ŚWIATŁO
lit (’or, ma’or; phos; wiele innych słów):
1. Pochodzenie światła
2. Termin Wszechstronny
(1) Światło Naturalne
(2) Światło Sztuczne
(3) Światło Cudowne
(4) Światło Mentalne, Moralne, Duchowe
3. Atrybut Świętości
(1) Bóg
(2) Chrystus
(3) Chrześcijanie
(4) Kościół
4. Symbolizm
5. Terminy ekspresyjne
1. Pochodzenie światła:
Stworzenie światła było początkowym krokiem w tworzeniu życia. „Niech się stanie światłość” (Rdz 1,3) było pierwszym słowem Boga wypowiedzianym po tym, jak Jego twórczy Duch „poruszył” pierwotny materiał, z którego stworzył niebo i ziemię, a który do chwili wypowiedzenia tego słowa leżał w chaosie ciemności i spustoszenia. Coś podobnego, być może, do wszechobecnej aktywności elektromagnetycznej zorzy polarnej przenikało przez chaotyczną noc świata. Ostateczne skupienie światła (w czwartym dniu stworzenia, Rdz 1:14) w słońcach, gwiazdach i systemach słonecznych doprowadziło początkowy proces twórczy do końca, jako niezbędny warunek wszelkiego życia organicznego. Pochodzenie światła znajduje więc swoje wyjaśnienie w celu i samej naturze Boga, którego Jan określa nie tylko jako Autora światła, ale w sensie całościowym jako samo światło:
„Bóg jest światłością” (1J 1:5).
2. Słowo „światło” jest bosko bogate w swej wszechstronności i znaczeniu. Jego materialny blask jest używany w całym Piśmie Świętym jako symbol i synonim wszystkiego, co jest świetliste i promienne w umysłowym, moralnym i duchowym życiu ludzi i aniołów; podczas gdy wieczny Bóg, z powodu swej świętości i moralnej doskonałości, jest przedstawiony jako „mieszkający w światłości nieosiągalnej” (1 Tymoteusza 6:16). Każda faza tego słowa, od pierwotnego światła w świecie naturalnym do duchowej chwały w niebiańskim, znajduje się w Piśmie Świętym.
(1) Światło naturalne.
Światło i życie są dla mieszkańców Palestyny prawie synonimami, a w ten sam sposób ciemność i śmierć. Ich ziemia jest ziemią słońca. Kiedy udają się do innych krain o zachmurzonym niebie, ich jedyną myślą jest powrót do jasności i słońca ich ojczystej ziemi. W Palestynie nie ma prawie dnia w ciągu całego roku, w którym słońce nie świeciłoby przez jakąś jego część, a przez pięć miesięcy w roku nie ma prawie żadnej przerwy w promieniach słonecznych. Czas liczony jest od zachodu do zachodu słońca. The dzień praca zamykać z the przybycie ciemność. „Człowiek wychodzi do pracy swojej i do pracy swojej aż do wieczora” (Ps. 104:23).
Nagłość zmiany od ciemności do światła z wschodzącym słońcem i zniknięcie słońca wieczorem jest bardziej uderzające niż w bardziej północnych krajach, i nie jest dziwne, że w starożytnych dniach powinien powstać kult słońca jako dawcy światła i szczęścia, i że Hiob powinien wspomnieć o kuszeniu kultu słońca, gdy „ujrzał słońce, gdy świeciło, lub księżyc chodzący w jasności” (Hiob 31:26). Najsurowsza plaga w Egipcie obok zabicia pierworodnych była plaga ciemności, która spadła na Egipcjan (Wyjścia 10:23). Ta miłość światła znajduje wyraz zarówno w Starym jak i Nowym Testamencie w bardzo szerokim użyciu tego słowa dla wyrażenia tych rzeczy, które są najbardziej pożądane i najbardziej pomocne dla człowieka, i w związku z tym znajdujemy niektóre z najpiękniejszych figur w Biblii.
(4) Światło umysłowe, moralne, duchowe.
Zjawiska światła naturalnego mają swój odpowiednik w wewnętrznym życiu człowieka. Niewiele słów oddaje z takim pięknem i stosownością doświadczenia, warunki i blask życia duchowego. Z tego powodu Pismo Święte używa słowa „światło” głównie w znaczeniu przenośnym. Zapożyczone ze świata przyrody, jest jednak z natury odpowiednie do przedstawiania rzeczywistości duchowych. W życiu świeckim zarysowuje się wyraźna linia demarkacyjna pomiędzy intelektualną i duchową wiedzą i oświeceniem. Edukacja, która oświeca umysł, może pozostawić człowieka moralnego nietkniętym. Takie rozróżnienie rzadko występuje w Biblii, która traktuje człowieka jako istotę duchową i patrzy na jego władze jako współzależne w ich działaniu.
(a) Kilka fragmentów, jednakże, odnosi się do światła, które przychodzi głównie do intelektu lub umysłu przez Boskie instrukcje, np. Psalm 119:130, „Otwarcie słów twoich daje światło”; tak samo Przysłów 6:23, „Prawo jest światłem”. Nawet tutaj instrukcja obejmuje zarówno moralne, jak i umysłowe oświecenie.
