Ocean disposal of society’s waste got its start indirectly long before the Agricultural Age when nearby streams, lakes, and estuaries were useful as waste repositories. Gdy cywilizacja przeniosła się do strefy przybrzeżnej, a nawigacja zaczęła się na poważnie, oceany zaczęto postrzegać jako jeszcze większe składowisko odpadów. Wczesne cywilizacje znajdowały się w sąsiedztwie zbiorników wodnych, które były źródłem pożywienia, nawadniania, wody pitnej, transportu i miejscem pozbywania się niepotrzebnych przedmiotów. Historycznie, usuwanie odpadów do wody przez ludzi było powszechnie praktykowane. Był to tani i wygodny sposób na pozbycie się odpadów żywnościowych (np. oczyszczonych tusz, muszli itp.), śmieci, odpadów górniczych i odpadów ludzkich (lub ścieków). Wraz z nadejściem ery przemysłowej pojawił się nowy problem – odpady chemiczne i produkty uboczne: Były one również powszechnie usuwane do wody.
Wczesne wyrzucanie zaczęło się w rzekach, jeziorach i ujściach rzek, natomiast wyrzucanie do oceanów po prostu nie było stosowane ze względu na odległość i trudności w transporcie odpadów. Odpady ze statków były jednak po prostu wyrzucane bezpośrednio do oceanu. Wraz z rozwojem cywilizacji w deltach rzek i w ujściach rzek przylegających do oceanu, a obszary te szybko zaczęły wykazywać skutki zatapiania odpadów, usuwanie ich do oceanu stało się popularną alternatywą. W ciągu ostatnich 150 lat wszystkie rodzaje odpadów były zrzucane do oceanu. Należą do nich ścieki (oczyszczone i nieoczyszczone), odpady przemysłowe, odpady wojskowe (amunicja i chemikalia), całe statki, śmieci, materiały pogłębiane, gruz budowlany i odpady radioaktywne (zarówno wysoko, jak i niskoaktywne). Należy zauważyć, że znaczna ilość odpadów dostaje się do oceanu poprzez zrzuty z rzek, atmosfery i rurociągów; budownictwo; górnictwo morskie; poszukiwanie ropy i gazu; oraz usuwanie odpadów ze statków. Niestety, ocean stał się ostatecznym wysypiskiem dla cywilizacji.
W ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat uznano, że oceany Ziemi są poważnie zagrożone przez te odpady i ich „czarodziejski napar” chemikaliów i niebiodegradowalnych składników. Społeczeństwo zrozumiało również, że oceany są poważnie zagrożone przełowieniem, poszukiwaniem minerałów i działalnością budowlaną na wybrzeżu. Szkodliwe skutki wyrzucania śmieci do oceanów są fizycznie widoczne na zaśmieconych plażach, gdzie czasami można zaobserwować martwe ryby i ssaki zaplątane w plastikowe produkty. Są one dodatkowo odzwierciedlone w znacznych stężeniach toksycznych substancji chemicznych w rybach i innych organizmach morskich. Nagromadzenie niektórych toksyn, zwłaszcza rtęci, w organizmach organizmów morskich spowodowało, że niektóre owoce morza nadające się do zbioru nie nadają się do spożycia przez ludzi. Poważnie dotknięte obszary obejmują rybołówstwo komercyjne i rekreacyjne, plaże, kurorty, zdrowie ludzkie i inne przyjemne sposoby korzystania z morza. W latach 60. liczne grupy (globalne, regionalne, rządowe i środowiskowe) zaczęły informować o szkodliwym wpływie usuwania odpadów na ocean. Przed tym czasem podjęto niewiele działań regulacyjnych (lub prawnych) w celu kontroli lub zapobiegania tym działaniom związanym z wyrzucaniem odpadów.
