Złącze mio-ścięgniste (MTJ) jest częścią jednostki mio-ścięgnistej, która łączy mięsień i ścięgno oraz przenosi siły między nimi.

Anatomia

Zespół ścięgnisty składa się z krzyżujących się włókien ścięgnistych i miocytów końcowych, tworzących palczaste występy, które zwiększają powierzchnię kontaktu między ścięgnem a mięśniem i – w rezultacie – rozpraszają energię kurczącego się mięśnia, zmniejszając naprężenie ogniskowe.

Prezentacja kliniczna

W zdrowym dorosłym człowieku połączenie mio-ścięgniste jest „najsłabszym ogniwem” jednostki mio-ścięgnistej i dlatego jest jej najczęściej kontuzjowaną częścią.

Największe ryzyko nadwyrężenia występuje w dużych mięśniach prążkowanych, które krzyżują dwa stawy i wytwarzają duże siły rozciągające (np. biceps femoris, quadratus femoris, biceps brachii).

Cechy radiograficzne

Ultrasonografia i MRI

System stopniowania urazów MTJ został stworzony w celu postawienia dokładnej diagnozy i rokowania:

  • łagodne nadwyrężenie: pierzasty obrzęk śródmiąższowy i płyn/krwotok wokół MTJ
  • umiarkowane nadwyrężenie: krwiak śródmięśniowy i płyn/krwotok okołostawowy
  • ciężkie nadwyrężenie: rozerwanie MTJ z wiotkością/nieciągłością ścięgna i końców mięśnia, czasami z retrakcją

W przypadku starego nadwyrężenia można stwierdzić typowe zmiany w postaci tkanki bliznowatej, starych produktów krwi i zaniku/zwyrodnienia tłuszczowego mięśnia

.

Articles

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.