johna Hathorne. Hathorne dręczył Marthę podczas całego badania i oskarżył ją o wielokrotne okłamywanie sądu. Prawie natychmiast po rozpoczęciu badania, Hathorne zażądał więcej informacji o dniu, w którym Putnam i Cheever odwiedzili jej dom, zgodnie z aktami sądowymi:

: Dlaczego zapytała pani, czy dziecko powiedziało, jakie ubrania pani nosiła?
: Mój mąż mi powiedział, że inni powiedzieli
: Kto Ci powiedział o ubraniach? Dlaczego zadałaś to pytanie?
: Ponieważ słyszałam, że dzieci powiedziały, jakie ubrania nosiły inne osoby.
: Corey, czy ty jej powiedziałeś?
Staruszek zaprzeczył, że jej tak powiedział.
: Czy nie powiedziałaś, że twój mąż ci to powiedział? Kto skrzywdził te dzieci? A teraz spójrz na nie.
: Nic na to nie poradzę.
: Czy nie mówiłaś, że powiesz prawdę? Dlaczego zadajesz to pytanie? Jak doszedłeś do tej wiedzy?
: Ja tylko pytałem
: Śmiesz tak kłamać w całym tym zgromadzeniu? Stoisz teraz przed władzą. Oczekuję prawdy, obiecałeś ją. Mów teraz i powiedz, kto ci powiedział, jakie ubranie?
: Nikt
: Skąd wiedziałaś, że dzieci będą badane, jakie ubranie nosisz?
: Bo myślałam, że dziecko jest mądrzejsze, niż ktokolwiek, gdyby wiedziało
: Daj odpowiedź, co ci powiedział twój mąż
: Powiedział mi, że dzieci powiedziały, że im dokuczam
: Skąd wiesz, po co przyszły, odpowiedz mi na to prawdziwie. Czy powiesz, skąd wiesz, po co przyszli?
: Słyszałam mowę, że dzieci powiedziały, że je trapi&, myśląc, że mogą przyjść na badanie
: Ale skąd to wiesz?
: Myślałam, że tak
: Czy nie powiedziałeś, że powiesz prawdę? Kto ci powiedział, po co przyszli?
: Nikt
: Skąd wiedziałeś?
: Myślałem tak
: Ale powiedziałeś, że wiesz tak
: Do jej ucha szepcze jakiś mężczyzna
: Co on ci powiedział?
: Nie wolno nam wierzyć we wszystko, co mówią te roztargnione dzieci
: Nie możesz mi powiedzieć, co ten człowiek szeptał?
: Nikogo nie widziałam
: Ale czy nie słyszałaś?
: Nie

Hathorne następnie nakłaniał Martę Corey do znalezienia Bożego miłosierdzia poprzez przyznanie się do winy, ale ona odmówiła. Zapytał ją również, dlaczego ukryła siodło Gilesa Coreya, gdy ten próbował wziąć udział w poprzednim badaniu. Corey odpowiedziała: „Nie wiedziałam, że przyniesie to jakąkolwiek korzyść…”, na co ktoś z sądu krzyknął, że nie chce pomagać w znajdowaniu czarownic.

Kilka innych pytań zadanych jej przez Hathorne’a obejmowało: czy wierzyła, że w kolonii były czarownice, kto był jej Bogiem i jak długo służyła diabłu. Corey śmiała się ze wszystkich tych pytań i nadal zaprzeczała jakimkolwiek złym czynom, stwierdzając: „Jestem niewinną osobą. Nigdy nie miałam do czynienia z czarami, odkąd się urodziłam. Jestem ewangeliczną kobietą.”

Although it is not mentioned in the court records, according to Rev. Lawson’s account of the examination, the afflicted girls had a particular response to Corey’s gospel woman statement:

„She said, she had no familiarity with any such thing she was a gospel woman: which title she called herself by; and the afflicted persons told her, Ah! Ona była ewangeliczną czarownicą!”

Strapione dziewczęta również przyczyniły się do chaosu badania Marthy Corey, mając drgawki za każdym razem, gdy Martha poruszyła się lub odwróciła głowę.

Twierdziły również, że widziały takie rzeczy jak żółtego ptaka latającego nad jej głową i mężczyznę szepczącego jej do ucha.

Po zakończeniu badania Martha Corey została oskarżona o dwa zarzuty czarów przeciwko Elizabeth Hubbard i Mercy Lewis.

Po badaniu przedprocesowym została wysłana do więzienia w Salem, a później, z powodu przepełnienia, przeniesiona do więzienia w Bostonie.