Wczesne ustawodawstwo amerykańskie
Późno w XIX wieku Kongres Stanów Zjednoczonych uchwalił sekcję 10 ustawy o rzekach i portach z 1890 r., zakazującą utrudniania żeglugi na wodach amerykańskich. Uprawnienia do realizacji ustawy poprzez program zezwoleń regulacyjnych otrzymał sekretarz armii działający poprzez szefa Korpusu Inżynierów Armii Stanów Zjednoczonych. W późnych latach 60-tych Korpus rozszerzył zakres przeglądu wniosków o pozwolenia na ryby i dziką przyrodę, ochronę przyrody, zanieczyszczenia, estetykę, ekologię i sprawy ogólnego interesu publicznego. Ponadto, National Environmental Policy Act z 1969 roku (NEPA) wymagał przeglądu kwestii politycznych związanych z interesem publicznym i oświadczenie o wpływie na środowisko w sprawie działań, które mogą znacząco wpłynąć na jakość środowiska.
W 1972 roku Kongres Stanów Zjednoczonych. Kongres uchwalił ustawę o ochronie, badaniach i sanktuariach morskich (Ocean Dumping Act lub ODA) oraz poprawki do federalnej ustawy o kontroli zanieczyszczeń wody (Clean Water Act lub CWA), które ustanowiły globalny standard zarządzania odbudową i ochroną środowiska, utrzymywania środowiska w dopuszczalnych normach, zakazu usuwania odpadów do oceanu oraz regulacji zrzutu odpadów przez rurociągi do oceanu.
Wraz z uchwaleniem tych ustaw, program regulacyjny korpusu stał się dość złożony. Celem CWA jest przywrócenie i utrzymanie chemicznej, fizycznej i biologicznej integralności wód narodowych, przy czym Korpus jest odpowiedzialny za regulację zrzutu materiałów czerpalnych do wód śródlądowych i przybrzeżnych. ODA traktuje oceany w nieco podobny sposób, wymagając przeglądu wszystkich proponowanych operacji obejmujących transport lub usuwanie odpadów oraz ich potencjalny wpływ na środowisko. Korpus zarządza również programem zezwoleń na zatapianie odpadów w oceanach. Podobnie jak CWA, ODA dotyczy nieuregulowanego zrzutu materiałów do wód oceanicznych, które zagrażają zdrowiu i dobrobytowi ludzi, środowisku morskiemu i systemom ekologicznym Ziemi, i które mogą mieć tragiczne konsekwencje ekonomiczne. Korpus wdraża te programy w pełnym partnerstwie z amerykańską Agencją Ochrony Środowiska i podlega ich nadzorowi.
Międzynarodowe uznanie potrzeby regulacji zrzutu do oceanów ze źródeł lądowych na podstawie globalnej było wynikiem Konferencji ONZ w sprawie Środowiska Człowieka w czerwcu 1972 r. oraz Międzyrządowej Konferencji w sprawie Konwencji o Zrzucie Odpadów do Morza w listopadzie 1972 r. Konferencje te zaowocowały traktatem zatytułowanym „Konwencja o Zrzucie Odpadów do Oceanów”. W wyniku tych konferencji powstał traktat zatytułowany Konwencja o zapobieganiu zanieczyszczaniu mórz przez zatapianie odpadów i innych substancji – Konwencja Londyńska 1972 (LC-72). LC-72 weszła w życie w 1975 roku i obecnie liczy około osiemdziesięciu państw członkowskich. Inny traktat dotyczący kwestii odpadów usuwanych ze statków, Międzynarodowa konwencja o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki, 1973 (MARPOL), została przyjęta
| kluczowe umowy globalne mające na celu ochronę środowiska morskiego przed dumpingiem | |
| tytuł | opis |
| Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawie morza z 1982 r. (unclos 1982) (wejście w życie: listopad 1994 r.); | zapewnia ramy dla określenia praw i obowiązków państw odnoszących się do oceanów. część xii zawiera postanowienia dotyczące ochrony i zachowania środowiska morskiego. |
| Międzynarodowa konwencja o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki, 1973, zmieniona protokołem z 1978 r. odnoszącym się do niej (marpol 73/78) | przewiduje środki dla statków i administracji krajowych w celu zapobieżenia zanieczyszczeniu olejem (załącznik i), szkodliwymi substancjami ciekłymi luzem (załącznik ii), substancjami szkodliwymi w opakowaniach (załącznik iii), ściekami (załącznik iv), śmieciami (załącznik v) oraz zanieczyszczeniem powietrza przez statki (załącznik vi). |
| konwencja o zapobieganiu zanieczyszczaniu mórz przez zatapianie odpadów i innych substancji (konwencja londyńska z 1972 r.) (wejście w życie: sierpień 1975 r.) | przewiduje środki mające na celu ograniczenie wykorzystywania oceanów jako obszarów usuwania odpadów wytwarzanych na lądzie. |
