Okres Khedivalu w Egipcie (1805 – 1879) charakteryzował się zmianami architektonicznymi i rozwojem kultury wizualnej. Największe zmiany w tym okresie zostały zapoczątkowane przez panowanie Muhammada Ali Paszy (1805 – 1848) i Isma’il Paszy (1863 – 1879), którzy przeprowadzili reformy mające na celu modernizację Egiptu. W tym okresie, egipskie społeczeństwo było spożywane przez ciągłe zamieszanie polityczne z powodu zewnętrznych francuskich i brytyjskich forces.
Egyptian urbanistyki i architektury odzwierciedlenie zaangażowania wpływów zewnętrznych. Kair chciał rozróżnić między nowoczesnym i romantycznym Downtown i średniowiecznym Starym Kairem. Architektonicznie, nowa fuzja włoskich, islamskich i osmańskich stylów odzwierciedlają globalizację tego czasu. Sabil-Kuttab Tusun Paszy i Meczet Muhammada Alego replikowały styl osmański. Tymczasem Pałac Abdeen, zbudowany przez Khedive Ismail, był oficjalną siedzibą rządu zaprojektowaną przez francuskiego architekta.
Ponadto, urbanistyka Kairu została oznaczona przez Haussmann inspirowane Paryż bulwary i place miejskie. Opera Khedival Ismaila Paszy, zbudowana w celu zabawiania elity Europejczyków zaproszonych na otwarcie Kanału Sueskiego, wzorowała się na francuskim stylu rokoko. Rozkwit urbanistyki za jego rządów był spowodowany Wystawą Powszechną w Paryżu, w której uczestniczył w 1867 roku, a która najwyraźniej wywarła na nim ogromne wrażenie i zainspirowała go do działania. Plany te uwzględniały nowoczesny styl życia, nowe zainteresowanie higieną i nowoczesnym transportem, a także celowe obszary pod budowę memoriałów Khediwów.
Nowoczesna kultura wizualna, z drugiej strony, przemawiał z powrotem do europejskiej okupacji i orientalistycznych tropów, a w efekcie przyczynił się do rozwoju egipskiej tożsamości narodowej ogromnie. Z pomocą nowoczesnych technik drukarskich importowanych z Francji i rosnącej transnarodowej publiczności, składającej się nie tylko z krajów europejskich, ale także z ogółu egipskiej opinii publicznej, prace Jamesa Sanui i księżniczki Nazli Fazl zawierały europejskie style, które nieuchronnie ułatwiały dyskurs polityczny. Abu Naddara (Cztery oczy), satyryczny magazyn autorstwa Sanui, wykorzystywał brytyjskie systemy wizualne, aby podkreślić problematyczność egipskich przywódców rządowych. W autoportretach Fazl krzyżowały się płeć, pochodzenie etniczne i klasa, tworząc w ten sposób obraz z obciążającymi implikacjami odnoszącymi się do politycznej atmosfery Egiptu. Jej salon zgromadził wielkich intelektualistów, w tym Sanua i Sheikh Muhammad Abduh. Szejk Muhammad Abduh uzasadniał użycie obrazów poprzez swoje nawoływanie do reformy edukacji. Porównując obrazy do poezji, przekonywał o ich historycznym znaczeniu i w ten sposób podniósł status tworzenia obrazów w oczach muzułmańskiej i egipskiej opinii publicznej. Ci trzej przywódcy odegrali główną rolę w zjednoczeniu egipskiej opinii publicznej i pobudzeniu ruchu nacjonalistycznego i intelektualnego.
Pytania:
- Jak dynastia Muhammada Alego zmodernizowała i ukształtowała Egipt?
- Jaka jest reakcja egipskiego społeczeństwa artystycznego na orientalizm i modernizm?
- Jak polityka, zwłaszcza zachodni imperializm, wpłynęła na egipski urbanizm? Jak Wielka Brytania wpłynęła na Egipt?
- Czy egipska nowoczesna architektura i sztuki wizualne były wyjątkowe w swoim rozwoju (czy były diagonalne), czy też jedynie inkorporowały osmańskie elementy islamskie i europejskie techniki artystyczne?
- Jakiego rodzaju spuściznę Egipcjanie próbowali stworzyć podczas tych formatywnych lat?
- Jaką rolę odegrał Stambuł (i inne pozaeuropejskie miejsca) we wpływie na egipską sztukę i dlaczego?
- Jak projekt urbanistyczny Kairu ukształtował jego społeczeństwo?
- Jakie są architektoniczne i wizualne wyróżniki Khedive Ismaila w Egipcie?
- Jak nacjonalistyczne i imperialistyczne poglądy Muhammada Alego stworzyły współczesny Egipt?
- Jakie są trzy główne wpływy kulturowe, do których historycy szukają wyjaśnienia wpływu architektonicznego Egiptu?
- Jak definiujemy kulturę wizualną Egiptu?
- Jakie są cechy charakterystyczne XIX-wiecznego Egiptu?