The Montreal Canadiens are in a good salary cap situation right now, but they aren’t without bad contracts.
The Montreal Canadiens are in a pretty good spot when it comes to the NHL’s salary cap lately. Oni nie spędził blisko pułapu czapki w ciągu ostatnich trzech sezonów, a oni nie wyglądają jak oni będą zmuszeni do podejścia w przyszłym roku.
With wiadomości wychodzących podczas rozmów między NHL i Player’s Association w ciągu ostatnich kilku dni i tygodni, to brzmi jak kilka zespołów może być w cap kłopoty wkrótce. Zazwyczaj, NHL salary cap wzrasta co offseason. To poszedł w górę każdego roku, odkąd został zainicjowany w 2005-06, z wyjątkiem lockout skrócony sezon 2013.
To nie brzmi jak to będzie w najbliższej przyszłości. Właściciele i gracze wydają się zgodzili się utrzymać salary cap na poziomie 81,5 miliona dolarów przez następne trzy sezony, a następnie pozwolą mu tylko pójść w górę o niewielki margines. Jest to ogromna zmiana w stosunku do przeszłości, kiedy widzieliśmy, jak czapka wspina się aż o 4,5 miliona dolarów zaledwie dwa lata temu.
Z przychodami znacznie dotkniętymi przez globalną pandemię, nie będzie to miało miejsca w ciągu najbliższych kilku lat. Nic z tego nie jest oficjalne lub ustawione w kamieniu jeszcze, więc to wszystko jest tylko przypuszczenia w tym momencie, aż rzeczywiste porozumienie jest osiągnięty między NHL i NHLPA.
Inny tidbit, który został spławiony wokół na chwilę przed głównie jest zamknięcie było pojęcie zgodności buyouts. Kiedy salary cap został zmniejszony po lokaucie 2013, zespoły otrzymały dwa wykupy zgodności, co było w zasadzie magiczną gumką na zespole salary cap. Każda drużyna w lidze mogła wymazać dwa kontrakty. Choć nadal trzeba było zapłacić część pieniędzy do gracza, nie były już w zespole i nie miał już cap hit w ogóle.
The Canadiens by wykonać tę opcję na Scott Gomez i Tomas Kaberle powrotem w 2013 roku. Gomez miał dwa lata pozostałe ze śmiesznym cap hitem ponad 7 milionów dolarów rocznie, a Kaberle miał jeden rok pozostały na swoim kontrakcie, który płacił mu 4,25 miliona dolarów. Just like that, the team had an additional $11.5 million in cap space for the 2013-14 season.
With the idea of compliance buyouts floating around again, it got me thinking about who the Habs would use their buyouts on if they were to be granted two of them again this offseason. Teraz, to nie brzmi jak buyouty są prawdopodobne, aby się zdarzyć, ale wszystko jest możliwe, dopóki umowa nie zostanie wywalczona. Powiedzmy więc, że drużyny mają prawo do dwóch kolejnych wykupów zgodności, czy Habs użyliby ich obu, a jeśli tak, to na kim?
Jest oczywiste, że pierwszy wykup zostałby użyty na Karlu Alznerze, więc nie będziemy się nad tym zbyt długo rozwodzić. Pozostały mu dwa lata kontraktu za 4,625 miliona dolarów rocznie, a większość ostatnich dwóch sezonów spędził w Minors z Laval Rocket.
Ale jeśli Habs mają szansę wymazać dwa kontrakty, kogo jeszcze zdejmą z ksiąg?
Mają tylko kilku graczy w drużynie, którzy zarabiają więcej niż 5 milionów dolarów przeciwko czapce, więc nie mają mnóstwa ogromnych kontraktów. Jonathan Drouin jest jedynym napastnikiem zarabiającym więcej niż 5 milionów dolarów rocznie i choć nie osiągnął jeszcze poziomu, jakiego oczekiwano od niego, gdy przybył z Tampa Bay, jego 5,5 miliona dolarów cap hit na trzy kolejne sezony po obecnym nie są uciążliwe. Biorąc pod uwagę, że ma tylko 25 lat, myślę, że Habs są szczęśliwi mogąc zobaczyć, co może zrobić od teraz do swoich 28 urodzin na tym kontrakcie.
Jedynym innym napastnikiem, który mógłby być opisany jako przepłacony jest Paul Byron. Był on żałośnie niedopłacony, gdy przez ostatnie trzy lata pobierał do domu pensję w wysokości 1,16 miliona dolarów, ale to się zmieniło, gdy podpisał swoje ostatnie przedłużenie kontraktu. Byron zarabia teraz 3,4 miliona dolarów rocznie, a w pierwszym roku tej czteroletniej umowy zrobił krok w tył. Sporą rolę odegrały w tym kontuzje, ale w tym sezonie zdobył zaledwie dziesięć punktów w 29 meczach. Mimo to, wnosi do zespołu niesamowitą szybkość, świetne rzuty karne i solidną grę na dwie strony z dolnej szóstki. On może być trochę przepłacony, ale nie na tyle, aby rozważyć wymazanie jego kontraktu.