| kluczowe ustawodawstwo krajowe mające na celu ochronę środowiska morskiego i przybrzeżnego | |
| tytuł | opis |
| poprawki do federalnej ustawy o kontroli zanieczyszczeń wody z 1972 r. (cwa) | w celu przywrócenia i utrzymania chemicznej, fizycznej i biologicznej integralności wód krajowych. |
| Ustawa o badaniach morskich, ochronnych i santuarach z 1972 roku (oda) | do regulowania zatapiania wszystkich rodzajów materiałów w wodach oceanicznych oraz do zapobiegania lub ścisłego ograniczania zatapiania w wodach oceanicznych wszelkich materiałów, które mogłyby niekorzystnie wpłynąć na zdrowie, dobrobyt lub udogodnienia dla ludzi lub środowisko morskie, systemy ekologiczne lub możliwości gospodarcze. |
| national environmental policy act of 1969 (nepa) | ogłoszenie krajowej polityki, która będzie zachęcać do produktywnej i przyjemnej harmonii między ludźmi a środowiskiem; promowanie wysiłków, które będą zapobiegać lub eliminować szkody w środowisku i biosferze oraz stymulować ludzkie zdrowie i dobrobyt. |
w 1973 roku. Kraje podpisujące konwencję MARPOL zgadzają się egzekwować zakazy wyrzucania ropy i szkodliwych cieczy do oceanu ze statków, ale usuwanie substancji niebezpiecznych, ścieków i tworzyw sztucznych pozostaje opcjonalne. Istnieją dziesiątki innych umów międzynarodowych dotyczących zanieczyszczenia oceanów, ale LC-72 i MARPOL są najbardziej znaczące, jeśli chodzi o zatapianie. Stany Zjednoczone są aktywnym członkiem obu tych traktatów.
LC-72 i krajowe ODA są podobne w strukturze i wymaganiach, przy czym przepisy amerykańskie są bardziej rygorystyczne. Zrzucanie odpadów przemysłowych, odpadów radioaktywnych, amunicji (chemicznej lub biologicznej), ścieków i spalanie na morzu są bezpośrednio zabronione. Ponadto surowo zabronione jest wyrzucanie do oceanu innych odpadów zawierających więcej niż śladowe ilości niektórych substancji chemicznych (np. rtęci, kadmu, węglowodorów ropopochodnych, chlorowanych substancji chemicznych i tworzyw sztucznych nieulegających rozkładowi). Dozwolone w ściśle regulowanych warunkach są oceanu usuwania pogłębionych materiałów (osady portowe), materiałów geologicznych, a niektóre odpady rybne; pochówku na morzu, a statki disposal.
Korpus i U.S. Environmental Protection Agency (EPA) wdrożyć LC-72 i ODA w Stanach Zjednoczonych. Korpus wydaje swoje pozwolenia po dokładnej ocenie przy użyciu kryteriów środowiskowych opracowanych przez EPA. Około 350 milionów ton osadów jest pogłębianych rocznie na wodach amerykańskich dla celów żeglugi handlowej i obrony narodowej; około 20 procent tej ilości jest usuwane w formalnie wyznaczonych miejscach na wodach oceanicznych. Niewielka część osadów z głównych obszarów portowych (około siedmiu do dziesięciu procent całości krajowej) jest na tyle zanieczyszczona, że nie zezwala się na ich składowanie w oceanie, a osady muszą być składowane w regulowanych miejscach na lądzie. Proponowane zrzuty do oceanów ocenia się poprzez zastosowanie podejścia opartego na skutkach, w ramach którego materiał z pogłębiania ocenia się jako substancję złożoną, która może zawierać wiele różnych zanieczyszczeń. W ramach oceny zidentyfikowane zostaną osady, które mogą być szkodliwe dla fauny i flory oceanicznej oraz zdrowia ludzkiego. Podejście oparte na skutkach wykorzystuje biologiczne organizmy testowe w celu zintegrowania potencjalnych skutków wszystkich obecnych zanieczyszczeń w łącznej ocenie oddziaływania. Dokonuje się tego poprzez wykorzystanie prób biologicznych dla ostrej toksyczności i oszacowanie potencjału bioakumulacji zanieczyszczeń. Dokonuje się także oceny potencjału zanieczyszczenia osadów w zakresie wpływu na jakość wody. Następnie podejmowana jest decyzja dotycząca przydatności danego materiału do nieograniczonego lub ograniczonego zrzutu do oceanu. Na przykład, osad z pogłębiania z zanieczyszczonej części portu może zostać objęty zakazem zrzutu do oceanu i musi zostać umieszczony w lądowym obiekcie zamkniętym.
