Bellone J, Ghizzoni L, Aimaretti G, Volta C, Boghen MF, Bernasconi S, Ghigo E. Growth hormonereleasing effect of oral growth hormone-releasing peptide 6 (GHRP-6) administration in children with short stature. Eur J Endocrinol 1995;133:425-9. ISSN 0804-4643
Groeihormoon-releasing peptide 6 (GHRP-6) is een synthetisch hexapeptide met een krachtige GH-releasing activiteit na intraveneuze, subcutane, intranasale en orale toediening bij de mens. Eerdere gegevens toonden aan dat het ook werkzaam is bij sommige patiënten met GH-deficiëntie. Het doel van onze studie was om de GH-releasing activiteit van orale toediening van GHRP-6 op de GH secretie te verifiëren bij kinderen met een normale korte gestalte. Het effect van oraal toegediend GHRP-6 (300 μg/kg) werd vergeleken met dat van de maximaal werkzame dosis intraveneus GH-releasing hormoon (GHRH-29, 1 μg/kg). Aangezien de door GHRH geïnduceerde GH-stijging bij kinderen wordt versterkt door arginine (ARG), zelfs bij orale toediening van een lage dosis (4 g), bestudeerden we ook de interactie tussen orale toediening van GHRP-6 en ARG. We onderzochten 13 kinderen (negen jongens en vier meisjes in de leeftijd van 6,2-10.5 jaar, puberteitsstadium I) met een normale korte gestalte (lengte minder dan -2 sd score; lengte snelheid meer dan -2 sd score; normale botleeftijd; insuline-achtige groeifactor I > 70 μg/l), In een eerste groep kinderen (N = 7) induceerde orale GHRP-6 toediening een GH respons (gemiddelde ± sem, piek bij 60 min vs baseline: 18,8 ±3,0 vs 1,1 ± 0,3 μg/l, p < 0,0006; oppervlakte onder curve: 1527,3 ± 263,9 μgl-1 h) die vergelijkbaar was met die opgewekt door GHRH (piek bij 45 min vs uitgangswaarde: 20,8 ±4,5 vs 2,2±0,9 μg/l, p <0,007; gebied onder curve: 1429,4 ± 248,2 μgl-1 h-1). In een tweede groep kinderen (N = 6) was de GH-respons op orale toediening van GHRP-6 (piek bij 75 min. vs. uitgangswaarde: 18,5 ± 5,1 vs 1,5 ± 0,6 μg/l, p < 0,01; gebied onder de curve: 1598,5 ± 289,3 μgl-1 h-1) werd niet gewijzigd door gelijktijdige toediening van oraal ARG (piek bij 90 min. vs. uitgangswaarde: 15,2 ± 5,6 vs. 0,9 ± 0,3 μg/l, p < 0,002; gebied onder de curve: 1327,8 ± 193,2 μgl-1 h-1). De hoeveelheid vrijgekomen GH en de timing van de somatotrope respons na orale toediening van GHRP-6 waren in de twee groepen vergelijkbaar. Concluderend tonen de huidige gegevens aan dat bij normale korte kinderen de orale toediening van GHRP-6 in staat is de GH secretie te verhogen in een mate die vergelijkbaar is met die waargenomen na intraveneuze toediening van de maximaal effectieve GHRH dosis. Bovendien wordt, in tegenstelling tot GHRH, het effect van GHRP-6 niet versterkt door lage doses oraal ARG. Aangezien dit aminozuur waarschijnlijk werkt via remming van hypothalamus somatostatine afgifte, suggereren onze gegevens dat een afname van de somatostatinerge activiteit het GH-afgevende effect van GHRP-6 bij kinderen niet verbetert, in tegenstelling tot wat is waargenomen na GHRH. Onze resultaten suggereren dat GHRP-6 klinisch bruikbaar zou kunnen zijn om de GH secretie te stimuleren bij kinderen met een tekort.
E Ghigo, Divisione di Endocrinologia, Ospedale Molinette, C. so. AM Dogliotti 14, 10126 Torino, Italië