Nie tylko Giles Corey odmówił pomocy żonie poprzez potwierdzenie faktu, że to on powiedział jej o wizycie Putnama i Cheevera, ale także złożył zeznania przeciwko Marcie 24 marca, zgodnie z aktami sądowymi:

„The evidence of Giles Corey testifieth & saith that last Saturday in the evening. sitting by the fire my wife asked me to go to go bed. Powiedziałem, że pójdę na modlitwę.

From his actions, it seemed that Giles Corey, who was reportedly swept up in the mass hysteria, actually believed the accusations against his wife. Ale kiedy sam Giles został oskarżony o czary i aresztowany w połowie kwietnia, wydawało się, że nie współpracował już z sądem.

Podczas przesłuchania Gilesa Coreya w Salem Village meetinghouse 19 kwietnia, sąd zapytał go o jego poprzednie zeznania przeciwko żonie, ale odmówił dostarczenia dalszych obciążających dowodów, zgodnie z książką The Salem Witch Trials: A Day-by-Day Chronicle of the Salem Witch Trials:

„Sędziowie przedstawili zeznania, które Giles złożył na temat swojej żony w dniu badania Rebeki Nurse, i zapytali o czas, kiedy został zatrzymany w modlitwie.
’Co cię zatrzymało?’
’Nie mogę powiedzieć. Moja żona podeszła do mnie i znalazła we mnie winę za to, że powiedziałem 'żyjąc dla Boga i umierając dla grzechu’ (Ewangelistka przypuszczalnie poprawiła cytat z Katechizmu Westminsterskiego, gdzie łaska Boża umożliwia odbiorcy 'umrzeć dla grzechu, a żyć dla sprawiedliwości’.
’Co cię przestraszyło w stodole?’
’Nie wiem nic, co mnie tam przestraszyło.’
’Dlaczego, oto trzech świadków, którzy słyszeli, jak to dziś powiedziałeś.’
’Nie pamiętam tego.’
Thomas Gould zeznał, że Corey powiedział, że 'wiedział wystarczająco dużo przeciwko swojej żonie, aby załatwić jej sprawę’, a sąd chciał wiedzieć, jaka to była wiedza.
’Dlaczego, ta o życiu dla Boga i umieraniu dla grzechu’, powiedział Corey.
Marszałek George Herrick i córka Bibbera potwierdzili twierdzenie Goulda, ale Corey odparł: 'Powiedziałem już wszystko, co mogę na ten temat powiedzieć.’
’O co chodziło z twoim wołem?’ zapytał sąd, odnosząc się do zeznań o kulawym wole.
’Myślałem, że był hipopotamem.’
’Jaką maść miała twoja żona, gdy została schwytana? Powiedziałaś, że była to maść, którą zrobiła na polecenie majora Gedneya. Corey zaprzeczył temu i powiedział, że pochodziła ona od Goody Bibber.”

Po przesłuchaniu Gilesa Coreya został on oskarżony i przewieziony do więzienia w Salem, na rogu Federal i St. Peter Street, aby oczekiwał na proces.

Mimo, że Martha Corey została aresztowana w marcu, sąd zdawał się opóźniać jej proces. Uważa się, że urzędnicy sądowi wiedzieli, że sprawa przeciwko niej będzie trudna do wygrania, więc opóźnili ją, podczas gdy zorientowali się, jak zbudować silną sprawę przeciwko niej.

W międzyczasie, garstka ludzi dostarczyła zeznania przeciwko Marthy Corey w kwietniu i maju. Następnie, gdy jej sprawa trafiła na rozprawę we wrześniu, wezwanie dla kolejnych świadków zostało wezwane i więcej świadków złożyło zeznania.

Wśród świadków znaleźli się: Abigail Williams, Ephraim Sheldon, Samuel Parris, Nathaniel Ingersoll, Thomas Putnam, Edward Putnam, Elizabeth Booth, Elizabeth Hubbard i Mercy Lewis.

Większość zeznań dotkniętych dziewcząt składała się z większej ilości historii o widmowych wizjach Marthy Corey szczypiącej, duszącej i gryzącej je oraz wizji żółtych ptaków karmiących z miejsca między palcami Corey.