(b) Moralne:
Księga Hioba 24:13,16 ma związek wyłącznie z moralnym stosunkiem człowieka do prawdy: „buntuj się przeciwko światłu”; „nie znasz światła”. Księga Izajasza 5:20 opisuje moralne pomieszanie i ślepotę, która nie potrafi odróżnić światła od ciemności.
(c) W przeważającej części jednak światło i życie idą w parze. Jest ono produktem zbawienia:
„Jahwe jest moim światłem i moim zbawieniem” (Psalmy 27:1). „Światło”, użyte w przenośni, ma związek przede wszystkim z życiem duchowym, obejmującym również iluminację, która zalewa wszystkie władze duszy: intelekt, sumienie, rozum, wolę. W sferze moralnej oświecenie tych władz jest całkowicie uzależnione od odnowy ducha. „W światłości twojej …. widzimy światło” (Ps 36, 9); „Życie było światłością ludzi” (J 1, 4).
Światłość jest atrybutem świętości, a więc cechą osobową. Jest przyćmiewaniem Bóstwa.
3. Atrybut świętości:
(1) Bóg.
(2) Chrystus.
(3) Chrześcijanie.
Wszyscy, którzy łapią i odbijają światło Boga i Chrystusa są nazywani „światłem”, „światłami”.
(a) Jan Chrzciciel:
„światło gorejące i świecące” (Jana 5:35, King James Version). Znamienne jest, że ten przedchrześcijański prorok był określany jako luchnos, podczas gdy uczniowie nowej dyspensacji są nazywani phos (Mateusza 5:14): „Wy jesteście światłością świata.”
(c) Żyd, który posiadał prawo, błędnie przypuszczał, że jest „światłością tych, którzy są w ciemności” (Rz 2:19).
(4) Kościół.
Syjon miał „świecić”, ponieważ jego `światłość przyszła’ (Iz 60:1). Poganie mieli przyjść do jej światła (Iz 60,3). Jej misja jako oświeciciela świata była symbolizowana w ozdobach jej kapłaństwa. Urim na napierśniku arcykapłana oznaczało światło, a sama nazwa jest tylko formą liczby mnogiej hebrajskiego 'lub’. Oznaczała ona objawienie, a thummim prawdę. Kościół chrześcijańskiej dyspensacji miał być jeszcze bardziej opromieniony światłem Boga i Chrystusa. Siedem kościołów Azji zostały objawione Janowi przez Ducha Świętego jako siedem złotych świeczników, a jej ministrowie jako siedem gwiazd, zarówno świecących światłem objawienia Ewangelii. W Liście do Efezjan, Chrystus, który jest światłością świata, jest Głową kościoła, ten ostatni jest Jego ciałem, przez które Jego chwała ma być objawiona światu, „aby wszyscy ludzie widzieli” itd. (Efezjan 3:9,10). (Efezjan 3:9,10). „Jemu niech będzie chwała w kościele” (Efezjan 3:21), kościół przynosi chwałę Bogu, objawiając Jego chwałę ludziom poprzez reprodukcję życia i światła Chrystusa. Symbolika:
Światło symbolizuje:
(1) oko, „światłem ciała jest oko” (Mt 6:22, King James Version; Łk 11:34);
(3) ochronę, „zbroję (Rz 13:12), szata świętego i podobnego do Chrystusa życia;
(4) sfera codziennego chodzenia chrześcijanina, „dziedzictwo świętych w światłości” (Kolosan 1:12);
(5) niebo, ponieważ dziedzictwo, o którym właśnie mowa, obejmuje świat powyżej, w którym „Baranek jest jego światłem”
(6) dobrobyt, ulga (Estera 8:16; Hiob 30:26), w przeciwieństwie do nieszczęść złych, których „światło ……. zostanie zgaszone” (Hiob 18:5);
(7) radość i zadowolenie (Hiob 3:20; Psalmy 97:11; 112:4);
(8) łaska Boża, światło twego oblicza” (Psalmy 4:6; 44:3; 89:15), a także przychylność króla (Prz 16:15);
(9) życie (Ps 13:3; 49:19; J 1:4).
5. Ekspresyjne określenia:
Ekspresyjne określenia to:
(1) „owoc światłości” (Efezjan 5:9), tj. dobroć, sprawiedliwość, prawda;
(2) „światłość w Panu” (Efezjan 5:8), wskazująca na źródło światła (porównaj Izajasza 2:5);
(3) „dziedzictwo świętych w światłości” (Kolosan 1:12), obecne doświadczenie wydające się w niebie;
(4) „Ojciec świateł” (Jakub 1:17), oznaczający Stwórcę ciał niebieskich;
(5) „cudowna światłość” (1 Piotra 2:9), światło Bożej obecności i społeczności;
(6) „Chodzić w światłości” (1John 1:7), w świetle Bożego nauczania i towarzystwa;
(7) „Trwajcie w światłości” (1John 2:10), w miłości, Boskiej i braterskiej;
Dwight M. Pratt
.