W początkach lat czterdziestych organizacje sportowe próbowały zabawiać Amerykanów. Ale po japońskim ataku na Pearl Harbor w dniu 7 grudnia 1941 roku, zakłócenia w harmonogramach sportowych nie można było uniknąć. Większość zawodowych i uniwersyteckich sportowców kwalifikowała się do służby wojskowej, a ci, którzy się do niej kwalifikowali, szybko się zapisywali. Miliony amerykańskich kobiet poszły do pracy w fabrykach podczas II wojny światowej, a kobiety-sportowcy znalazły się w centrum zainteresowania, gdy niedobór męskich talentów sportowych się pogłębił. W 1943 roku cały sezon baseballowy w lidze stanął na krawędzi odwołania. Philip Wrigley, właściciel Chicago Cubs, i Branch Rickey, właściciel Brooklyn Dodgers, wymyślili All-American Girls Baseball League (AAGBL). Nowa liga nie przetrwała długo, ale była bardzo popularna wobec braku męskich gwiazd baseballu. Gdzie indziej kobiety-sportowcy odniosły trwalsze sukcesy. W golfie, na przykład, Mildred „Babe” Didrikson Zaharias i Patty Berg stały się głównymi gwiazdami.
Po wojnie, sporty zawodowe zaczęły przekształcać się w wielki biznes. Trudności z Wielkiego Kryzysu (1930-39) były ponad, a frekwencja na imprezach sportowych zaczęła rosnąć. Telewizja przyniosła zwiększoną widownię do gier i dodatkowe pieniądze dla reklamodawców. Sport stał się również lepiej zorganizowany. We wczesnych latach 40. na przykład zawodowa koszykówka nie miała związku zawodowego. Zawodnicy zarabiali 50 dolarów tygodniowo i rozgrywali 150 meczów w sezonie. W 1949 roku utworzono National Basketball Association (NBA), aby zorganizować koszykówkę na poziomie krajowym. W baseballu, gracze wynegocjowali minimalne wynagrodzenie w wysokości 5.500 dolarów rocznie w 1947 roku i przekonał właścicieli do utworzenia funduszu emerytalnego dla emerytowanych i kontuzjowanych graczy ball.
Jak podróżowanie stało się łatwiejsze z nową technologią samolotów i jak telewizja rozprzestrzeniła się w całym kraju, wynagrodzenia dla najlepszych graczy strzelać w górę. Do 1950 roku, St Louis Cardinals baseballista Stan Musial zarabiał prawie dziesięć razy więcej niż minimalna pensja. Również w piłce nożnej płace gwałtownie wzrosły. Z 150 dolarów za mecz w 1940 roku, futboliści zarabiali średnio 5 000 dolarów za sezon w 1949 roku. Najlepsi sportowcy w sportach indywidualnych radzili sobie jeszcze lepiej. Mistrz wagi ciężkiej, bokser Joe Louis, zarabiał ponad 100 000 dolarów za walkę. W turnieju Professional Golfers’ Association (PGA) zwycięzcy otrzymywali 12 000 dolarów nagrody za każdy turniej. W 1947 roku, gwiazda tenisa Jack Kramer podpisał umowę, która dała mu $50,000 za sprzedaż biletów na jego międzynarodowej trasie.
Jak sport stał się bogatszy i liczba fanów zaczęła rosnąć, bariery rasowe zaczęły się załamywać. Kiedy Afroamerykanin Jackie Robinson dołączył do Brooklyn Dodgers w kwietniu 1947 roku, złamał barierę koloru w profesjonalnym baseballu. W ciągu kilku lat garstka czarnoskórych graczy stała się jednymi z najlepszych w grze. Na Południu czarni i biali nie uprawiali razem sportu, nawet w college’ach, aż do późnego okresu dekady. Ale w większości sportów w latach 40-tych, czarni sportowcy wzięli większą rolę w tym, co kiedyś było całkowicie białe zespoły.
Po 1945 roku, amerykańskie sporty stopniowo stały się częścią przemysłu rozrywkowego. Nowe organizacje zawodowe i komisje zmodyfikowały zasady gry, aby zapewnić maksymalną wartość rozrywkową. Gracze stali się bohaterami narodowymi i byli wykorzystywani przez reklamodawców do sprzedaży towarów wszelkiego rodzaju. Wielu dziennikarzy sportowych narzekało, że sport i sportowcy zostali skorumpowani przez chciwość. Ale telewizja i pieniądze z reklam zapłaciły za lepsze boiska treningowe i lepsze udogodnienia dla kibiców. W latach 1946-1952 dochody głównej ligi baseballu z telewizji wzrosły z miliona do pięciu milionów dolarów. Sportowcy zachwycali kibiców coraz bardziej spektakularnymi osiągnięciami. Po trudach depresji i wojny amerykański sport pomógł stworzyć nowy, optymistyczny nastrój narodowy.