Podczas jej procesu we wrześniu, Edward Putnam złożył zeznania, które w większości składały się z opowieści o jego wizycie z Cheeverem w domu Marthy Corey 12 marca 1692 roku:

„The deposition of Edward Putnam aged about 36 years and Ezekiel Cheever aged about 37 years testifieth and sayeth that we being often complained unto by Ann Putnam that Goody Corey did often appear to her and torture her by pinching and other ways thought it our duty to go to her and see what she would say to this com-plaint she being in church covenant with us. W związku z tym 12 marca około godziny dziesiątej wyznaczyliśmy, że pójdziemy do niej około połowy popołudnia, i zażyczyliśmy sobie, aby Ann Putnam zwróciła uwagę na to, w jakim ubraniu przyszła Goody Corey, abyśmy mogli zobaczyć, czy nie pomyliła się co do osoby, Poszliśmy więc do domu Thomasa Putnama, zanim poszliśmy do Goody Corey, aby zobaczyć, co Ann może powiedzieć o jej ubraniu, a ona powiedziała nam, że zaraz po tym, jak powiedzieliśmy jej, że pójdziemy porozmawiać z Goody Corey, przyszła i oślepiła ją, ale powiedziała jej, że nazywa się Corey i że nie powinna jej więcej widzieć przed nocą, bo nie powie nam, jakie ma na sobie ubranie, a potem przyjdzie ponownie i ją spłaci. Poszliśmy więc oboje z domu Thomasa Putnama do domu Gilesa Coreya, gdzie zastaliśmy wspomnianą Corey samą w domu, a gdy tylko weszliśmy, uśmiechnięta powiedziała: „Wiem, po co przyszliście, przyszliście porozmawiać ze mną o byciu czarownicą, ale ja nią nie jestem i nic nie poradzę na to, że ludzie o mnie mówią”. Edward Putnam odpowiedział jej, że to właśnie ta chora osoba skarżyła się na nią, dlatego przyszliśmy do niej. Ona odpowiedziała: „Ale czy ona wam mówi, jakie mam na sobie ubranie?”. Nie odpowiedzieliśmy jej na to przy pierwszym pytaniu, po czym zapytała nas ponownie z wielkim zapałem: „ale czy ona mówi wam, jakie mam na sobie ubranie?”, na które to pytanie z takim zapałem. To, o co zapytała, skłoniło nas do zastanowienia się nad tym, co powiedziała nam Ann Putnam, zanim do niej poszliśmy. # Powiedziałyśmy jej: „Nie, nie powiedziała, bo powiedziała nam, że przyszedłeś i oślepiłeś ją, i powiedziałeś jej, że nie zobaczy cię więcej, zanim nadejdzie noc, żeby nie mogła nam powiedzieć, jakie masz na sobie ubranie”. Niewiele na to odpowiedziała, ale uśmiechnęła się do tego, jakby pokazała nam ładną sztuczkę. Dużo rozmawialiśmy z nią o skardze na nią i o tym, jak bardzo imię Boga, religia i kościół zostały przez to zhańbione, ale ona nie wydawała się być tym w żaden sposób przejęta, a jedynie powstrzymywała usta ludzi, aby nie mówili tak o niej. Powiedziała nam, że nie sądzi, aby były one oskarżone, bo gdyby tak było, nie moglibyśmy winić diabła za to, że uczynił z nich czarownice, ponieważ były one próżnymi leniwymi osobami i nie miały na uwadze nic dobrego. Ale my nie mieliśmy powodu, by tak o niej myśleć, bo ona wyznała Chrystusa i z radością chodziła i słuchała Słowa Bożego i tym podobnych rzeczy. Ale powiedzieliśmy jej, że to nie jej zewnętrzne wyznanie oczyści ją z bycia czarownicą, ponieważ często na świecie było tak, że czarownice wkradały się do kościołów. Dużo więcej dyskutowaliśmy z nią, ale ona uczyniła swoją profesję płaszczem, aby przykryć wszystko, a następnie powiedziała nam, że diabeł zstąpił między nas w wielkim gniewie i że Bóg opuścił ziemię. I po wielu rozmowach z nią, które są zbyt obszerne, aby je tu opisać, wróciliśmy do domu wspomnianego Thomasa Putnama…”

Reszta zeznań Edwarda Putnama dotyczy świadków twierdzeń dotkniętych dziewcząt o widmie Marty Corey, które w tajemniczy sposób gryzło i szczypało ich ciała.

Po wysłuchaniu wszystkich zeznań i zważeniu dowodów, Martha Corey została uznana za winną 8 września 1692 roku i skazana na śmierć.

