Sześć dni reform, (1898), w historii Chin, cesarska próba odnowy chińskiego państwa i systemu społecznego. Nastąpiła po klęsce Chin w wojnie chińsko-japońskiej (1894-95) i związanym z nią pędzie do ustępstw w Chinach ze strony zachodnich mocarstw imperialistycznych.
Po wojnie chińsko-japońskiej w całych Chinach powstała seria klubów nawołujących do reform na wzór zachodni. Jeden z nich został założony przez kandydata do służby cywilnej, Kang Youwei, który poprowadził grupę innych kandydatów do napisania „Memoriału Dziesięciu Tysięcy Słów”, który opowiadał się za odrzuceniem traktatu pokojowego i wprowadzeniem całej serii reform. Petycja ta została zignorowana przez cesarski rząd Qing. Tymczasem w oficjalnych kręgach grupa konserwatywnych reformatorów, na czele z Zhang Zhidongiem, którego słynne dzieło Quanxue pian („Zachęta do nauki”) zostało rozprowadzone w 1898 r., wzywała do rozwoju industrializacji w stylu zachodnim bez porzucania dziedzictwa kulturowego Chin. Zachęcona przez tę grupę i zaniepokojona powolnym rozczłonkowywaniem Chin przez mocarstwa zachodnie w następstwie wojny chińsko-japońskiej, rząd zaczął poważnie rozważać ideę reform. W rezultacie Kang w końcu zwrócił na siebie uwagę cesarza Guangxu i w styczniu 1898 roku spotkał się z grupą wysokich urzędników państwowych. 11 czerwca 1898 r. cesarz przychylił się do jednej z próśb Kanga i wydał swój pierwszy dekret o reformie, zachęcając poddanych do zdobywania przydatnych informacji z zagranicy. Był to początek tego, co miało być znane jako Sto Dni Reformy. 16 czerwca 1898 r. Kang odbył swoją pierwszą rozmowę z cesarzem. Następnie urzędnicy państwowi, którzy byli zwolennikami umiarkowanych reform, zostali zepchnięci na dalszy plan, a Kang, jego słynny uczeń Liang Qichao i inni zwolennicy stali się zaufanymi cesarskimi doradcami.
W sumie cesarz wydał ponad 40 dekretów, które, gdyby zostały wprowadzone w życie, zmieniłyby każdy możliwy aspekt chińskiego społeczeństwa. Stary system egzaminów do służby cywilnej oparty na chińskich klasykach został zniesiony, a nowy system krajowych szkół i uczelni został ustanowiony. Zachodni przemysł, medycyna, nauka, handel i systemy patentowe były promowane i adoptowane. Odnowiono administrację rządową, zmieniono kodeks prawny, zreformowano wojsko i zaatakowano korupcję.
Atak na korupcję, armię i tradycyjny system edukacji zagroził uprzywilejowanym klasom tradycyjnego chińskiego społeczeństwa. Konserwatywne siły zjednoczyły się za cesarzową Cixi; z armią po swojej stronie, przeprowadziła zamach stanu i uwięziła cesarza w jego pałacu. Kang i Liang zdołali uciec do Japonii, ale sześciu innych młodych reformatorów zostało straconych. Chociaż niektóre umiarkowane reformy, takie jak ustanowienie nowoczesnych szkół, zostały zachowane, system egzaminacyjny został przywrócony, a większość edyktów reformatorskich, które i tak nigdy nie zostały wprowadzone w życie, została uchylona. We wczesnych latach 1900 urzędnicy tacy jak Zhang Zhidong mogli przeprowadzić reformy na pełną skalę, ale były to tylko fragmentaryczne, spóźnione działania. Niepowodzenie „Stu dni reform” oznaczało ostatnią próbę radykalnej rewolucji ze strony cesarskiego reżimu w Chinach.