Na obronie wielkimi graczami, oprócz Alznera, są Shea Weber i Jeff Petry. Petry wchodzi w ostatni rok swojego kontraktu, więc nie byłby kandydatem do wykupu, ale Weber może nim być. On jest kręgosłupem obrony Canadiens i jest kapitanem zespołu, ale on będzie nosić znaczne cap hit dobrze do jego czterdziestki.
Weber kończy 35 tego lata i ma sześć sezonów lewo na jego umowy potwora z cap hit z nieco poniżej $ 7,9 mln. Brzmi to jak straszna umowa, ale patrząc na rzeczywiste wynagrodzenie sprawia, że jest to bardziej akceptowalne. Pochodzący z Sicamous zawodnik ma 6 milionów dolarów pensji przez następne dwa lata, ale przez ostatnie cztery lata kontraktu zarobi w sumie tylko 6 milionów dolarów. Nawet jeśli nie jest już bardzo skuteczny, zespół taki jak Arizona Coyotes lub Ottawa Senators ma tendencję do podjęcia takiego kontraktu, ponieważ liczy się do podłogi salary cap jako $7,9 mln rocznie, ale kosztowałoby ich tylko rzeczywistą średnią $1.5 milionów rocznie.
Więc Habs mogą ostatecznie chcieć pozbyć się kontraktu Shea Webera, ale prawdopodobnie mogą to zrobić dość łatwo ze strukturą ostatnich czterech lat umowy.
Opuszcza to jeszcze jednego wielkiego moneymakera i jest nim Carey Price. Jeśli Habs mieliby opcję, czy podarliby jego ogromny kontrakt?
Price ma zarobić 10,5 miliona dolarów za każdy z kolejnych sześciu sezonów. Bramkarz kończy tego lata 33 lata, więc do czasu wygaśnięcia kontraktu będzie zbliżał się do czterdziestki. Jest niezwykle mało prawdopodobne, że Price będzie wart 10,5 miliona dolarów, gdy będzie miał 39 lat. Pytanie zaczyna się stawać, czy on jest wart tyle pieniędzy już teraz?
On na pewno był w 2014-15, kiedy poniósł zespół do tytułu dywizji i wygrał prawie każde trofeum, które mógł na NHL Awards. Zabrał do domu Hart Trophy, Vezina Trophy, Jennings Trophy i Ted Lindsay Award tej nocy. Jego 1,96 GAA i .933 SV% były dowodem, że był wart każdego grosza, który zarobił w tamtym sezonie.
Jednakże podpisał ośmioletnie przedłużenie 2 lipca 2017 roku, które rozpoczęłoby się od sezonu 2018-19. Podczas pierwszych dwóch sezonów swojego nowego kontraktu z potworem, jego statystyki nie są całkiem tak błyszczące. Miał 2.49 GAA z .918 SV%, gdy Habs ledwie ominęli playoffy w zeszłym roku. W tym sezonie, liczby Price’a były dalekie od jego najlepszych dni, z nim umieszczając 2.79 GAA i .909 SV%.
Obwiniaj obronę, trenera lub globalną pandemię, jeśli chcesz, ale kiedy najwyżej opłacany bramkarz w lidze plasuje się poza pierwszą 30-tką w procentach obron, nie zarabia na swój kontrakt. Chodzi mi o to, że Detroit Red Wings wysyłali przed Jonathana Berniera defensywę rówieśników, a ten był tuż za Price’em z procentem obron na poziomie .907. Więc obwinianie drużyny przed Price’em nie ma w tym przypadku większego sensu.
Albo to, albo Jonathan Bernier zasługuje na około 9,75 miliona dolarów na swojej następnej umowie.
Goaltenderzy, którzy ostatnio podpisali za dużo tańsze pieniądze, jak James Reimer, Joonas Korpisalo, Semyon Varlamov i Jaroslav Halak po prostu mieli lepsze sezony niż Price. Niewielu bramkarzy zarabia blisko 10,5 miliona dolarów, które Price zabiera do domu.
Na wolnym rynku w tym offseason, zobaczysz Robina Lehnera, Jacoba Markstroma, Tristana Jarry’ego i Thomasa Greissa podpisujących za ułamek ceny, którą kosztuje Price. Każdy z nich miał lepsze liczby niż bramkarz Habs w tym sezonie.
Price jest opłacany jak 27-letni kandydat do Hart Trophy. Problem w tym, że już od trzech sezonów nie gra jak kandydat do MVP. Z sześciu więcej sezonów w lewo na największym kontrakcie bramkarza w lidze, myślę, że Habs byłby mądry, aby podrzeć kontrakt Price’a, jeśli dano szansę z innym buyout zgodności.
Płacą za to, kim był kiedyś, gdy nikt w lidze nie potrafi powtórzyć tego, co zrobił pięć lat temu. Canadiens mogliby pozyskać takiego bramkarza jak Lehner czy Markstrom za połowę ceny i uzyskać lepsze wyniki.