Po skazaniu, 11 września, Martha Corey została ekskomunikowana z Pierwszego Kościoła Salem przez wielebnego Samuela Parrisa. Parris odwiedził Corey w więzieniu, aby osobiście powiedzieć jej o ekskomunice i opisał to spotkanie w księdze kościelnej Salem Village:

„September 11. Lords day
Siostra Martha Corey, wzięta do kościoła 27 kwietnia 1690, została po zbadaniu na podstawie podejrzenia o czary, 21 marca.1691-2, oddana do więzienia za ten fakt, &została skazana na ugór za to samo wczoraj: I została tego dnia publicznie przez ogólną zgodę przegłosowana do ekskomuniki z kościoła; & Lft. Nathanael Putnam, 2 diakonów wybranych do oznajmienia jej, wraz z pastorem, zdania Kościoła w tej sprawie. W związku z tym dnia 14. Septr. 1692. Trzech braci poszło z pastorem do niej do więzienia w Salem, gdzie zastaliśmy ją bardzo krnąbrną, usprawiedliwiającą samą siebie, potępiającą wszystkich, którzy uczynili cokolwiek, aby ją sprawiedliwie odkryć lub potępić. Następnie po krótkiej rozmowie (ponieważ jej impertynencja nie chciała wiele znieść) & po modlitwie, (którą chętnie odmówiła) wydano na nią straszny wyrok ekskomuniki.”

Około tydzień później, 19 września, Giles Corey został zakatowany na śmierć, na polu w pobliżu więzienia w Salem, za odmowę złożenia zeznań podczas jego procesu.

22 września 1692 roku Martha Corey została przywieziona na miejsce egzekucji w Proctor’s Ledge na wozie, wraz z siedmioma innymi skazanymi czarownicami: Mary Easty, Alice Parker, Ann Pudeator, Margaret Scott, Wilmot Redd, Samuel Wardwell i Mary Parker.

Przed powieszeniem, Corey modliła się ostatni raz, według Roberta Calefa, który osobiście był świadkiem powieszenia w Salem Witch Trials i napisał o tym w swojej książce More Wonders of the Invisible World:

„Wóz, jadący na wzgórze z tymi ośmioma do egzekucji, był przez jakiś czas na planie ; strapiony i inni mówili, że diabeł mu przeszkadzał; & c. Martha Corey, żona Gilesa Coreya, protestując przeciwko swojej niewinności, zakończyła swoje życie wybitną modlitwą na drabinie.”

Były to ostatnie powieszenia Salem Witch Trials. Wkrótce potem sąd zakazał dowodów spektralnych, czyniąc większość oskarżeń o czary bezpodstawnymi, a procesy zaczęły słabnąć, aż oficjalnie dobiegły końca, gdy ostatni więźniowie zostali zwolnieni w maju 1693 roku.

Niemal natychmiast po procesach, mieszkańcy Salem zaczęli czuć się winni tego, co się wydarzyło i próbowali naprawić swoje błędy, jak tylko mogli.

W dniu 15 stycznia 1697 roku w kolonii odbył się dzień modlitwy i postu, znany jako Dzień Oficjalnego Upokorzenia, na cześć ofiar procesu czarownic. Kolonia cierpiała z powodu klęsk żywiołowych od czasu zakończenia procesów i obawiając się, że rozgniewali Boga, wydając na śmierć niewinnych ludzi, mieli nadzieję, że dzień modlitwy sprawi mu przyjemność.

W grudniu 1702 roku, wielebny Green, który zastąpił Samuela Parrisa jako pastor Salem Village, opowiedział swojemu zgromadzeniu o tym, jak znalazł zapis ekskomuniki Marthy Corey w księdze kościelnej i za namową przyjaciół Corey, „zaproponował kościołowi, czy nie byłoby naszym obowiązkiem odwołać ten wyrok, aby tak stał przeciwko niej przez wszystkie pokolenia….”

Ponieważ Green nie znał Corey osobiście, pozostawił tę sprawę do rozstrzygnięcia kongregacji, która podjęła głosowanie i postanowiła uchylić ekskomunikę Corey. Zapis w księdze kościelnej stwierdza:

„14 lutego 1703 – Większa część braci zgodziła się na następujące postanowienie: 'Podczas gdy ten kościół uchwalił głosowanie, 11 września 1692 roku, za ekskomuniką Marthy Corey, i ten wyrok został ogłoszony przeciwko niej 14 września, przez Mr. Samuel Parris, dawniej pastor tego kościoła; była ona przed ekskomuniką skazana, a następnie stracona za rzekome czary; i jest o tym wzmianka w naszej księdze kościelnej, strona 12, my, będąc tu poruszeni, dobrowolnie zgadzamy się i z całego serca pragniemy, aby ten sam wyrok został odwołany i aby już więcej nie był przeciwko niej wydany; jesteśmy bowiem, dzięki miłosierdziu Bożemu dla nas, przekonani, że byliśmy w tym mrocznym dniu pod władzą tych błędów, które wtedy panowały w kraju; i jesteśmy świadomi, że nie mieliśmy wystarczających podstaw, aby uważać ją za winną tej zbrodni, za którą została potępiona i stracona, i że jej ekskomunika nie była zgodna z zamysłem Boga, dlatego pragniemy, aby to zostało wpisane do naszej księgi kościelnej, aby zdjąć odrazę, która została rzucona na jej imię, i aby w ten sposób Bóg przebaczył nam nasz grzech i abyśmy zostali przebłagani za tę ziemię; I pokornie modlimy się, aby Bóg nie pozostawił nas więcej w takich błędach i grzechach, ale nauczył i uzdolnił nas zawsze do czynienia tego, co jest słuszne w Jego oczach.’ Większa część głosowała, a sześć lub siedem osób się nie zgodziło. J. GR., Pr”

W dniu 17 października 1711 r. Legislatura Massachusetts przyjęła ustawę oczyszczającą z nazwisk większość ofiar Procesów Czarownic z Salem. Giles i Martha Corey zostali wymienieni w ustawie, a ich rodzina otrzymała restytucję za ich death.

W 1953 roku Martha Corey pojawiła się jako pomniejsza postać w sztuce Arthura Millera The Crucible. W sztuce, Martha Corey jest podejrzewany o bycie czarownicą przez jej męża, kiedy mówi wielebny John Hale, że ona pozostaje do późna w nocy czytając dziwne książki. Jej postać jest oficjalnie oskarżony o czary po ona sprzedaje świnię do sąsiada, a następnie świnia tajemniczo dies.

Martha Corey ma marker pamięci w Salem Witch Trials Memorial i na Proctor’s Ledge Memorial w Salem, Mass. Giles i Martha Corey mają również dwa znaczniki pamięci znajdujące się w pobliżu ich dawnej farmy przy Crystal Lake w Peabody, Mass.

Martha Corey Historical Sites:

Salem Witch Trials Memorial:
Adres: Liberty Street, Salem, Mass

Proctor’s Ledge Memorial
Adres: 7 Pope Street, Salem, Mass

Site of the Salem Witch Trials Executions:
Address: Proctor’s Ledge, zalesiony obszar pomiędzy Proctor Street i Pope Street, Salem, Mass

Former Site of the Salem Courthouse:
Adres: Washington Street (około 100 stóp na południe od Lynde Street), naprzeciwko Świątyni Masońskiej, Salem, Mass. Tablica pamiątkowa umieszczona na Świątyni Masońskiej.

Miejsce śmierci Gilesa Coreya:
Adres: Howard Street Cemetery, Howard Street, Salem, Mass

Former Site of the Salem Village Meetinghouse:
Adres: W pobliżu rogu ulic Hobart i Forest Street, Danvers, Mass. Historical marker on site.

Giles and Martha Corey Memorial Markers:
Adres: off of Lowell Street, near Crystal Lake in Peabody, Mass

Sources:
Mather, John Cotton. The Wonders of the Invisible World: Being an Account of the Tryals of Several Witches Lately Executed in New-England. John Dunton, 1693.
Lawson, Deodat. A Brief and True Narrative of Some Remarkable Passages Relating to Sundry Persons Afflicted by Witchcraft, at Salem Village: Which happened from the Nineteenth of March, to the Fifth of April, 1692. Benjamin Harris, 1692.
Calef, Robert. More Wonders of the Invisible World (Więcej cudów niewidzialnego świata). 1700
Hearn, Daniel Allen. Legal Executions in New England: A Comprehensive Reference, 1623-1960. McFarland & Company, Inc, 1999.
Goss, K. David. The Salem Witch Trials: A Reference Guide. Greenwood Press, 2008.
Roach, Marilynne K. The Salem Witch Trials: A Day-by-Day Chronicle of a Community Under Siege. Taylor Trade Publishing, 2002.
Osgood, Charles Stuart i Henry Morrill Batchelder. Szkic historyczny Salem, 1626-1879. Essex Institute, 1879.
„Martha Corey, Executed, September 22, 1692.” The Salem Witchcraft Papers, Volume 1: Verbatim Transcripts of the Legal Documents of the Salem Witchcraft Outbreak of 1692, University of Virginia, salem.lib.virginia.edu/texts/tei/BoySal1R?div_id=n38

.