W wysoko uprzemysłowionych portach, takich jak te w Nowym Jorku lub New Jersey, pogłębianie i zrzut urobku z pogłębiania są często kontrowersyjne. Zrzut do oceanu nie jest dozwolony, z wyjątkiem najczystszych osadów, a dodatkowo kontrowersje wzbudza fakt, że miejsca składowania na lądzie są bardzo ograniczone i bardzo drogie. Z drugiej strony, światowy handel i żegluga, które zależą od pogłębiania kanałów, są istotnym elementem gospodarki regionalnej i krajowej. Długoterminowe rozwiązanie problemu zanieczyszczonych osadów zależeć będzie od kontroli odpadów ze źródeł lądowych i oczyszczenia silnie zanieczyszczonych osadów, które nadal mają wpływ na kanał nawigacyjny.
Złożenie w oceanie odpowiedniego materiału z pogłębiania lub osadów w starannie wybranych miejscach w oceanie może być bezpieczne dla środowiska w porównaniu z innymi alternatywami. Może być nawet korzystne dla oceanu dzięki odpowiedniemu zarządzaniu. Na przykład, erodujące plaże często otrzymują czysty piasek z pogłębiania jako rutynową część programów poprawy stanu środowiska. Materiał z pogłębiania stanowi 95 procent lub więcej wszystkich odpadów z oceanów w skali globalnej. Ponieważ żeglowne drogi wodne i ich rola w światowym handlu i obronie pozostają ważnymi elementami wzrostu gospodarczego i stabilności krajów nadbrzeżnych, bezpieczne dla środowiska usuwanie odpowiednich materiałów z pogłębiania do oceanu pozostanie niezbędną alternatywą. Ponadto, korzystne zastosowania tych pogłębionych osadów (gdy nie są zanieczyszczone) do uzupełniania plaż, terenów podmokłych, budownictwa, poprawy siedlisk wodnych i wyżynnych oraz jako materiały budowlane pozostaną najwyższym priorytetem w zarządzaniu osadami i usuwaniu do oceanu.
Zobacz takżeBioakumulacja;Clean Water Act;Pogłębianie;Ocean Dumping Ban Act;Rivers and Harbors Appropriations Act;Zanieczyszczenie wody;Zanieczyszczenie wody: Marine.
Bibliografia
committee on public works, u.s. house of representatives. (1973). laws of the united states relating to water pollution control and environmental quality, 93-1. washington, d.c.: u.s. government printing office.
engler, r.m. (1980). „przewidywanie potencjału zanieczyszczenia poprzez procedury geochemiczne i biologiczne: opracowanie wytycznych i kryteriów dla zrzutu materiałów pogłębionych i wypełniających.” w contaminants and sediments, edited by r.a. baker. ann arbor, mi: ann arbor science publications.
engler, r.m. (1990). „managing dredged materials.” oceanus 33(2):63-69.
engler, r.m.; saunders, l.; and wright, thomas. (1991). „environmental effects of aquatic disposal of dredged material.” environmental professional 13:317-325.
engler, r.m.; saunders, l.; and wright, t. (1991). „the nature of dredged material.” environmental professional 13:313-316.
huber, m.e., et al. (1999). „oceany zagrożone”. biuletyn zanieczyszczenia mórz 38(6):435-438.
międzynarodowa organizacja morska. (1991). konwencja o zatapianiu w londynie: pierwsza dekada i dalsze działania. londyn.
nauke, m. (1985). „disposal at sea of dredged material under the london convention”. dredging and port construction may:9-16.
.