(1815-66)
Sojusz suwerennych państw niemieckich. Na Kongresie Wiedeńskim (1815) 38 państw niemieckich utworzyło luźne ugrupowanie w celu ochrony przed ambicjami Francji. Austria i Prusy leżały częściowo w Konfederacji, a częściowo poza nią. Austriacki kanclerz Metternich był twórcą Konfederacji i wywierał na nią dominujący wpływ poprzez Sejm Federalny we Frankfurcie, którego członkowie byli delegatami rządów państwowych. Jako rywal Austrii w Niemczech, Prusy próbowały zwiększyć swój wpływ na inne państwa poprzez utworzenie federalnej unii celnej lub Zollverein. W czasie rewolucji 1848 roku we Frankfurcie wybrano nowe zgromadzenie konstytucyjne, które próbowało ustanowić niemiecką monarchię konstytucyjną, ale w 1849 roku cesarz austriacki odmówił przyjęcia korony zjednoczonych Niemiec, ponieważ osłabiłaby ona jego władzę na Węgrzech, podczas gdy król pruski, Fryderyk Wilhelm IV, odrzucił ją, ponieważ konstytucja była zbyt liberalna. Przywrócono konfederację sprzed 1848 r., w której Bismarck był jednym z delegatów Prus. W 1866 r. Bismarck zaproponował reorganizację Konfederacji Niemieckiej z wykluczeniem Austrii. Kiedy Austria sprzeciwiła się temu, Bismarck ogłosił rozwiązanie Konfederacji i rozpoczął wojnę z Austrią. W 1867 r., po zwycięstwie Prus nad Austrią w wojnie austriacko-pruskiej (1866), 21 drugorzędnych rządów nad Menem połączyło się w Konfederację Północnoniemiecką (Norddeutscher Bund), ze stolicą w Berlinie i przywództwem w Prusach. Władza wykonawcza spoczywała w rękach prezydentury, zgodnie z dziedzicznymi prawami władców Prus. Konstytucja federacji była wzorem dla konstytucji Drugiego Cesarstwa Niemieckiego, które zastąpiło ją po klęsce Francji w wojnie francusko-pruskiej (1871).