W 1991 roku, United States Auto Club po cichu zmodyfikował swój regulamin, aby dopuścić specjalnie skonstruowane silniki wyścigowe, które używały popychaczy do uruchamiania zaworów, mając nadzieję na przyciągnięcie większej liczby konstruktorów silników. Silniki pushrod miały wyższe ciśnienie doładowania turbosprężarki (55 inHg w porównaniu do 45) i pojemność skokową (209 cu.in w porównaniu do 161) niż standardowe silniki wyścigowe używane w wyścigu Indianapolis 500. Firma inżynierska Michaela Greenfielda podjęła wyzwanie zbudowania silnika pushrod, ale na nieszczęście dla niego, tak samo postąpiła firma Ilmor engineering, ta sama, która zbudowała silniki sygnowane marką Chevroleta, które wygrywały Indy 500 w latach 1988-1993.
Roger Penske użyłby tego silnika w Indy 500. Został on oznaczony jako Mercedes i był testowany w Nazareth i Michigan, oba tory należące do Rogera Penske. W 1994 roku, Zespół Penske rozszerzył się do 3 samochodów po podpisaniu Al Unser Jr, aby dołączyć do dwukrotnego zwycięzcy Indy Emerson Fittipaldi i wschodzącej gwiazdy Paul Tracy.
Było wiele zmian poza sezonem. Reynard dołączył do Loli i Penske jako producenci podwozi w wyścigach IndyCar i wygrał swój debiutancki wyścig z Michaelem Andrettim w Surfer’s Paradise w Australii. Andretti, po nieudanym niepełnym sezonie w Formule 1, dołączył do zespołu Chipa Ganassi’ego i zastąpił Arie Luyendyk’a po zwolnieniu Luyendyk’a. Luyendyk podpisał kontrakt z Indy Regency Racing na wyścig 500. Ojciec Michaela, Mario Andretti, ogłosił, że 1994 będzie jego ostatnim Indy 500.
Photo by: Trevor Horn
Bobby Rahal otrzymał moc Hondy na 1994 rok wraz z kolegą z zespołu Mike’m Groffem. Po tym jak nie udało im się wystartować w 1993 roku, porzucili swoje własne podwozia na rzecz Loli. John Andretti ogłosił, że będzie pierwszym kierowcą, który w dniu wyścigu będzie pełnił podwójną służbę, startując w wyścigu Indianapolis 500 i lecąc do Charlotte, aby wziąć udział w wyścigu NASCAR Coca Cola 600.
Po kilku dniach praktyki, wszystkie Penske pierwszy rząd wyglądał prawdopodobne, aż Paul Tracy rozbił się na Fast Friday, kończąc swoje szanse na pierwszym rzędzie. W dniu Pole Day, Unser Jr. poprowadził swojego Penske do pierwszego w historii pole position na owalu. Następnego dnia Fittipaldi zakwalifikował się na 3. miejscu, a Mario Andretti był bezpieczny w stawce, startując z 9. pozycji w swoim 29. wyścigu 500.
Po zakończeniu pierwszego weekendu kwalifikacji, Al Unser Sr. ogłosił przejście na emeryturę we wtorek, po tym jak nie był w stanie rozpędzić się ze swoim samochodem. Do czasu zakończenia kwalifikacji, Johnny Rutherford również przeszedł na emeryturę i przejechał ostatnie, uroczyste okrążenie wokół toru tym samym samochodem, którego AJ Foyt użył w Pole Day w 1993 roku w tym samym celu.
W drugi weekend kwalifikacji rozegrał się spory dramat, ponieważ Rahal zdał sobie sprawę, że jego samochody nie będą wystarczająco szybkie i kupił kilka zapasowych samochodów z 1993 roku od Rogera Penske. Samochody miały silniki Ilmor i Rahal i Groff zakwalifikowali się do nich w sobotę 21-go. Bryan Herta był najwolniejszy w kwalifikacjach, a Mark Smith nie zdołał wystartować w wyścigu, utrzymując przy życiu statystykę, zgodnie z którą żaden kierowca noszący nazwisko Smith nie wystartuje w wyścigu 500.
Photo by: Richard Sloop
W polu było 6 Penske, 7 Reynardów i 20 samochodów Lola. W polu były 3 Mercedesy, 1 Buick, 2 Menardy, 6 Ilmor-Ds i 21 silników Forda Coswortha.
Dzień wyścigu świtał i Unser Jr. prowadził od samego początku. Pierwsze ostrzeżenie było krótkie po tym, jak Dennis Vitolo wypadł z zakrętu 4 na 6 okrążeniu. Po uderzeniu w nic, wznowił rywalizację i zielona flaga poleciała kilka okrążeń później.
Roberto Guerrero obrócił się i uderzył w ścianę w południowej części toru na 20 okrążeniu i w następstwie tego ostrzeżenia, prowadzenie zmieniło się po raz pierwszy, gdy Unser Jr. zgasił silnik, a Fittipaldi wykorzystał błąd kolegi z zespołu.
Po restarcie, był krótki przerywnik zielony przed Mike Groff i Dominic Dobson przyniósł ostrzeżenie z dwóch samochodów incydentu w zakręcie 1.
Następne 50 okrążeń przebiegało bez incydentów aż do momentu kiedy Hideshi Matsuda rozbił się na zakręcie 1. Zaledwie kilka sekund później, John Paul Jr. rozbił się w zakręcie 3, najprawdopodobniej był ofiarą rozciętej opony spowodowanej gruzem. Podczas przerwy samochód Dennisa Vitolo najechał na tył samochodu Nigela Mansella. Obydwaj wypadli z toru, a Mansell wyjechał z niego zdenerwowany. Później, w czasie tej przestrogi, samochód Tracy’ego został wycofany z wyścigu z powodu awarii turbosprężarki.
Przez cały czas, Emerson Fittipaldi dominował w wyścigu i miał zrobić postój na paliwo na mniej niż 10 okrążeń przed końcem.
Nie dotarł tak daleko.
Na okrążeniu 185, próbował wystartować z zakrętu 4, aby zepchnąć swojego kolegę z zespołu o jedno okrążenie w dół. Fittipaldi nadział się lewym bocznym kołem na listwy ochronne, trochę się obluzował i uderzył prawym tyłem samochodu w ścianę na zakręcie 4. Tylne skrzydło odpadło od samochodu, który zatrzymał się kilkaset metrów od placu z cegieł.
Unser Jr. przejął prowadzenie i nigdy by go nie oddał. Późny wypadek na pierwszym zakręcie Stana Foxa spowodował ostatnie ostrzeżenie i wyścig zakończył się na żółtym tle po raz trzeci od 7 lat. Jacques Villeneuve ukończył wyścig na 2 miejscu i zdobył tytuł debiutanta roku, a Bobby Rahal z 28 miejsca na 3 utrzymał swoją passę nieparzystych/nieparzystych lat. Jimmy Vasser zajął 4. miejsce, a Robby Gordon był najwyżej sklasyfikowanym kierowcą Loli na 5. pozycji.
Tygodnie po wyścigu, USAC zmienił zasady dotyczące specjalnie zbudowanych silników pushrod i ich turbodoładowania. Silnik Mercedesa zaprojektowany na wyścig 500 nigdy już nie wystartował. Unser Jr. wygrał w tym samym roku mistrzostwa IndyCar.
Podziękowania dla Carla Hungnessa i IMS Radio Network za różne fakty i liczby, które przyczyniły się do powstania tej historii.
.